Arnar Ívar Sigurbjörnsson

Afi Addi, eins og hann var oftast kallaður hjá okkur, er farinn til draumalandsins. Þar misstum við litríkan og öflugan ferðafélaga lífsins og verður hans sárt saknað í F67 eins og við köllum það. Hann var afar umhyggjusamur og hjálpsamur einstaklingur sem alltaf var klár þegar fjölskyldan þurfti á hjálp eða ráðgjöf að halda. Eitt sinn þegar Anna var ein bauðst hann til að aðstoða hana við að finna sér rúm. Hann skoðaði með henni rúmin og sagði svo hátt og snjallt þegar Anna hafði fundið hentugt rúm í búðinni: „Af hverju viltu tvöfalt rúm? Þú ert bara ein!“ Þetta féll ekki í góðan jarðveg hjá dótturinni og hefði hún helst viljað hverfa niður úr gólfinu. Það fór þó þannig að hún keypti tvöfalda rúmið og fann síðar lífsförunaut til að fylla í plássið.

Það ríkti mikil eftirvænting hjá okkur hjónum (þá kærustupar) þegar átti að kynna tilvonandi tengdason til sögunnar. Við byrjuðum á að renna norður í land og keyra fyrir Vatnsnesið, til undirbúnings fyrir þessi fyrstu kynni. Verðandi tengdasonurinn var hikandi er mætti til dyra stórgerður karl, með hljómmikla rödd og ákveðið fas. Það kom þó fljótlega í ljós að þar fór mjög umhyggjusamur fjölskyldufaðir og kom það enn betur í ljós þegar honum fæddust barnabörn síðar.

Áhugi verðandi afans var mjög mikill þegar fyrsta barnabarnið var á leiðinni. Hann vildi fá að vita nákvæmar lýsingar á stöðu, stærð og þroska fóstursins í hverri einustu viku meðgöngunnar. Eftirvæntingin eftir barnabarninu var svo mikil að hann gat ekki beðið eftir að amma Agga kláraði vinnudaginn og mætti einn á fæðingardeildina til að sjá litla Adda, fyrstur fyrir utan foreldrana. Þetta var svona klassískt dæmi þar sem ákafinn varð ráðandi í hans aðgerðum, sem var eitt af hans persónueinkennum.

Hann var ávallt mikið fyrir barnabörnin sín og sá ekki sólina fyrir strákunum. Þegar þeir veiktust leið afa alltaf illa og gekk hann gjarnan um gólf með áhyggjur þar til bata var náð. Það var yndislegt að fylgjast með sambandi drengjanna við afa sinn og var hann alltaf tilbúinn að lesa með þeim, skoða snjalltæki saman eða spjalla. Hann fylgdist afar vel með þeim í leik og starfi alveg fram á síðustu dagana. Það var honum mikið hjartans mál að vita að þeir stæðu sig vel í skóla, íþróttum og tómstundum og hvatti hann þá alltaf áfram til góðra verka, iðni gefur árangur.

Þær voru ófáar stundirnar þar sem fjölskyldan sat saman í Fjallalind og rifjaðar voru upp sögur af margvíslegum uppákomum í fjölskyldunni. Rifjaðar upp sögur sem snúa að símhringingum til Spánar og Danmerkur, Sean Connery, fjölskyldumeðlimum að fleyta kerlingar á fjölförnum stöðum og sitthvað fleira. Einnig var afi Addi gjarn á að setjast í stól ráðgjafa og þá oft þegar við síst áttum von á. Hann átti til að gefa ráð varðandi saumavélar, rennilása, bakstur og eldamennsku svo fátt eitt sé nefnt. Þar birtist annað persónueinkenni, sem var að hann var svo áhugasamur um að taka þátt í lífi fjölskyldunnar.

Blessuð sé minning þín, elsku afi Addi.

Í dag kveð ég elsku pabba, sem lést eftir erfið og löng veikindi, með söknuði og þakklæti.

