Aðventa

Ég sit við gluggann minn og horfi yfir Hringbrautina og sé ljósin í gluggunum hjá sóknarbörnunum mínum, og ég velti fyrir mér hvernig þau lifi. Lifa þau fallega? Eru þau hamingjusöm? Gráta þau eða brosa, tala þau eða þegja? Hvernig líður þeim?

Stundum koma þau og segja mér hvernig þeim líður. Þá líður þeim oftast illa. Sundum segja þau mér ekkert þótt þau komi og ég sé að þau eru ekki hrygg, jafnvel glöð.

Þau hafa sum ástæðu til að vera hrygg. Ég veit það og veit um margar ástæður hryggðar. Sumt batnar með tímanum, annað varir við og sum þeirra trúa því að ólánið elti þau.

Mjög mörg hafa hins vegar ríkar ástæður til þess að vera glöð og sum eru það jafnan. Hlátrasköllin glymja í kringum þau.

Svo eru líka mörg með einhvern kökk fyrir brjóstinu sem vill ekki fara þó að lengst af megi láta sem hann sé ekki þarna.

Þau þarna fyrir innan gluggana hafa mikla þörf fyrir eyra sem hlustar og skilningsrík orð. Ég vildi að ég hefði þúsund eyru og ætti viturt hjarta svo ég gæti reynst sóknarbörnum mínum betur. Ég reyni eins og ég get, en ég sé heldur ekki inn um gluggana.

Jólin eru í nánd.

Þau koma á sínum tíma og hann er bráðum og styttist óðum. Þá verður allt að vera í lagi. Þá verður allt í lagi. Það skal. Það verður að hafa fyrir því, en það skal!

Aðventan er sérkennilegur tími og hefur nafn með rentu. Aðventa þýðir koma. Það er eitthvað að koma yfir okkur sem vekur í senn eftirvæntingu og kvíða. Það er eins með jólin og sumarfríið að það verður að vera gaman og allir góðir við alla. Flestum tekst það en væntingarnar eru svo uppspenntar, einkum hjá börnunum. Manni kemur í hug hvort þau hafi gott af þessari spennu sem auglýsendur ala á í heilar sex vikur. Auðvitað hafa þau ekki gott af þessum ágangi og væru jafnsæl með kerti og spil ef ekki væri látið svona með þau. Svo eru uppgrip hjá mörgum því sjaldan er meira unnið, það eru próf og áramót nálgast. Margt að gera og svo sáralítill tími eftir af sólarhringnum til þess að gera allt sem þarf heima. Það verður því enginn tími til þess að hugsa og allir hrífast með inn í þessa hringiðu jólakapphlaupsins sem er enn magnaðri en Reykjavíkurmaraþonið sem er annars mesta þvaga sem sést og guðsmildi að enginn skuli troðast undir. Það troðast hins vegar alltaf einhverjir undir í jólakapphlaupinu og það er svo sorglegt og úr takti við jólin.

En þetta þarf ekki að vera svona og þú getur ráðið miklu um það. Þú þarft alls ekki að uppfylla neitt lögmál í þessu efni. Ekki annað en það sem ævinlega gildir mestu. Þú þarft að elska náunga þinn. Þú þarft að elska Guð líka en það gerir þú að mestu með því að elska náunga þinn.

Og hver er náungi minn? heyri ég einhvern spyrja snúðugt eins og lögfræðingurinn gerði. Þá sagði Jesús honum söguna af miskunnsama Vesturbæingnum og hún er svona:

Einu sinni voru tveir menn. Annar var ungur en hinn var gamall. Þessi ungi var níu ára en sá gamli sjötíu og níu ára. Þeir voru á ferð niður í bæ. Það var rétt fyrir jól og ys og þys á öllum. Þeir gengu yfir Ingólfstorg en þar var enginn sem yrti á þá. Allir á hraðri ferð og með stress í augum.

Þeir voru báðir að leita að gjöf handa ættingja sem þeim fannst hvorum um sig vera sér nákominn. Þeir gengu inn í Eymundsson með stuttu millibili, ætluðu að kaupa bók. Þeir reikuðu um og skoðuðu á söluborðunum. Þeir ráku báðir augu í bók um skip og siglingar og seildust samtímis eftir sömu bókinni, hvor úr sinni áttinni. Þeir sáu hönd hvor annars og litu upp og horfðust í augu eitt svona fjarska langt augnablik eins og þeir gera sem finnst þeir ættu að þekkja hvor annan en gera það ekki. Sá yngri brosti og þá brosti sá gamli líka en dauflega og lét hinum eftir bókina og tók þá sem var næst í staflanum. Þegar þeir komu heim til sín hugsuðu þeir lengi hvor um annan, því það var ekki annað að gera. Sá gamli einn á Vesturgötu 7, sá ungi líka einn í annarri götu. Foreldrar hans voru báðir úti að vinna, það er að segja mamma hans og stjúpi. Pabbi bjó með annarri konu og þeir hittust svo sjaldan. Gamli maðurinn var oftast einn, fékk ekki margar heimsóknir og sárlega sjaldan af þessum eina syni sem hann átti og ekki annað barna.

Það var maður austur í bæ sem fékk tvö eintök af sömu bókinni um jólin. Það var bók um skip og siglingar. Hann var lögfræðingur og hafði áhuga á skipum.

Og Jesús spurði: Hver reyndist þessum tveimur mönnum náungi.

Lögfræðingurinn gat engu svarað.

Gleymum ekki hvert öðru og gefum öllum tíma í jólagjöf og gefum hann með eins löngum afborgunum og við getum, jafnt og þétt. Við megum ekki vinna of mikið ef það á að takast.

PS.

Ef þú skyldir ekki finna miskunnsama Vesturbæinginn sem átti að vera í sögunni, þá kemur þú bara til sögu sjálf/ur.