Anna Guðný Guðmundsdóttir fæddist í Reykjavík 6. september 1958. Hún lést í faðmi ástvina á líknardeild Landspítalans 11. september 2022.
Foreldrar Önnu eru Guðmundur Halldórsson, f. á Borgarfirði eystra 10.8. 1932, og Aagot Árnadóttir, f. á Vopnafirði 7.4. 1935.
Systkini Önnu eru Hjördís, f. 2.12. 1956; Þórdís, f. 24.4. 1960; Sverrir, f. 24.3. 1962, og Kristján, f. 8.11. 1966.
Anna Guðný giftist Sigurði Ingva Snorrasyni, f. 22.4. 1950, hinn 7.12. 1985.
Börn þeirra eru: 1) Ásta, f. 6.10. 1989, maki Kristján R. Hjörleifsson. Börn þeirra: Baldur Páll, f. 21.9. 2018, og Sóldís Sumarrós, f. 23.9. 2020. 2) Guðmundur Snorri, f. 10.5. 1992, unnusta Anna Katrín Þórkelsdóttir. Barn þeirra Hafdís Anna, f. 7.5. 2021.
Sigurður á tvo syni frá fyrra hjónabandi: Marian, f. 21.6. 1975, maki Guðrún Dís Kristjánsdóttir. Börn þeirra eru Bjarki Freyr, f. 29.8. 2006, og Sandra Dís, f. 21.6. 2014. Fyrir átti Marian soninn Bergvin Mána, f. 12.7. 1995, móðir hans Kolbrún Gunnarsdóttir. Daníel, f. 23.6. 1976, sambýliskona Eva Hillerz, sonur þeirra Eiður Logi, f. 30.12. 2017.
Anna Guðný lagði stund á píanónám í Barnamúsíkskólanum hjá Stefáni Edelstein. Hún lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum við Hamrahlíð 1977 og burtfararprófi frá Tónlistarskólanum í Reykjavík 1979. Þá lauk hún framhaldsnámi frá Guildhall School of Music and Drama í London árið 1982 þar sem hún lagði áherslu á meðleik og kammertónlist.
Anna var um árabil fastráðinn píanóleikari hjá Sinfóníuhljómsveit Íslands og hjá Kammersveit Reykjavíkur, lék með Karlakór Reykjavíkur í hartnær 30 ár og spilaði með öllu helsta tónlistarfólki landsins, bæði söngvurum og hljóðfæraleikurum. Hún kom reglulega fram á Listahátíð og fjölmörgum tónlistarhátíðum, s.s. Reykjavik Midsummer Music og Reykholtshátíð. Þá lék Anna inn á um 30 geisladiska með mörgu fremsta tónlistarfólki landsins en auk þess gaf hún út rómaðar einleiksplötur.
Anna Guðný hlaut Íslensku tónlistarverðlaunin árið 2008 fyrir flutning sinn á verki Oliviers Messiaens Tuttugu tillit til Jesúbarnsins. Áður hafði hún hlotið orðu Hvítu rósarinnar frá finnska ríkinu (1997) og verið útnefnd bæjarlistamaður Mosfellsbæjar 2002. Síðastliðið vor hlaut hún heiðursverðlaun Íslensku tónlistarverðlaunanna og hinn 17. júní í ár var hún sæmd riddarakrossi hinnar íslensku fálkaorðu fyrir framlag sitt á sviði tónlistar.
Útför hennar fer fram frá Hallgrímskirkju í dag, 22. september 2022, klukkan 15. Hlekk á streymi má nálgast á:
„Hvað er langlífi?“ spurði skáldið Jónas og svaraði sjálfur: „Lífsnautnin frjóa, alefling andans og athöfn þörf.“ Hann dró í kvæðinu fram þá þverstæðu að það má tóra langa ævi án þess að hafa lifað til fulls. Þegar við nú tregum þau örlög að Önnu Guðnýju Guðmundsdóttur hlotnist ekki lengra líf er það huggun að hún lifði sannarlega til fulls, hennar var lífsnautnin frjóa, andagiftin og verkgleðin.