Það er mikið lán í lífinu að hafa átt góðan föður, föður sem alltaf var tilbúinn að styðja okkur systkinin og rétta okkur hjálparhönd í hverju sem við tókum okkur fyrir hendur.

Pabbi var húsasmíðameistari sem kom sér heldur betur vel fyrir mig og systkini mín þegar við vorum að stíga okkar fyrstu skref á húsnæðismarkaðinum. Hann hjálpaði okkur systrunum að gera upp okkar fyrstu íbúð sem við keyptum saman. Þessi íbúð var algjört greni sem þurfti algjörlega að taka í gegn. Þar var hann ómetanlegur fyrir okkur systurnar með alla sína krafta, kunnáttu og sambönd við aðra iðnarmenn til að gera þessa íbúð upp. Við treystum algjörlega á hans kunnáttu og hjálp sem gerði okkur kleift að eignast okkar eigið heimili fyrir lítinn pening og lagði grunninn að okkar framtíðarheimilum.

Í næstu íbúð sem ég keypti þurfti aftur að fara í framkvæmdir og aftur var pabbi til í verkefnið. Þetta tók okkur nokkurn tíma og þarna áttum við oft okkar bestu stundir saman, þar sem við spjölluðum saman, bara við tvö, um heima og geima og fréttir líðandi stundar.

Okkar þriðja og síðasta verkefni var svo að smíða pall saman. Þarna voru veikindi hans farin að segja til sín en þetta kláruðum við tvö með þrautseigju og þolinmæði og úr varð hinn besti sólapallur sem ég nýt þess að hafa til afnota í dag.

Pabbi hafði mikinn áhuga á pólitík, fréttum og málefnum líðandi stundar og voru oft heitar umræður við borðstofuborðið þegar foreldrar okkar fengu okkur börnin í mat um helgar. Pabbi hafði sterkar skoðanir og var sjálfstæðismaður fram í fingurgóma. Ekki vorum við alltaf sammála um málefnin og stundum færðist hiti í leikinn í umræðunum en allt var þetta í góðu og gerði þessar góðu fjölskyldustundir fjörlegar.

Það eru ótal minningar um pabba sem koma upp í hugann við þessa kveðjustund sem dýrmætt er að eiga. Ég er þakklát fyrir góðu stundirnar sem við áttum saman.

Elsku pabbi, minningin um þig lifir.

Bláar gallabuxur, lopapeysa, svo stór að maður sá varla andlitið, lykt af sagi. Einhvern veginn svona eru mínar fyrstu minningar af pabba. Pabbi var nefnilega oft annað hvort að koma úr vinnu eða fara í vinnu, eins og svo margir af hans kynslóð.

Pabbi var dökkur yfirlitum sem ungur maður, með sterka rödd og sem ungum gutta fannst manni flott að eiga svona stóran og myndarlegan pabba. Pabbi var duglegur að lesa fyrir okkur sem börn og leika. Ófáar spilastundir áttum við saman fjölskyldan. Foreldrar mínir voru duglegir að fara með okkur systkinin í alls kyns útiveru. Tínd voru ber á hverju ári vestur á fjörðum. Veiðiferðir voru í miklu uppáhaldi, að minnsta kosti hjá okkur feðgum. Skíða- og sleðaferðir í Bláfjöll eru einnig eftirminnilegar. Ekki eins gaman fannst manni að hjálpa til í stórum kartöflugarði, sem foreldrar okkar voru með í Mosfellsdal, en í dag er það orðið að ljúfri minningu. Það er nefnilega þannig að flest það sem maður gerði með foreldrum sínum er á sinn hátt orðið að því sem maður er í dag. Að tína ber eða rækta eitthvað er manni orðið í blóð borið.

