Anna Ingólfsdóttir

Árið 1957 kynnist Anna síðar eiginmanni sínum Jörgen Sigurjónssyni og að vori 1958 fæddist þeim sonur. Sökum ungs aldurs fóru Jörgen og Anna ekki að búa fyrr en 1963. Jörgen átti eftir að hlaupa af sér hornin. Anna vann í fiski á Eiðsgranda og Jörgen við höfnina hjá Eimskip. Anna bjó hjá foreldrum sínum og systkinum með son sinn Ingólf á Bakkastíg þar til hún fór til Svíþjóðar í lýðháskóla í Stokkhólmi. Eftir skólann fékk hún vinnu á sóttvarnarsjúkrahúsi í Stokkhólmi. Sonur Önnu var þennan tíma í góðu yfirlæti hjá ömmu, afa og frændsystkinum á Bakkastíg. Anna kom heim rétt eftir 1960 og tóku þau Jörgen upp fyrra samband og giftu sig 1963.

Anna var með þeim fyrstu sem útskrifuðust úr nýstofnuðum Sjúkraliðaskóla Íslands og hlaut hún starfsleyfi sem sjúkraliði 30. janúar 1977.

Um 1980 var ljóst að Anna gekk ekki heil til skógar. Varð ljóst að um alvarlegt krabbamein var að ræða eða non-Hodgkin's lymphoma. Fór Anna í mjög erfiða geisla- og lyfjameðferð sem læknaði krabbameinið. Í kjölfar þess var hún sjúklingur með geislabrennt smágirni og öll vandamál sem því fylgja. Vegna þessa lenti hún síðar í stóraðgerð 1996 með stíflað smágirni og þarmalömun en aðgerðin tókst. Þrátt fyrir þetta hjálpaði hún syninum við undirbúning að brúðkaupi við að kvænast tengdadóttur sinni Kristínu Hafstein í júní sama ár. Auk framangreinds greindist Anna með leghálskrabbamein 2019 og fór í lyfjameðferð og geisla og var læknuð en fylgikvillar gerðu hana ófæra um að ganga.

Anna var svo lánsöm að fæðast inn í ástríka fjölskyldu sem studdi hana sem mest hún mátti á hennar yngri árum og þegar aldur færðist yfir endurgalt Anna þennan kærleika til stórfjölskyldunnar sem mest hún mátti ásamt eiginmanni sínum. Anna var vinsæl meðal systkinabarna sinna og voru þau oft hjá henni. Anna hélt alla tíð hesta og byggðu þau hjón nokkur hesthús yfir ævina þar sem stunduð var hestamennska á meðan heilsan leyfði. Anna var mikill dýravinur, átti hund í Barrholtinu, hann Bangsa.

Anna hafði yndi af því að skipuleggja ferðalög og afþreyingu af ýmsu tagi og var þá ekkert til sparað. Hún ferðaðist alloft með foreldrum sínum og eiginmanni meðan þeirra naut við. Síðar ferðaðist hún með syni, tengdadóttur og sonarsonum til Feneyja þar sem siglt var á síkjunum. Dvalið var á yndislegum stað við Gardavatn á Ítalíu.

Anna hafði unun af því að elda góðan mat og var sífellt opin fyrir að reyna eitthvað nýtt í þeim efnum. Hún naut lista í hvívetna og var um tíma áskrifandi að Sinfóníunni og elskaði að fara á einsöngstónleika og hlýða á ljóðasöng. Anna var vel talandi á sænsku og ensku. Þegar hún kom í hóp fólks var hún óhrædd við að halda uppi líflegum umræðum og sá til að flestum liði vel og fólk nyti sín.

Anna var hjartahlý, ráðagóð, hvetjandi, skynsöm og umfram allt mannvinur.

Elsku mamma, ég vil þakka þér og pabba fyrir alla ást og umhyggju sem þið hafið veitt mér, Kristínu minni og drengjunum okkar í gegnum lífið. Megir þú hvíla í friði í faðmi Guðs.

Meira á mbl.is/andlat

Þinn sonur,

Elskuleg tengdamóðir mín og vinur, hún Anna, hefur nú kvatt okkur. Alla tíð hefur hún staðið eins og klettur mér við hlið, einkasonar síns og gullmolanna okkar tveggja og eigum við nú um sárt að binda sem og náin fjölskylda hennar og vinir.

Anna var ætíð hrókur alls fagnaðar, þrátt fyrir erfið ár vegna langvarandi heilsubrests. Hún lét sig sko ekki vanta í hvers kyns fögnuð þegar tækifæri gáfust og söng þar og dansaði af hjartans lyst og var oft og tíðum forsprakki skemmtanahaldsins.