Við Anna vorum systradætur en í verunni meira eins og systur. Við göntuðumst stundum með ætta okkar kynlega bland, þar sem saman kom hinn strangi agi og ráðdeild af Langanesinu og svo léttleiki ömmu Johansen með ást á sykri og rjóma og öðrum lífsins lystisemdum. Í Önnu fléttuðust þessir þættir óviðjafnanlega saman. Hún var agaður listamaður sem undirbjó hvert verkefni af kostgæfni, samviskusöm og nákvæm, en það hefði þó hrokkið skammt ef ekki hefði fylgt músíkgáfa af bestu sort, innlifunin og ástin á viðfangsefninu hverju sinni. Hún var óhemju fjölhæfur píanóleikari eins og starfsferill hennar og afrekaskrá ber vott um. Sjálf talaði hún um að rætur sínar lægju í Vínarklassíkinni – hún var til að mynda afburða Beethoven-túlkandi og lagði sig sérstaklega eftir að ná góðum tökum á hans verkum. En hún sprengdi líka ítrekað af sér slíka ramma, einna eftirminnilegast þegar hún stóð á fimmtugu og frumflutti hérlendis stórvirki Oliviers Messiaens, Tuttugu tillit til Jesúbarnsins.
Það var gaman að vera með Önnu á vinafundum – Johansen-genið sá til þess og dásamleg samstilling þeirra Sigga sem spannaði léttilega bæði listflutning og veisluhöld. Löngunin til að sameina ferðalög, gastrónómíu og tónlistarupplifun leiddi okkur nokkur, með Sigga og Önnu í broddi fylkingar, í ógleymanlegar ferðir á meginlandið, þar sem ópera var gjarnan í miðpunkti en utan á var hlaðið grasagörðum, dómkirkjum, kaffihúsum, listasöfnum, restauröntum – og kannski einu vöruhúsi þar sem finna mátti litríka sokka eða eins og einn silkikjól. Hér heima áttum við frænkur ótalmargar gleðistundir, og líka aðrar, ekki síður dýrmætar, þar sem meiri alvara ríkti og talað var í trúnaði. Anna var orðvör og að ýmsu leyti dul. Hún hallaði yfirleitt aldrei orði á nokkurn mann og henni var það eðlislægt að draga athygli að afrekum annarra fremur en að halda fram eigin framlagi. Auðvitað var hún samt, á sinn hógværa hátt, stolt af verkum sínum. Hún unni vinnunni sinni og vildi veg Sinfóníuhljómsveitarinnar og samstarfsfólksins þar sem mestan. Sama gilti um nemendurna í MÍT og LHÍ sem hún fylgdi í lokapróf; hún var stolt af þeim og fylgdist vel með ferli þeirra eftir útskrift. Og hún var stolt af börnunum þeirra Sigga og naut tilkomu barnabarnanna af djúpri og einlægri gleði. Hún átti ríkulegt líf og lifði því vel.
Við Anna kvöddumst á afmælisdaginn hennar við glitrandi voginn þar sem hún var umvafin sólargeislum og tónum úr klarinettunni hans Sigga. Fáeinum dögum síðar var hún öll. Farðu vel, frænka og vinkona. Ég mun hugsa um þig í miklu sólskini.
Svanhildur Óskarsdóttir.
Við tókum til við starfsferilinn, urðum eiginkonur og mæður og svo ömmur. Alltaf héldum við tryggð hvor við aðra og gættum þess að skapa okkur pláss í annríki hversdagsins til að hittast, í áratugi höfum við hist reglulega yfir hádegisverði með Svanhildi systur og svo Þórdísi systur Önnu. Þessi hópur hefur verið minn áttaviti og fundirnir vettvangur fyrir hvaðeina sem manni bjó í brjósti, gefandi samræður og jafnframt sprúðlandi kátínu. Alltaf var hægt að gleðjast með Önnu. Og margar dásamlegar samverustundir höfum við átt í litla tónlistarfélaginu okkar, bæði erlendis og hér heima.
