Arnar Eysteinn Sigurðsson

Arnar tengdafaðir minn er fallinn frá eftir stutt veikindi. Ég kynntist honum fyrir 35 árum þegar ég kom fyrst að Hrauni með Kela syni hans. Mér var strax tekið vel og á ég Arnari og Hönnu tengdamóður minni margt að þakka. Hanna lést árið 2018 og eru þau nú öll sameinuð aftur, tengdaforeldrar mínir og Össi sonur þeirra sem dó ungur af slysförum.

Arnar var síðustu árin á dvalarheimilinu á Klaustri og á ég eftir að sakna þess að koma ekki við hjá honum þegar ég fer austur. Hann var duglegur að hafa samband við börnin sín og fá fréttir af þeim og barnabörnunum, sérstaklega eftir að Hanna lést en þá passaði hann upp á okkur öll eins og hún hafði alltaf gert.

Stelpurnar okkar Kela voru miklar afastelpur og gladdist hann með þeim á góðum stundum í lífi þeirra, núna síðast í janúar þegar Freydís hringdi í hann og sagðist vera búin að kaupa íbúð. Arnari og Hreiðari tengdasyni okkar kom vel saman því þeir áttu sameiginlegt áhugamál sem var stangveiði.

Arnar spurði alltaf frétta að vestan og vildi vita hvernig búskapurinn hjá bræðrum mínum á Múla gengi og fannst honum gaman að sjá myndir þaðan úr heyskap og fleiri búverkum.

Arnar hafði gaman af að lesa og grúska í bókum og samdi sjálfur ljóð enda er mikið magn til af bókum á Hrauni. Þegar hann var kominn á Klausturhóla stytti hann sér stundir við að lesa og horfa á sjónvarp en hann var kominn með nokkrar sjónvarpsstöðvar í herberginu sínu sem hann gat valið úr. Þegar bein útsending var frá gosinu í Geldingadölum var auðvitað fylgst með þeirri stöð.

Takk fyrir allt elsku Arnar.

Þín tengdadóttir,

Arnar tengdafaðir minn er fallinn frá og komið að kveðjustund eftir áratugalöng og góð kynni. Þegar ég kom inn í fjölskylduna og fór að venja komur mínar austur að Ytra-Hrauni var því hvíslað að mér að Skaftfellingar væru nú yfirleitt ekki að eyða of mörgum eða sterkum orðum á hlutina og það gæti tekið tímann sinn að kynnast þeim. Það kom hins vegar fljótt í ljós að bæði Arnar og Hanna tóku þessari viðbót við fjölskylduna afskaplega vel og litli drengurinn minn var umsvifalaust búinn að eignast nýjan afa og nýja ömmu. Seinna bættist lítil stúlka við fjölskylduna og ekki voru viðtökurnar verri þá. Vissulega hafði Arnar ekki alltaf mörg orð um hlutina en hann gaf samt ýmislegt til kynna með glettnum svipbrigðum og með því að láta verkin tala. Þannig á ég margar dýrmætar minningar um atvik sem lýsa vel umhyggju hans og innsæi í aðstæður. Arnar hafði mikinn áhuga á mönnum og málefnum, var duglegur að spyrja frétta og fylgdist vel með því hvernig hans nánustu gekk við leik og störf. Hann las mikið og var stálminnugur á allt sem hann las. Sveitin var honum dýrmæt og þar lágu hans rætur. Hið stórbrotna landslag Skaftafellssýslunnar, svo listilega mótað af jarðhræringum, vatni og veðrum, með fjöll og jökla í bakgrunninum, var hans heimasvæði. Arnar var góður maður, sem bar umhyggju og virðingu fyrir náttúrunni, mannfólki og dýrum. Hann var hagmæltur og eftir hann liggja falleg ljóð sem lýsa djúpri hugsun og hlýju. Síðustu árin var líkaminn orðinn lúinn en hugsunin var skýr alveg til loka og hann gat brugðið fyrir sig glettni fram á lokastund. Minningar um góðar samverustundir og samtöl lifa. Hafðu kæra þökk fyrir samfylgdina, kæri Arnar. Þín verður saknað.

Þegar við setjumst niður og hugsum til afa í Hrauni þá er margs að minnast og mikið að þakka. Að koma í sveitina til afa var alltaf jafn gaman og er því mikill missir að elsku afa okkar.

Afi var einstakur maður. Hann var ákveðinn og vissi nákvæmlega hvað hann vildi, allt fram á síðasta dag. Hann setti t.d. eins mikinn sykur og hann vildi út á hafragrautinn sinn og smurði brauðið með hálfri smjördollunni þrátt fyrir að það væri óhollt. Það var ótrúlegt hvað hann hafði mikla þolinmæði fyrir öllu og öllum. Afi tók öllum vel, hann var svo áhugasamur um það hvernig fólkið hans hefði það og var duglegur að heyra í okkur til að spyrja um okkur öll og hvatti okkur áfram. Afi var sá sem vissi allt. Það var svo gaman að spjalla við hann því hann var búinn að kynna sér ótrúlegustu hluti og mundi allt sem hann las eða hafði heyrt. Afi var hnyttinn og mikill húmoristi. Afi og amma áttu einstakt samband þar sem við gátum hlustað á þau inni í eldhúsi skellihlæjandi saman.

Þegar hugurinn reikar í æskuna er sérstaklega minnisstætt knúsið hans afa sem var svo hlýtt og gott, hann tók þéttingsfast utan um mann og svo þegar hann strauk manni um vangann eða þegar hann klappaði á kollinn voru lófarnir svo stórir.

Þegar húsið fylltist af fólki átti afi það til að flýja inn í vélageymslu. Það stoppaði okkur stelpurnar ekki og við eltum hann út í vélageymslu og fylgdumst með því hvað hann var að bralla þar og spurðum hann svo spjörunum úr.

Bækur minna okkur á afa, mamma og pabbi gáfu afa bækur í jólagjöf öll jól sem við munum eftir. Við vorkenndum afa svo mikið að fá bækur frá öllum í jólagjöf, alltaf, þrátt fyrir að hann hafi auðvitað elskað þá gjöf og getað lesið langt inn í nýtt ár nýjar jólabækur.

Þegar við fjölskyldan gengum svo í gegnum það að missa ömmu skyndilega árið 2018, stödd í sveitinni með afa, þá sýndi afi okkur hversu mikill klettur hann var fyrir fólkið sitt.

Elsku afi, nú er komið að kveðjustund. Við teljum okkur vita að það verði fagnaðarfundir hjá ykkur ömmu að fá að hittast loksins aftur.

Við kveðjum þig með sömu orðum og þú kvaddir okkur þinn síðasta dag: Vertu sæll!

Þínar afastelpur, Arnar frændi er horfinn á braut. Auk ýmissa annarra starfa var hann lengst af bóndi á Ytra-Hrauni í Landbroti á móti Sigurði föður sínum og Gunnlaugi bróður sínum. Þórdís móðir Arnars, Ásdís Jóhanna eiginkona hans, sex börn þeirra og systur hans báru einnig uppi drjúgan hluta af hefðbundnum búskap á Hrauni.

Laust eftir miðja síðustu öld kviknaði áhugi meðal bænda á Suðurlandi að hefja skipulegar álaveiðar. Arnar var einn þeirra bænda sem útveguðu sér álagildrur og setti niður í Fitjaflóði. Hann tók eftir því þegar hann hafði handleikið álinn, að smáskeinur og sár sem hann var með á höndum greru mun hraðar en ella. Hann þakkaði þetta slími af roði álsins. Áratugum síðar var þessi lækningamáttur staðfestur með rannsóknum lífvísindamanna, og stofnuð hafa verið fyrirtæki sem vinna sárabindi og plástra úr roði fiska.

Arnar heimsótti stundum foreldra mína í Reykjavík. Ég hlustaði hugfanginn á sögur hans af veiðum á ref í heimasveit hans Landbrotinu þar sem hann var í mörg ár refaskytta. Ein frásögn lýsir Arnari vel. Hann hafði legið á greni og beðið eftir að tófan kæmi heim með æti handa yrðlingum sínum. Þegar hún mætti kastaði hún sér á bakið og yrðlingarnir stukku á spenana. Þessi sjón fannst honum svo fögur að hann gat ekki hugsað sér að skjóta dýrið og fór heim við svo búið. Síðar átti hann eftir að eyða löngum tíma í að farga minkum sem voru spenntir fyrir fiskum í Grenlæk, Jónskvísl og Sýrlæk sem renna um landareign Ytra-Hrauns.

Til að efla fiskirækt lagaði Arnar fiskigengd upp í Jónskvísl með því að hækka vatnsborð í hyl neðar í ánni sem foss féll í. Með því að takmarka afrennslið úr hylnum hækkaði vatnsborðið og fiskurinn gat sjálfur stokkið upp fossinn. Hann kom einnig upp klakhúsi á jörð sinni með því að refta yfir öfluga kaldavermsluppsprettu sem kom úr iðrum jarðar undan Skaftáreldahrauni. Í samvinnu við nágranna var dregið fyrir í ánum og boltasilungar teknir í klak. Arnar varð klakstjóri og seiðagæslumaður með öflugt en kostnaðarlítið fiskeldi. Það skilaði sér í þúsundum seiða sem sleppt var árlega í árnar, öðrum veiðiréttarhöfum til gagns og ánægju. Arnar var í raun að halda við seiðaeldi sem faðir hans Sigurður Sveinsson hóf um 1920 í samvinnu við bændur í Seglbúðum. Bændur víða í Meðallandi voru með sambærilega fiskirækt.

Ógleymanlegar eru stundirnar með Arnari og konu hans Hönnu, eins og hún var kölluð, sem buðu upp á kaffi með sautján sortum eða lambasteik með dásamlegu meðlæti. Veiðarnar voru ánægjulegar, en ekki síður samvera með þeim hjónum. Arnar lýsti litbrigðum náttúrunnar í Landbroti með frábæru útsýni á Lómagnúp, Öræfajökul og Kötlu. Sagði frá störfum sínum við símavinnu þegar farið var á vatnabílum yfir jökulárnar í Austur-Skaftafellssýslu, ræddi ratvísi og skynjun sauðfjár á veðrabrigðum, lýsti fjölbreyttu fuglalífi og hvarfi keldusvínsins, spendýrum sveitanna og mannlífi meðal frændfólks. Við Helga sendum fjölskyldu Arnars samúðarkveðjur. Hans er saknað, en minningin lifir.