Friðrik Pétur Sigurðsson

Fyrir rúmum mánuði kvaddi hann mig með bjartsýnina að vopni. Ætlaði að vinna þetta stríð og verða að minnsta kosti sjötíu og fimm ára. En vonin brást og krabbameinið tók af honum öll völd og baráttan brött og óvægin. Einmitt þegar lífið brosti við honum. Traustir vinir og örugg búseta. Veiðiferðir og fluguhnýtingar í fallegu íbúðinni sinni með mögnuðu útsýni. Í húsinu var hann vel liðinn, kynntist mörgum og eignaðist einstakan sálufélaga í frænku sinni og vinkonu, Erlen, sem hélt í hönd hans til hinstu stundar. Þá var það mikil gæfa fyrir hann að Sædís, litla systir, skyldi finna bróður sinn fyrir aldarfjórðungi.

Frændi minn átti sín æskuár hjá móðursystur minni og manni hennar og dvaldi stundum hjá Stínu, stóru systur. Milli fjölskyldna okkar var mikill samgangur og vinskapur. Friðrik var velkomið barn, einstaklega fallegur og hugmyndaríkur. Hans leiksvæði var aðallega Grundirnar með góðum félögum og vinum. Friðrik gat farið sínar eigin leiðir, dundaði sér snemma einn við veiðar í lækjum og ám. En svo hófst skólagangan og fljótlega eineltið sem stóð yfir í mörg ár. Hætti að hlakka til að fara í skólann, í staðinn kvíði og skólafælni. Í þá daga voru úrræðin einföld, fórnarlambið skyldi víkja. Þannig lauk hann skólagöngu sinni á fimmtánda ári. Með aukinni þekkingu um afleiðingar eineltis vitum við nú að einelti í barnæsku getur markað djúp spor og haft mikil áhrif.

Bestu stundir frænda míns voru úti í náttúrunni við stangveiðar sem hann stundaði af kappi og var með eindæmum fiskinn. Kom stundum færandi hendi með fenginn og á tyllidögum gátu gular rósir fylgt með. Stundum fengum við að fljóta með í veiðiferðir þar sem við fylgdumst með veiðiklónni Friðriki og höfðum ekki roð við honum. Fjölskylda mín kveður kæran frænda sem var svo einstaklega barngóður. Innilegar samúðarkveðjur til Stínu, Sædísar, Erlenar og fjölskyldna þeirra.