Unun hennar af að vera í faðmi fjölskyldu og vina var aðdáunarverður eiginleiki og minnist ég óteljandi og upplífgandi ferðalaga með henni og fjölskyldu minni til óteljandi og ógleymanlegra staða, bæði hérlendis og erlendis. Alls þessa naut hún í botn.

Anna var hafsjór af fróðleik og fór fátt fram hjá henni og hafði hún sterkar skoðanir á heimsins málefnum og menningu og viðraði þær skoðanir og viðhorf ófeimin, á léttan og skemmtilegan hátt. Hún var glettin í fasi í bland við hlýju og yfirleitt tókst henni að „krydda“ andrúmsloftið þar sem nærveru hennar naut.

Mér og fjölskyldu minni var hún einstök tengdamóðir, móðir og amma sem ávallt var til staðar hvort sem eitthvað bjátaði á eða ekki. Hún var drengjunum mínum sem besta móðir og þeir og einkasonur hennar áttu hjarta hennar og hug alla tíð. Við munum sakna tíðra og náinna samskipta við hana og eru nú erfiðir tímar fram undan, einkum þar sem jólin eru að ganga í garð.

Ég þakka Önnu með einlægum hlýhug fyrir allan stuðninginn, hjálpina og væntumþykjuna sem hún hefur sýnt mér og fjölskyldu minni alla tíð, þakka henni samfylgdina og bið góðan Guð að varðveita hana í nýjum heimkynnum. Blessuð sé minning elsku tengdamömmu, Önnu Ingólfsdóttur.

Anna amma var dýrmæt manneskja.

Hún hugaði alltaf að öllum sínum nánustu og passaði upp á að þeir hefðu það gott.

Fjölskyldan var í miklu uppáhaldi hjá henni og hafði hún bæði gaman af því að ferðast og skipuleggja ferðir sem við fjölskyldan fórum öll saman í.

Það var einstaklega gott og þægilegt að tala við hana ömmu, sérstaklega ef maður var lítill í sér. Þá sýndi hún manni skilning, hlustaði, veitti hlýju og hughreysti. Hún gat einfaldlega sett sig í spor annarra og átti létt með að líta alltaf á björtu hliðarnar. Hún var sannur mannvinur.

Elsku amma, ég vil þakka þér fyrir allar dýrmætu og fallegu stundirnar sem við áttum saman. Þú uppfylltir æsku mína af gæfuríkum minningum. Það var ávallt gaman að koma í heimsókn til þín og afa að spjalla um lífið og tilveruna með góða matnum sem þú hafðir eldað. Þú varst fyrirmynd og lærði ég mikið af þér hvað varðar lífið. Sálin þín var einstök og með dýrmætan boðskap, sem flestir ættu að taka til sín. Þú varst svo hvetjandi og varst svo stolt af mér og Jörgen, sérstaklega fyrir frammistöðu okkar í náminu, og munum við halda áfram að sinna því hörðum höndum. En nú ertu kominn til himnaríkis, til Jögga afa, langafa og langömmu sem þú elskaðir svo heitt. Ég bið að heilsa þeim öllum og vona svo innilega að þú hafir það gott þarna uppi.

Þitt elskandi barnabarn, Elsku systir mín, vinkona og mágkona, Anna Ingólfsdóttir, er látin eftir langa sjúkrahúslegu. Margs er að minnast eftir langa samfylgd. Anna var elst okkar fimm systkina. Strax mjög ung var hún dugleg að vinna og þegar hún fékk launin tók hún gjarnan litlu systur, mig, með í bæinn og keypti eitthvað fallegt.

Anna var alla tíð mjög gjafmild og þess nutu systkinabörnin oft. Hún var snemma mjög mikið fyrir sveitastörf og dýr, sérstaklega hesta, og ekki var hún gömul þegar hún réð sig í kaupavinnu í sveit og fékk að hafa mig með.

Hún og Jörgen maðurinn hennar eignuðust hesta, byggðu hesthús og stunduðu hestamennsku. Um tíma var Anna með reiðskóla fyrir börn og unglinga á vegum Gusts hestamannafélags og þar voru systkinabörnin ásamt einkasyninum Ingólfi til hjálpar. Seinna bjuggum við báðar í „Mosó“, áttum báðar hunda sem voru miklir vinir og hittumst nánast daglega í kaffi hvor hjá annarri. Fyrir jól bökuðum við laufabrauð saman, um páska var föndrað páskaskraut.

Yngsta dóttir okkar og nafna Önnu var mikið með henni á þessum árum í hestunum. Anna hafði mjög gaman af tónlist og var fastur áskrifandi að grænni tónleikaröð Sinfóníuhljómsveitarinnar um tíma og þegar elsta dóttir okkar Braga fór að syngja á tónleikum hér heima mætti Anna alltaf og með blómvönd.

