Maður imprar á e-u við e-n: minnist á e-ð eða nefnir e-ð lauslega við e-n . „... [L]andvörður impraði á því við okkur að drykkjuvenjur harmoníkuunnenda hefðu breyst til hins verra.“ Ekki meira um það, en sem sagt: á einhverju, í þágufalli .
Maður imprar á e-u við e-n: minnist á e-ð eða nefnir e-ð lauslega við e-n . „... [L]andvörður impraði á því við okkur að drykkjuvenjur harmoníkuunnenda hefðu breyst til hins verra.“ Ekki meira um það, en sem sagt: á einhverju, í þágufalli . Og að „impra á eitthvað“ í merkingunni að leggja áherslu á er úr lausu lofti gripið.