Við feðgar störfuðum töluvert saman við smíðar og á ég honum mikið að þakka að hafa kennt mér ýmislegt þótt ég hafi ekki lært fagið eins og hann. Hann talaði mikið um byggingar og smíðar og að einhverju leyti horfi ég á marga hluti og heyri í föður mínum í gegnum hugsanir mínar; flott hús eða fallegur þakkantur. Mér er minnisstætt í eitt skiptið þegar við vorum að vinna í frosti, að mér var orðið ansi kalt á höndunum, þrátt fyrir vettlinga. Þá tók pabbi hendur mínar og lagði þær inn í sínar heitu hendur og hlýjaði mér. En pabbi var við þetta tækifæri vettlingalaus eins og hann kaus yfirleitt að vera. Pabbi hjálpaði okkur öllum systkinunum í íbúðaframkvæmdum og var alltaf til í að koma með góð ráð.

Pabbi og mamma stóðu alltaf þétt við bakið á okkur systkinum og vildu allt fyrir okkur gera sem þau gátu til að stuðla að hamingju og gæfuríkri framtíð okkar. Mamma og pabbi voru sérstaklega samheldin og hafa sameiginlega áorkað mörgu.

Þegar ég kynntist konu minni, Þuríði, fannst pabba mikill fengur í þessari viðbót við fjölskylduna, með rætur í sveit og öllu því sem þar er. Ávallt spurði hann um allt sem var að gerast þar og höfðu þau sameiginlegan áhuga á hestum. Honum þótti afskaplega vænt um son okkar og nafna, Björn Arnar, sem hefur hlýjar hendur eins og afi hans. Hann tók vel utan um fólkið sitt. Kveðjum við hann þakklát og með miklum söknuði.

Elsku Addi, stóri bróðir minn, lést 7. september sl. Missirinn er mikill en nokkur huggun er í dýrmætum minningum, allt frá þeim tíma að hann var hálffullorðinn maður og ég 16 árum yngri, til okkar síðustu stunda saman.

Ég minnist með kærleika sterka, myndarlega, einlæga og góðhjartaða bróður míns þegar ég var barn. Hann dró mig að landi þegar ég gat ekki klárað matinn minn og kenndi mér góða borðsiði. Hann lagði mér lífsreglurnar, vakti mig til umhugsunar um mikilvæga hluti, spurði krefjandi spurninga og var alltaf með opið og einlægt hjarta. Ég minnist þess að hann stríddi mér stundum en alltaf góðlátlega. Hann fyrirgaf og var hlýr við mig þegar ég var barn.

Skemmtilegar minningar eru frá þeim tíma að ég var 7 ára og hann og Agnes voru í tilhugalífinu. Það var mikill spenningur og stress hjá Adda fyrir stefnumótin, sem snerist gjarnan um að líta vel út, finna hreina sokka eða að ná strætó. Það eru einnig góðar minningar þegar þau hjónin heimsóttu okkur til Bandaríkjanna og við áttum eftirminnilegar bæjarferðir, hálendisakstur í myrkri og árangursríkar verslunarferðir.

Addi var einlægur og góðhjartaður. Hann var hreinskiptinn og gat verið gagnrýninn á menn og málefni en hann hafði jafnframt mikinn áhuga á skoðunum annarra og skoðanaskiptum. Hann var einlægt fróðleiksfús og með eindæmum forvitinn maður. Hann naut ríkulega samvista og samtala við aðra um hin fjölbreyttustu málefni, ekki síst um stjórnmál og menntun. Allt til enda var hann forvitinn og spurull.

Það lýsir vel umhyggju hans og hjartalagi hversu mikinn áhuga Addi hafði á börnum og ungu fólki. Hann lagði sig fram um að mynda tengsl við þau, hvort sem það var með því að hlusta á þau eða kaupa þau minnstu með nammi. Honum var sérstaklega umhugað um að ungmenni gengju menntaveginn og nytu hæfileika sinna. Hann spurði ávallt um unga fólkið í fjölskyldunni þegar við ræddum saman. Velgengni þeirra skipti hann máli og hann gladdist innilega þegar þeim gekk vel.

Það eru mörg lýsingarorðin sem gætu átt við, þegar Adda er lýst, en þau segja ekki nema hálfa söguna um það hvernig maður og bróðir hann var.

Ég mun ætíð sakna Adda bróður míns.