Ingólfur Ómar Ármannsson orti á Boðnarmiði á mánudag ljóðið „Haustkyrrð“:
Sólargeislum fækka fer
fölnar jarðarbráin.
Ilm af lyngi blærinn ber
blikna hagastráin.
Sveipar fjöllin rökkrið rótt
ríkir kyrrð á haustin.
Lækjarsytra hjalar hljótt
hljóðnar fuglaraustin.
Og enn yrkir hann:
Þegar neyðin ógnar önd
auðnu deyðir treginn.
Þá er leiðin löngum vönd
lífs um breiða veginn.
Og enn:
Kulið andar, hvolfin blá
klæðast rökkurhjúpi.
Mánasilfrið sindrar á
sævar myrku djúpi.
Hallmundur Guðmundsson skrapp í gleðskap fyrir sunnan um helgina, en er nú kominn heim:
Þrautum píndur, þunnur mjög
ég þurfti að keyra norður.
Liggjandi nú legg ég drög
að líf mitt fall' í skorður.
Sigtryggur Jónsson kveður og kallar Haust:
Farinn er runninn að roðna
og rökkva um miðaftans bil.
Smáblóm í sverðinum koðna,
sólin þó enn veitir yl.
„Sumar og haust í september“ eftir Þórunni Hafstein:
Er sumarið komið að sunnan?
Því sólin hún blikar um runnann.
Haustlitir nú heilsa oss fríðir
og himinninn blár loftið prýðir.
Jón Atli Játvarðarson skrifaði á miðvikudag: „Í tilefni þess að íslenskar prjónakonur vilja halda hitanum á úkraínskum hermönnum, með því að prjóna á þá sokka, þá fór ég að hugsa um sokkaplögg fyrir Putin á hinstu göngu hans á vit forfeðra sinna. Hvað hann óskaði sér og hvað væri við hæfi“:
Bölvaldsins mikla mál þarf að flokka,
moldum þann dauðans fýr.
Til göngunnar síðustu gefins fær sokka
úr görnum og sprengivír.
Pétur Stefánsson yrkir og kallar „Júlí 1929“:
Um Skagafjörð skrafhreifinn rabba vil,
skrautlegrar sögu ég labba til;
er amma sig lagði
með afa, að bragði
bjuggu þau blessaðan pabba til.
„Í vondu skapi“ eftir Davíð Hjálmar Haraldsson:
Tóta sig töluvert æsti,
hún tuldraði, rumdi og dæsti
og komst í slíkt skap
að hún karlinn sinn drap
og kallaði kolbrjáluð: „Næsti!“:
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein