Ljósið í djúpinu

Berglind kom fyrst fram í neðanjarðarlistasenu Reykjavíkur á tíunda áratugnum, stundaði ljóð-, hljóð- og gjörningalist jöfnum höndum. Árið 1997 kom út platan Fiskur Nr. 1 á vegum Smekkleysu, sem liður í útgáfuröðinni Skært lúðrar hljóma. Einnig hefur hún verið mikilvirk í kassettuútgáfum og hefur m.a. gert út frá Berlín hvað það varðar, bæði sem Dreamlovers og sem Berglínd Ágústsdóttir and friends. Þá hefur hún líka stýrt tilraunakenndum útvarpsþáttum á netinu, Radio Mix Kassette.

Þessi plata hins vegar er sú fyrsta sem hún gefur út undir SiggiOlafsson nafninu en það er Árni Grétar (Futuregrapher) sem gefur út í gegnum merki sitt Móatún. Hægt er að nálgast plötuna á Bandcamp og Spotify en einnig á kassettu og vínyl. Berglind sagði Lóu Björk Björnsdóttur á Rás 1 (Lestinni) að kassettan væri svona helsta formið í Berlín í dag, þá í neðanjarðarmenningunni.

Berglind lýsti því í sama viðtali að Lost at War snúi frá diskó- og stuðtónlistinnni sem hún býr alla jafna til og sannarlega er leitað á rólegri, dýpri og við getum sagt dekkri mið. Ég sá þessa plötu á skrá þegar ég var að blaða í gegnum útgáfu síðasta árs og þekkti eðlilega höfundinn vel. Fann svo strax að þetta var eitthvað annað en ég er vanur að heyra frá henni. Ég varð spenntur.
Fyrsta lagið er skruðningsbundið sveim eða „ambient“, með draugalegu sniði, minnir smá á The Residents, eins og reyndar fleiri lög hér. Andinn þá og stemningin fremur en bein hljómasamsetning. Þetta setur tóninn í raun og platan er að mestu ósungin þó að raddir heyrist annað slagið. „Shifting Patterns“ er næst og það kallar fram fagurfræði og tilraunatónlist frá níunda áratugnum, breskar tilrauna- og industrialsveitir sem störfuðu kirfilega á jaðrinum og gáfu einatt út á kassettum. Ég er að velta fyrir mér tímabilinu frá 1980 – 1985 c.a., Nurse with Wound, Throbbing Gristle, Fad Gadget, Mute-merkið en samt, mun óþekktara stöff sem ég kann ekki að nefna þótt ég geti kallað fram tónlistina, umslagshönnunina og almenna stemningu. Heimabrugguð, vel tilraunalegin raftónlist. Platan er góður klukkutími og það kennir margvíslegra grasa þó að fagurfræðin sé vel heildræn út í gegn.

Sjá t.d. „We Look For You“ sem er með stórkarlalegum „syntha“-hljóðum og þægilega „goth“ slikju yfir. „Horror“ er sæmilega brjálað, hvöss og áleitin hljóð út í gegn og lagið ber nafn með rentu. „Repeat“ er hins vegar viljandi lágvært þó að tíðnin skeri vissulega í eyru. Lokalagið, „000“, er fallegt og draumkennt, æði melódískt í raun og lokar plötunni eitthvað svo yndislega.

Þessi plata Berglindar, eða SiggiOlafsson, hefur náð til fleiri eyrna hygg ég en „hefðbundin“ útgáfa af hennar hendi og mér finnst það hið allra besta mál. Árni Grétar og Móatún eru að stilla þessu vel fram en sigurhringinn hleypur Berglind sjálf og getur verið virkilega stolt af þessu gerðarlega og sannfærandi verki. Hún á fullt erindi inn á stærri markað tilraunakenndrar tónlistar ef svo mætti segja, margt hér minnir á það frambærilegasta sem er að koma úr þeim geiranum nú um stundir og óþarfi að grafa sig alveg ofan í jörðina þótt það sé náttúrulega langsvalast (hér myndi ég setja broskall venjulega)! Tékkið á þessu krakkar, þetta er bara skrambi gott verður að segjast.