Anna elskaði vinnuna sína og var ávallt sami eldhuginn í tónlistinni. Verkefnin voru svo spennandi og henni fannst alltaf svo gaman. Alla ævi lagði hún áherslu á að þroska sig sem listakonu, bæði með því að takast á hendur ný og krefjandi verkefni og einnig með því að fylgjast vel með því sem var að gerast í menningu og listum. Það var stórkostlegt að fylgja henni þegar hún tókst á við stórvirki Oliviers Messiaens, Tuttugu tillit til Jesúbarnsins, sem hún flutti á tónleikum á 50 ára afmælisdaginn sinn. Það er ógleymanleg stund.
Þegar reiðarslagið dundi yfir með sjúkdómsgreiningunni fyrir hálfu öðru ári kom styrkur Önnu, einurð og bjartsýni enn og aftur í ljós. Þau Siggi voru einstaklega samhent í því að njóta þeirra gæðastunda sem hver dagur gaf. Af örlæti sínu gáfu þau okkur öllum sem kringum þau stóðum ríkulega af gleðistundum. Nú er komið að leiðarlokum og í hjarta mér er fyrst og fremst þakklæti fyrir samfylgdina og vináttuna sem aldrei bar skugga á. Söknuðurinn er sár en hugsunin um Önnu mun minna okkur á að halda áfram að njóta fegurðarinnar og lífsins. Því það kemur alltaf nýr dagur og nýtt vor.
Aagot Vigdís
Óskarsdóttir.
Mér þykir alla tíð síðan sérstaklega vænt um kveðjuna „frændi“, er Anna Guðný notaði þegar við hittumst, sem varð æ oftar eftir því sem árin liðu. Anna var gestur Við Djúpið á ný 2008 og lék þá valin tillit til Jesúbarnsins í fyrsta sinn, ógleymanlegir tónleikar. Rúmu ári síðar hófum við að vinna saman hjá Sinfóníuhljómsveit Íslands. Þar var Anna Guðný sannarlega haukur í horni fyrir mig, rennblautan á bak við eyrun. Til hennar gat ég leitað til að fá innsýn í sjónarmið hljóðfæraleikaranna og var hún óspör á ráðin handa frænda.
Ég þykist líka vita að nærvera Önnu í hljómsveitinni hafi haft mikil áhrif á starfsumhverfið innan sviðs sem utan. Jafnaðargeð, fagmennska, góðvild og gæska hennar smitaði út frá sér svo um munaði.
Þær fjölmörgu lýsingar samferðafólks er lýsa tónlistarkonunni og píanóleikaranum Önnu Guðnýju gætu allt eins átt við um frænkuna og vinkonuna. Tónleikarýnirinn hefði getað skrifað silkimjúkt, tígulegt fas, engin læti en alltaf ástæða og inneign. Sá sem sagði í útvarpið að hún styddi við nemendurna skilyrðislaust hefði allt eins getað átt við vinina, vinnufélagana, fjölskylduna. Sjálf sagðist hún eiga erfitt með að neita spennandi verkefnum þótt það þýddi enn eina vinnuhelgina. Þar hefði Anna líka getað átt við bón frændans um stund yfir glasi, „mér þykir vænt um fólk“, sagði hún.
Þegar við Anna Guðný hættum að vinna á sama vinnustað fundum við að okkur langaði að halda áfram að hittast og sköpuðum til þess afar huggulegan og „formlegan“ vettvang. Fundir okkar voru mikið tilhlökkunarefni því huggulegri félagsskap er erfitt að hugsa sér. Anna Guðný sýndi verkefnum frænda, högum og skoðunum mikinn áhuga og gat af innsæi og næmi fyrir málefnum líðandi stundar bætt sjónarhorni sínu við. Sömuleiðis voru frásagnir Önnu Guðnýjar af störfum hennar og umhyggju fyrir vinum, góðum mat og drykk, föstudagssaltfiski Sigga, fjölskyldu og ferðalögum nærandi umræðuefni.
