Elín Óladóttir

Það fækkar enn í kynslóð foreldra okkar. Nú hefur Elín Óladóttir kvatt þennan heim og farið á vit nýrra ævintýra. Amma E eins og Elín var kölluð á mínu heimili var einstaklega hógvær kona. Það var ekki mikil fyrirferð á ömmu E, en hún fór nú samt sínu fram og gat verið föst fyrir. Engum hallmælti amma E, þó að eflaust hafi henni líkað misvel við fólk. Lífið var betra með jákvæðni að leiðarljósi, ekki var ástæða til að gera veður úr minni málum. Kynni okkar

Elínar hófust fyrir hartnær 30 árum, tók hún mér og fjölskyldu minni ákaflega vel. Elín og Björn heitinn voru fjölskyldurækin og barngóð með eindæmum. Eftir að börn okkar Arndísar komu í heiminn leið varla sá dagur að þau vitjuðu ekki um okkur og farið var í mörg skemmtileg ferðalög bæði erlendis og innanlands. Minnisstætt er að þrátt fyrir sennilega minni en engan áhuga á knattspyrnu þá fylgdu þau okkur á margra daga fótboltamót með Birni syni okkar, sátu á hliðarlínunni og hvöttu sinn mann. Einnig urðu þau stuðningsmenn Chelsea og gott ef Elín mætti ekki á Stamford Bridge með Birni barnabarni sínu. Fastir liðir á dagskrá voru einnig bæjarferðir ömmu E og Þórunnar dóttur okkar á Þorláksmessu. Bréfasendingar ömmu E voru í hávegum hafðar er við bjuggum erlendis og oftar en ekki voru þar komin Andrésblöð eða annað spennandi efni. Amma E setti sig inn í verkefni barnanna og gat spjallað við þau hvort sem var um Harry Potter eða ritgerðir og skólaverkefni. Ekkert þótti ömmu E skemmtilegra en að mæta í fjölskylduboð hvort sem það var á hátíðum eða við önnur tilefni. Heimsóknir ömmu E og afa B voru ætíð tilhlökkunarefni. Ömmu E verður saknað af öllum þeim er kynntust henni. Blessuð sé minning hennar.

Við vitum það öll frá blautu barnsbeini að lífið tekur enda. Samt er það svo að alltaf kemur dauðinn okkur jafn mikið á óvart eins og við séum aldrei tilbúin.

Þannig var það með tengdamóður mína Elínu Óladóttur, hún var hjá okkur hjónum laugardagskvöldið 3. september síðastliðinn og seint á sunnudeginum var hún öll.

Ekki grunaði okkur að þetta yrði síðasta kvöldið okkar saman enda virtist hún vera eins og hún átti að sér þótt hún kvartaði yfir minnisleysi sínu, en hver kannast ekki við á gamals aldri hvernig skammtímaminnið bregst okkur þótt margra áratuga minningar geri iðulega vart við sig.

Samt held ég að svona dauðdaga hefði hún óskað sér enda sagði hún oft hversu ánægð hún væri að geta verið í eigin íbúð, líklega gerði hún sér ekki grein fyrir hversu heilsan var í raun orðin bágborin og hve háð hún var öðrum. Hringdi hún í Guðrúnu dóttur sína alla daga og vildi gjarnan fá samverustundir.

Ætti ég að lýsa tengdamóður minni á einhvern hátt dettur mér fyrst í hug hve rösk hún var til allra verka. Var hún m.a. með umboðssölu fyrir skó og stígvél í áratugi, t.d. Nokia-stígvélin frægu, og rak hún fyrirtæki Óla föður síns af miklum dugnaði þar til það var selt. En lífið var ekki búið, Elín Óladóttir lifði lífinu lifandi, fylgdist vel með fólkinu sínu, börnum og barnabörnum. Hafði hún unun af góðum matarboðum og öðrum fagnaði með sínum nánustu og mátti ekki missa af neinu sem var spennandi þá stundina og verður hennar sárt saknað.

Hún keypti gjarnan dönsku blöðin og önnur blöð og fylgdist grannt með lífi og ferðum kónga og drottninga og sjálf bar hún sig alltaf virðulega eins og hefðarfrú og klædd eftir nýjustu tísku. Nú er Elísabet drottning Bretlands einnig farin yfir móðuna miklu og ef til vill geta þær hist í teboði og lesið saman dönsku og ensku blöðin.

Að lokum vil ég taka mér í munn lýsingu sem Erla heitin vinkona hennar notaði svo oft; góð.

Þannig minnumst við öll Elínar tengdamóður minnar, hún var fyrst og fremst góð kona.