Anna systir brá sér oft í mitt hlutverk sem amma þegar ég amman sem leiðsögumaður ásamt afa Braga vorum að heiman vegna vinnu.

Anna eignaðist tvö barnabörn, flotta stráka sem voru stolt hennar og yndi. Anna, Ingólfur, Kristín Ásta tengdadóttir hennar og strákarnir voru mjög dugleg að ferðast bæði hérlendis og erlendis og mikið ferðaðist hún með foreldrum okkar en systir elskaði að ferðast og skoða sig um.

Endalausar minningar streyma fram sem alltof langt er að skrifa um. Snemma á þessu ári misstum við bróður okkar, Rögnvald, blessuð sé minning hans.

Elsku Ingólfur, Kristín, Jón Andri og Jörgen, ykkar missir er mikill, megi algóður Guð styrkja ykkur nú og um alla framtíð. Með þessum orðum kveðjum við Bragi elskulega systur og mágkonu með þakklæti fyrir allt og allt.

Guð blessi minningu hennar.

Móðursystir mín Anna Ingólfsdóttir er látin. Það er sár og þung tilhugsun. Fyrir stuttu heimsótti ég hana á Vífilsstöðum þar sem hún æðrulaus beið eftir plássi á hjúkrunarheimili. Þótt líkamskraftarnir gæfu stöðugt eftir var skörp hugsunin óskert og hún hafði plön um hvernig það yrði hjá henni þegar hún loksins fengi herbergið sem hún hafði sótt um.

Anna frænka var með mikilvægustu persónum í lífi mínu allt frá barnæsku. Hún var elst fimm systkina og það var mikil samheldni í fjölskyldunni á Bakkastíg. Við vorum oft gestir hjá Fríðu ömmu og Ingólfi afa, og tíður samgangur var á milli heimila systra móður minnar. Anna frænka var afskaplega lifandi persónuleiki og hláturmild og það var alltaf mikið gleðiefni þegar hún kom í heimsókn.

Sem stálpað barn var ég mjög oft hjá henni, hjálpaði henni við að skrifa reikninga og fór gjarnan með henni upp í hesthús til að moka og gefa hestunum hennar og fara jafnvel með henni á hestbak. Hún átti fallegan Citroën og við byrjuðum oft á því á leiðinni út í hesthúsin í Kópavogi að stoppa í sjoppunni í Fossvoginum og fá okkur kók og BabyRuth – á þeim tímum algjör veisla enda sælgæti ekki daglega á borðum. Í önnur skipti keyptum við rúnstykki með birki og skruppum í kaffi til Nínu, vinkonu Önnu, sem var einnig mikil hestakona og líka geislandi af lífsgleði. Talsefnið voru hestar og hestarnir Þytur, Skírnir, Fífill og síðar Gjafar voru hluti af fjölskyldunni.

Unglingsárin komu með önnur hugarefni hjá mér, af hestunum tók söngurinn við. Við bjuggum nú í Mosfellsbæ og ekki langt frá bjó Anna frænka ásamt Jörgen manni sínum og Ingólfi syni þeirra. Alltaf gafst tími til að skreppa í tesopa hjá frænku, með hundinn okkar Perlu, hún átti Bangsa sinn sem var dyggur förunautur um árabil. Þegar ég fluttist utan og kom heim var ávallt fyrsta verkið að hringja í Önnu frænku og þegar ég byrjaði að syngja opinberlega var hún ásamt Fríðu ömmu fastagestur. Alltaf kom hún færandi hendi með blómvönd eða annað fallegt til að gleðjast með mér.

Anna frænka mín var sérstaklega rausnarleg og gjafmild manneskja og hún var stöðugt að hugsa um hvernig hún gæti glatt fólkið sitt. Á borðinu fyrir framan mig brennur kerti í englakertastjaka sem hún færði mér er ég lá á nýársdag í slæmri flensu, þegar búin að afýsa einum tónleikum og óvíst um hvernig tækist að ná kröftum tímanlega.

Anna var mikill stuðningur fyrir fjölskylduna, hún hugsaði einstaklega vel um foreldra sína og þegar maðurinn hennar veiktist alvarlega var hún honum stoð og stytta fram á dánardag. Hún sjálf átti við alvarleg veikindi að stríða á lífsleiðinni sem settu mark sitt á hana en hún bar sig afar vel. Sonur hennar, tengdadóttir og sonarsynir voru henni mikið gleðiefni og þau ferðuðust gjarnan saman síðustu árin en ferðalög voru hennar líf og yndi alla tíð.

Elsku frænka mín, nú ert þú lögð af stað í þína hinstu ferð, megi Guð gæta þín og geyma. Ég geymi ótal dýrmætar minningar í hjartanu og bið almættið að styrkja Ingólf frænda, Kristínu, Jón Andra og Jörgen í sorginni.