Ég á eftir að sakna Önnu Guðnýjar og vinafunda, smáskilaboða þegar við hvort í sínum sófanum horfðum á línulega dagskrá og glottum rafrænt hvort til annars, stundanna yfir freyðandi víni eða við kaffivélina í Hörpu. Sérstaklega minnist ég dýrðardaganna við Ísafjarðardjúp í sumar sem leið. Nú er gott til þess að hugsa að fágaður píanóleikur hennar er til á ótal upptökum og brosið hennar og hlýjan lifir í tónlistinni. Minnumst orða Önnu Guðnýjar frá í mars: „Eins og veröldin snýst þessa dagana skulum við muna að tónlistin getur bæði sefað og sameinað.“
Greipur frændi.
Við höfum átt því láni að fagna að eiga samleið með Önnu ýmist á vettvangi tónlistarinnar eða í samveru í frænkuklúbbnum okkar góða, innanlands og utanlands. Þær minningar ylja okkur núna þegar við kveðjum hana svo allt of fljótt. Það var mikið áfall fyrir alla þegar Anna greindist skyndilega með sinn sjúkdóm fyrir aðeins 20 mánuðum en það hefur líka verið lærdómsríkt að fá að standa nærri henni þann tíma og fylgjast með því hvernig manneskjan getur tekist á við örlög sín. Eins og í lífinu gerði hún það af einstakri yfirvegun og hugrekki, full vonar um að meðferð bæri árangur, opin fyrir að nota bæði hefðbundna meðferð og viðbótarmeðferð ýmiss konar en jafnframt raunsæ varðandi horfur sínar. Hún greip hvert tækifæri sem gafst til að skapa sér og öðrum gleðistundir á þessum tíma eins og heilsan leyfði, dyggilega studd af Sigga sínum, Þórdísi systur, börnum og öðrum ástvinum.
Við þökkum fyrir samfylgdina í lífinu og allar góðu minningarnar um einstaka manneskju sem alltaf munu lifa. Innilegar samúðarkveðjur sendum við ykkur, kæra fjölskylda.
Hvíl í friði elsku frænka.
Anna Guðný, Brynja og Brjánn Ingabörn og fjölskyldur.
Mínar fyrstu minningar um Önnu eru úr Tónlistarskólanum í Reykjavík þar sem hún var píanókennari og meðleikari um árabil. Ég fylgdist með henni úr fjarlægð, hún spilaði betur en aðrir á píanó upp að því marki að 12 ára ég var örlítið smeykur við hana. Hvernig var hægt að slá aldrei feilnótu? Það skipti engu máli hvort hún var að leika með nemendum í 6. stigi eða á tónleikum með Diddú: trúnaður hennar við tónlistina var einstakur og órofinn.
Í seinni tíð varð Anna mér dýrmætur bandamaður. Við spiluðum saman á tvo flygla og á milli okkar myndaðist sterkur strengur. Mitt í veikindunum bauð hún mér heim og hlustaði á mig spila í gegnum nýja efnisskrá á Bösann sinn, opnaði svo kampavín og bauð upp á bragðbestu köku Íslands. Hjá þeim Sigga var hversdagurinn víðsfjarri og veröldin svo opin og skemmtileg.
Fráfall Önnu Guðnýjar er mikill og ótímabær missir fyrir íslenskt tónlistarlíf en mestur er þó missir fjölskyldu og ástvina. Þeim votta ég mína dýpstu samúð.
Víkingur Heiðar Ólafsson.
Við erum Önnu Guðnýju einnig afar þakklát fyrir starf hennar í þágu Vinafélags hljómsveitarinnar sem hún ásamt Sigurði eiginmanni sínum sinnti árum saman.
Alúð, traust og fagmennska einkenndu Önnu Guðnýju. Hún var styðjandi og hvetjandi. Við erum þakklát fyrir dýrmætt samstarf, ómælt framlag til íslensks tónlistarlífs og fyrir hlýjuna, jákvæðnina og seigluna.