Elsku besta amma okkar. Það er ótrúlega sárt að kveðja þig en minningahöllin sem þú skilur eftir er okkur systkinum dýrmætur fjársjóður. Hún er skrautleg, hlý og falleg alveg eins og þú.

Hún er full af bréfum, póstkortum og Andrésblöðum sem þú sendir okkur eftir að við fluttum til Bretlands. Þar getum við enn rölt með þér í Kringlunni á Þorláksmessu, um götur Lundúna og heim til þín í kaffibolla. Elsku amma, söknuður og þakklæti er okkur efst í huga nú þegar við kveðjum þig.

Það er erfitt að lýsa Elínu ömmu okkar, eða ömmu E eins og við systkinin kölluðum hana, af því hún kom manni svo oft á óvart. Þegar við kveiktum á The Godfather uppi í sveit síðastliðna páska vorum við viss um að amma myndi fara strax í háttinn. En þvert á móti, hún settist í sófann með Campari soda og skemmti sér konunglega. Hún var alltaf til í allt, jafnvel ofbeldisfulla mafíósabíómynd. Hún var alltaf opin fyrir nýjum hugmyndum, aldurinn hafði sannarlega engin áhrif á það. Þess vegna var svo yndislegt að spjalla við hana um allt milli himins og jarðar.

Amma deildi með okkur gamalli visku en var líka einhvern veginn í takt við nútímann. Hún kenndi manni að prjóna, leggja kapal, leysa krossgátur og þvo kasmírpeysur í vaskinum eins og í gamla daga. En svo var hún líka nokkuð klók á iPadinn sinn og ætlaði sko ekki að missa af neinum ævintýrum. Hún stóð oft við árbakkann í veiðiferðum fjölskyldunnar með hvítvínsglas í hendi og naut þess að horfa á okkur basla við að landa laxi hvort sem sólin skein eða það rigndi eldi og brennisteini.

Það var ekkert sem amma vildi ekki gera fyrir mann. Hún mætti á öll fótboltamót, var alltaf til í að keyra mann út um allan bæ og hoppaði alltaf upp í flugvél til að koma og passa okkur systkinin á Lundúnaárunum. Hún sá um sitt fólk og átti auðvelt með að láta okkur vita hvað henni þótti vænt um okkur. Það var svo auðvelt að gleðja hana ömmu. Þegar við hringdum í hana lét hún eins og við værum að gefa henni gjöf. Heimsóknir til ömmu byrjuðu alltaf eins. Oft sáum við hana í glugganum þegar við lögðum bílnum fyrir utan hjá henni. Þegar lyftan opnaðist á fimmtu hæð beið amma alltaf við hurðina og faðmaði okkur og kyssti.

Amma fylltist orku við að vera í kringum fólk sem henni þótti vænt um. Hún var alltaf í sambandi við öll barnabörnin sín, hvar sem þau voru í heiminum. Amma var mikil félagsvera og hélt góðum vinskap við vinkonur sínar alla tíð. Hún var svo skilningsrík, hógvær og byrjaði alltaf á því að hlusta. En þegar okkur tókst að koma ömmu í gírinn þá flæddu úr henni sögur sem við munum seint gleyma. Þegar Þórunn var að skrifa sitt fyrsta handrit um stríðsárin á Íslandi hringdi hún í ömmu sína og bað um að taka viðtal við hana um minningar sínar frá þessum tíma. Símtalið byrjaði þannig að amma tilkynnti að það sem hún hefði að segja myndi líklega gagnast lítið. En nokkrum klukkutímum seinna var hún enn að rifja upp sögur sem enduðu allar í handritinu.

Elsku amma, það verður sárt að hafa þig ekki á milli okkar við matarborðið um næstu jól. En þú situr líklega nú á milli Björns eldri og Þórunnar eldri á nýjum stað.

Þín

Yndislega móðursystir mín hefur nú kvatt okkur.

Hún Ella frænka, eins og hún var gjarnan kölluð af mínu fólki. Það var mikill samgangur á milli þeirra systra, Elínar og Elínborgar, og þegar börnin voru orðin uppkomin og mamma flutt aftur til Reykjavíkur þá varð samgangurinn enn meiri á milli systranna. Í barnæsku var ég oft vistuð í Mávahlíðinni hjá Ellu og Bjössa, þegar mamma þurfi að bæta enn einum stráknum við og voru það skemmtilegir tímar fyrir mig og minningar eins og að fela sig undir stofusófanum til að horfa á ameríska sjónvarpið af vellinum þegar við áttum að vera farin að sofa, renna sér á handriðinu niður þegar átti að þjóta út. Eftir að við urðum fullorðin fækkaði ferðunum til Elínar en við hittumst oft hjá mömmu á meðan hennar naut við en seinna fóru ég og Adda systir reglulega í heimsókn til Elínar og voru það fagnaðarfundir. Alltaf þegar við hittumst kom þessi hlýja rödd „sæl Katý mín“ og svo gott faðmlag.

