Fóstrar landræmu og býr til skart

Kristín Heiða Kristinsdóttir

khk@mbl.is

Ég sé möguleika í næstum hverju sem er til sköpunar, líka því sem flestir líta á sem rusl, til dæmis í gömlu púsli, gúmmíslöngu og ónýtri jólaseríu. Ég prófa mig áfram, því það er hægt að búa til eitthvað nýtt úr nánast öllu og mér finnst gaman að gefa einhverju nýtt og óvænt hlutverk,“ segir Sigrún Elfa Reynisdóttir sem nýtir tímarýmið sem skapaðist þegar hún fór í liðskiptaaðgerð á mjöðm nýlega til að framkvæma það sem hana hefur lengi langað til; að búa til skartgripi úr ýmsu sem flestir henda, til dæmis gömlum gallabuxum, tölum og gömlum bindum, svo fátt eitt sé nefnt.

„Ég var aðeins byrjuð á þessu áður en ég fór í aðgerðina, því ég var í veikindaleyfi, ég gat ekki unnið vegna verkja í mjöðminni. Þetta hefur verið í undirmeðvitundinni árum saman og fyrir vikið hef ég viðað að mér alls konar efniviði, til dæmis tek ég plastið utan af snúrum jólaseríu og nota fallega koparvírinn sem þar er fyrir innan til skartgripagerðarinnar. Hann er hægt að flétta, rúlla upp eða lemja á með hamri, til að móta hann. Slangan sjálf utan af getur þjónað hlutverki sem leðuról í hálsfesti eða armband.“

Innvols úr tölvum og fleira

Sigrún Elfa segist hafa séð í Finnlandi fyrir nokkrum árum flotta hönnun tengda endurvinnslu, hvernig fólk nýtti ólíklegustu hluti til sköpunar, innvols úr tölvum, gamlar hljómplötur og fleira.

„Mér fannst þetta frábært og ég fékk strax margar hugmyndir. Ég vil helst, þegar ég nota eitthvað á nýjan hátt, að það sé svolítið skondið, eða gleðjandi. Fái mig og aðra aðeins til að brosa, til dæmis að gera eyrnalokka úr rennilásum. Ég reyni að hugsa þetta með einhverjum hætti á hvolfi. Fyrir nokkrum áratugum sá ég á útimarkaði í Danmörku skartgripi gerða úr silfurhnífapörum og ég varð alveg heilluð. Ég hef allar götur síðan haft augun opin fyrir efniviði í slíka skartgripi og langað að búa til og nú hef ég loksins komið því í verk. Ég er enginn fjöldaframleiðandi, ég er bara að leika mér og hef gefið þetta fólki í kringum mig. Kannski sel ég eitthvað af þessu einn góðan veðurdag, þegar ég verð komin með smá lager,“ segir Sigrún Elfa sem er menntaður garðyrkjufræðingur, búfræðingur og leikskólakennari.

„Ég hef mikla þörf fyrir að skapa og gera eitthvað með höndunum og ég sæki alls konar námskeið sem tengjast einhvers konar handverki. Ég hef til dæmis farið til Danmerkur á námskeið í þæfingu á ull, málun og ýmsu öðru. Ég nýti allt sem ég tek inn á slíkum námskeiðum með einhverjum hætti í hugsun minni. Núna starfa ég á kertagerðarvinnustofu fyrir fólkið sem býr á Sólheimum og ég finn að allt sem ég hef lært nýtist þar með einhverjum hætti, og ekki alltaf fyrirsjáanlegum,“ segir Sigrún Elfa sem er yfir kertagerðinni á Sólheimum, en þar er ýmislegt annað gert en að búa til kerti.

„Þetta er dásamlegt starf og mér finnst svo yndislegt að vera á Sólheimum, þessum fallega stað og góða samfélagi.“

Fordómar gagnvart jurtum

Sigrún Elfa og eiginmaður hennar, Ingólfur Guðnason, bjuggu árum saman í Laugarási í Biskupstungum þar sem þau ráku gróðrarstöðina Engi. Fyrir nokkrum árum seldu þau Engi og fluttu til Hveragerðis.

„Mér finnst garðurinn minn hér mjög lítill eftir að hafa búið á Engi, sem er heilt býli, en ég hef með vissum hætti náð að stækka hann, því ég hef tekið í fóstur landræmu sem er hér meðfram gangstíg við húsið okkar. Samkvæmt skipulagi átti þetta að vera grasræma, en ég sendi fyrirspurn til sveitarfélagsins, hvort ég mætti sjá um þetta svæði og gróðursetja þar fjölær blóm. Því var vel tekið og við fengum meira að segja verðlaun fyrir framtakið og sjálfboðastarfið. Í okkar huga er þetta líka viðleitni til að leggja eitthvað af mörkum í heimi þar sem býflugum er að fækka sem og skordýrum, en það hjálpar að meira sé af blómum en grasi sem er alltaf slegið snöggt niðri við svörð. Okkur langar að hjálpa náttúrunni með því að fylla þessa ræmu af blómum og öðrum gróðri,“ segir Sigrún Elfa og bætir við að hún hafi líka sett málaða steina í beðin, til að gleðja börn og aðra sem ganga hjá.

„Þetta eru maríuhænur og býflugur og þarna eru líka hænur úr málmi. Í gróðursælu landræmuna sem við fóstrum settum við líka matjurtir, graslauk, myntu og rabarbara. Fólki er velkomið að gera sér þetta að góðu, borða rabarbarann og graslaukinn eða gera sér te úr myntunni,“ segir Sigrún sem er talskona þess gróðurs sem margir kalla illgresi og vilja hvergi sjá.

„Fólk hefur fordóma gagnvart alls konar fallegum jurtum af því að það er búið að flokka þær sem illgresi, en þær hafa allar sitt hlutverk í náttúrunni. Mér finnst allur gróður fallegur, hvort sem það eru fíflar eða eitthvað annað. Til dæmis finnst mér mosi í grasi frábær, hann er mjúkur undir fæti og verður til þess að sjaldnar þarf að slá.“