Við vottum Sigurði Ingva, fjölskyldu og vinum okkar dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku Anna Guðný.
Fyrir hönd Sinfóníuhljómsveitar Íslands,
Lára Sóley Jóhannsdóttir, framkvæmdastjóri.
Það er svo sárt að sjá á bak henni, svo falleg og björt sem hún var. Við lékum saman í mörgum tónlistarhópum í gegnum árin og með okkur þróaðist innileg vinátta sem einkenndist af gleði, umhyggjusemi og trausti og varð innilegri eftir því sem árin liðu. Hún bauð af sér einstaklega góðan þokka og átti mjög auðvelt með að vinna með mismunandi tónlistarmönnum. Hún hafði sínar skoðanir og gat einnig verið viðkvæm en umfram allt var það blíða hennar sem gerði hana svo sjarmerandi. Aldrei heyrði ég hana hækka róminn við aðra, hún var einstaklega hvetjandi og hallmælti aldrei öðrum píanistum og var örlát á hrós. Hún var dugnaðarforkur og þótti alltaf gott að setjast að flyglinum á morgnana, hún sagði mér það oft. Hún brann fyrir tónlistinni, fyrir Sinfó og vildi sjá veg allra sem mestan og bestan. Ógleymanlegar eru tónlistar- og samverustundir okkar með Fífilbrekkuhópnum sem Siggi stofnaði og stuð- og skemmtibandinu Salon Íslandus. Það var óskaplega gaman að fá hana til að hlæja og hún var mikil stemningsmanneskja og kenndi okkur vinkonunum að njóta stundarinnar, helst með vel kældu freyði- eða kampavíni. Við nutum þess að vera í dömuklúbbi með henni en hún var aðaldaman. Með harm í hjarta kveð ég hana en þakka um leið fyrir minningarnar. Ég votta elsku Sigga, sem bar hana á höndum sér, og fjölskyldu hennar og börnum mína innilegustu samúð og bið Guð og englana að styrkja þau og vernda.
Sigrún Eðvaldsdóttir.
Anna Guðný var meðal þeirra allra fyrstu sem sérhæfðu sig í meðleik í námi sínu erlendis. Hún upphóf meðleikinn í æðra veldi og var stórkostleg fyrirmynd annarra píanóleikara. Þótt á engan sé hallað, þá var hún fremst meðal jafninga allan sinn feril. Hún sýndi og sannaði að til þess að skara fram úr í þessu starfi þurfti líka að vera frábær einleikari. Hún var það. Hún var jafnvíg á meðleik með hvaða hljóðfæri sem var, söng og ekki síst kammertónlist. Auk þess var hún fastráðinn píanóleikari í Sinfóníuhljómsveit Íslands um árabil eða þar til veikindin bundu enda á ferilinn. Það starf eitt og sér krefst mikillar sérhæfingar.
Söknuðurinn er sár, skarðið er stórt, en þakklætið er mikið fyrir að hafa átt slíka samferðakonu í áratugi og fengið að njóta þess að vinna með henni við ótal tækifæri.
Ég sendi mínar innilegustu samúðarkveðjur til Sigurðar Ingva, barna og barnabarna og annarra fjölskyldumeðlima og vina.
Guðný Guðmundsdóttir.
Ástarþakkir himinhæða elsku Siggi og fjölskyldan öll fyrir Önnu.
Sigrún Hjálmtýsdóttir (Diddú).
Það er með sorg og söknuði í hjarta að ég kveð þessa einstöku konu, sem gaf svo mikið.
Sigurði Ingva og fjölskyldum þeirra beggja sendi ég mína innilegustu samúðarkveðju.
Gunnar Kvaran.
Það var mikið gæfuspor fyrir Karlakór Reykjavíkur þegar hún gerðist meðleikari kórsins og tók við af sæmdarkonunni Guðrúnu A. Kristinsdóttur. Samstarf Önnu Guðnýjar og Friðriks S. Kristinssonar, stjórnanda kórsins, var einstaklega farsælt í þrjá áratugi. Eldri félagar í Karlakór Reykjavíkur nutu einnig samstarfs við þau Friðrik og Önnu Guðnýju og ógleymanleg varð afmælisferð kórsins til Vestfjarða, þar sem Sigurður Ingvi, eiginmaður hennar, var einnig með.