Hafðu þökk fyrir allt elsku Elín.

Drottningin er látin ómaði í fjölmiðlum um sama leyti og við fregnuðum að kær frænka okkar Elín Óladóttir væri látin, komin á tíræðisaldur eins og Elísabet II.

Elín eða Ella eins og við í fjölskyldunni kölluðum hana ávallt á stóran sess í hjörtum okkar barna Elínborgar eldri systur hennar. Nú er Ella farin, síðust af systkinunum fjórum, börnum Óla Jóns Ólasonar, stórkaupmanns og Arnlínar (Öddu) Árnadóttur konu hans. Fyrst fór Elínborg, síðan Óli Jón, síðan Gunnar Árni og nú Elín.

Það kom í hlut Ellu að sjá um rekstur Th. Benjamínsson & Co eftir að afi Óli veiktist og féll frá árið 1974 en afi hafði rekið það fyrirtæki síðan 1940. Það gerði hún af festu og röggsemi eins og annað sem hún tók að sér. Ella átti farsælt hjónaband með Birni Jenssyni sem féll frá 2019. Alltaf voru þau hjón nefnd sem einn maður, Ella og Bjössi eða Bjössi og Ella.

Að koma til Ellu og Bjössa í Bjarmalandið var alltaf sérstakt tilhlökkunarefni eða þegar þau komu í heimsókn austur í sveit til okkar, alltaf var einhverju gaukað að okkur strákunum og gott lagt til. Aldrei sá ég Ellu skipta skapi, alltaf svo yfirveguð og hláturmild. Þegar ég kvaddi Björn kallaði ég þau hjónin yndisfólk æsku minnar og segi það aftur hér er við kveðjum Ellu.

Við Björk sendum börnum Ellu, Guðrúnu, Arndísi, Jens og fjölskyldum þeirra kærleikskveðju.

Það kom eins og þruma úr heiðskíru lofti þegar elsku æskuvinkona mín féll skyndilega frá um daginn. Við erum auðvitað komnar á háan aldur en það er gott til þess að hugsa að Lilla vinkona var við góða heilsu bæði á líkama og sál allt fram á síðasta dag. Svo heilsuhraust var Lilla að hún kom til mín reglulega í heimsókn, nú síðast um miðjan ágúst og var aðeins nýhætt að keyra sjálf.

Við kynntumst þegar við settumst á skólabekk í Gagnfræðaskóla Vesturbæjar við Öldugötu og mynduðum þar traustan vinkonuhóp ásamt Erlu, Siggu, Gunnu og Ásthildi. Vinskapurinn var innsiglaður í eftirminnilegu partíi heima hjá Gunnu og þá varð ekki aftur snúið og fljótlega varð til hefðbundinn saumaklúbbur sem hittist reglulega allt okkar líf og oft einnig ásamt mökum.

Sérstaklega eftirminnileg er ferð okkar vinkvennanna til Nice í Frakklandi þar sem við fórum í óviðjafnanlega siglingu um Miðjarðarhafið í boði Gunnu og Charles í Belgíu í tilefni 55 ára afmælis okkar. Í myndaalbúmi mínu helguðu siglingunni stendur á einum stað við mynd af okkur á dekki bátsins „Sæll saumaklúbbur“ – og það vorum við svo sannarlega.

Meðal annarra góðra minninga er tjaldútilega okkar frá táningsárum ásamt nokkrum myndarlegum drengjum, þeim Nanna, Kalla, Kidda og svo Bjössa sem þá var kærasti Lillu og varð í kjölfarið lífsförunautur. Ég man að pabbi hringdi í Högna pabba Gunnu til að spyrja út í þessa drengi en hann fullvissaði pabba um að þetta væru fínir strákar, hvernig hann nú vissi það veit ég ekki alveg.

Lilla tók við skóinnflutningsfyrirtæki föður síns eftir andlát hans. Ég man hvað mér fannst það ótrúlega flott hjá henni hvernig hún rak fyrirtækið af myndarskap og var snjöll í erlendum innkaupaferðum.

Elsku Lilla mín, takk fyrir allt saman. Hver veit nema við hittumst aftur í annarri tilveru, ég vona það að minnsta kosti.

Þín vinkona,