Ég var svo lánsamur að kynnast foreldrum Önnu Guðnýjar, Aagot Árnadóttur og Guðmundi Halldórssyni, mætum heiðurshjónum og mannkostir þeirra höfðu sannarlega skilað sér til dótturinnar. Harmur þeirra á háum aldri er mikill.
Kæri Sigurður Ingvi Snorrason. Enn man ég úr Karfavogi 21, þegar þið bræður og foreldrar tókuð lagið á aðfangadagskvöldi svo hljómaði milli hæða. Svona geymast minningar.
Innilegar samúðarkveðjur til ykkar allra.
F.h. eldri félaga í Karlakór Reykjavíkur,
Reynir Ingibjartsson.
Eftir framhaldsnám við Guildhall School of Music í London sneri Anna Guðný heim og varð mjög fljótt virkur píanóleikari og kennari. Sem formaður Kammersveitar Reykjavíkur hafði ég samband við Önnu sumarið 1983 og bauð henni að spila með okkur Þorkeli Jóelssyni hornleikara Tríó í Es-dúr op. 40 fyrir horn, fiðlu og píanó eftir Johannes Brahms. Þar hófst áratuga langt og gefandi samstarf okkar Önnu Guðnýjar. Óteljandi eru tónleikarnir þar sem við tókum þátt saman á vegum Kammersveitarinnar, í Reykjavík, víða um land og víða um heim. Fyrir okkur báðar var samstarfið við Paul Zukofsky sérstaklega gefandi, en hann hvatti alltaf alla til dáða. Anna Guðný tók þátt í frumflutningi Kammersveitarinnar á Íslandi á verki Oliviers Messiaens Frá gljúfrunum til stjarnanna árið 1989 undir stjórn Zukofskys. Þar var grunnurinn lagður að áhuga Önnu Guðnýjar á verkum Messiaens. Hún átti síðar eftir að tileinka sér þau og flytja á eftirminnilegan og glæsilegan hátt. Af óteljandi tónleikaferðum okkar saman um heiminn er ferðin til Kína haustið 1999 ógleymanleg fyrir margra hluta sakir, m.a. þegar Anna Guðný fékk að æfa sig í hljóðfærabúð í Nanking þar sem við höfðum ekki aðgang að sal fyrr en rétt fyrir tónleikana.
Ég kveð Önnu Guðnýju með miklu þakklæti fyrir langt og farsælt samstarf og vináttu og bið henni og fjölskyldu hennar Guðs blessunar.
Rut Ingólfsdóttir.
Nú er söngurinn hljóður og horfinn,
aðeins hljómar frá bjöllunnar klið.
Allt er hljótt yfir langferða leiðum
þess er leitar að óminni og frið.
(Freysteinn Gunnarsson)
Nú er komið að leiðarlokum og við félagarnir í kórnum þökkum Önnu Guðnýju fyrir samstarfið og fyrir að vera ein af okkur í leik og starfi. Hennar verður ávallt minnst með mikilli virðingu.
Elsku Siggi, börn og fjölskylda, megi góður guð styrkja ykkur öll.
Fyrir hönd Karlakórs Reykjavíkur,
Friðrik S. Kristinsson, söngstjóri.
Við fráfall hennar er stórt skarð höggvið í forystusveit íslenskra tónlistarmanna. Hún kom víða fram, gerði alla hluti vel, var góður listamaður sem vandaði til verka í hvívetna í öllu því sem fyrir hana var lagt. Hennar er sárt saknað.
Eiginmanni hennar, Sigurði Ingva Snorrasyni, ættingjum hennar og vandamönnum öllum sendum við okkar innilegustu samúðarkveðju.
Ágústa og Jónas Ingimundarson.