Óli Kristjánsson

Elsku pabbi.

Það er komið að kveðjustund, þú varst alveg tilbúinn að fara, enda búinn að lifa lífinu lifandi í næstum 97 ár. Við systkinin fimm fórum snemma með ykkur mömmu í útilegur í fimm manna tjaldinu góða. Við þvældumst um allt land með bæði vinafólki og fjölskyldu, frá þeim tíma geymum við margar góðar minningar. Við fluttum í Garðabæinn á Stekkjarflöt 6 árið 1964 í húsið sem þú byggðir en þar áttum við góða barnæsku.

Við fórum oft og mikið á skíði og á hverjum vetri í skíðaferð til Akureyrar, en þið mamma áttuð líka stóran þátt í að koma allflestum barnabörnunum á skíði. Þú og mamma hélduð svo áfram og fóruð í yfir 20 ár til Austurríkis og Ítalíu á skíði.

Við eigum frábærar minningar úr Kjósinni, sumarbústaðnum við Meðalfellsvatn sem var þér eitt og allt.

Þú vannst alla þína ævi við húsasmíðar og varst alltaf boðinn og búinn að hjálpa okkur í framkvæmdum við húsin okkar.

Þið mamma voruð dugleg að heimsækja okkur börnin erlendis, því við höfum öll búið erlendis í lengri eða styttri tíma, í Danmörku, Svíþjóð, Flórída.

Jóga varð stór hluti af lífi ykkar eftir fimmtugt og hélduð þið áfram að stunda það alveg þangað til þú varðst 93 ára, enda varstu afar liðugur og klæddir þig sjálfur í sokkana alveg þar til yfir lauk.

Elsku pabbi, takk fyrir samferðina, hvíl þú í friði og við hugsum vel um mömmu.

Þínar dætur, Elsku Óli. Ég man það eins og gerst hefði í gær þegar ég hljóp til dyra á Leifsgötunni og á tröppunum stóð sendill með blóm í vasa sem voru hærri en ég. Þetta var á brúðkaupsdaginn ykkar Stellu systur árið 1950 og ég 5 ára. Alla tíð síðan hef ég átt þig að, traustan, ráðagóðan og yndislegan, alltaf til staðar þegar ég þurfti á að halda.

Þið komuð ykkur fljótt upp stórum barnahóp og ég fékk oft að passa þau öll fimm. Einhverju sinni sem oftar fóruð þið á ball, líklegast í Lídó, og ég var að passa. Það snjóaði þetta kvöld og þegar þið komuð heim aftur horfðir þú athugull á stéttina og sagðir íbygginn við Stellu: „Það liggja bara spor frá húsinu!“ Þar með var samband okkar Boga opinberað!

Næstu áratugina áttum við barnmargar fjölskyldurnar náin og góð samskipti. Mér eru sérlega minnisstæðar útilegurnar, sem voru örlítið flóknari í þá daga enda gist í tjöldum og búnaðurinn allur frumstæðari en í dag. Til dæmis í veiði í Hítarvatni eða þegar við fórum yfir Sprengisand og lentum í mikilli rigningu og þoku. Að endingu fundum við áningarstaðinn og vorum alsæl að komast inn í hlýjuna í fjallakofanum. En sælan stóð ekki lengi því skömmu síðar bar að stóran hóp sem átti pantaða alla gistinguna. Það var ekki um annað að ræða en slá upp tjöldum í þokunni og flytja sig þangað. Þið svilar tókuð þessu með jafnaðargeði sem þið báðir áttuð nóg af meðan við systur þurftum að taka á honum stóra okkar til að halda okkur á mottunni.

Páskarnir 1973 verða lengi í minnum hafðir. Þá komu systur mínar og fjölskyldur í heimsókn til Akureyrar og glatt var á hjalla. Þú 47 ára gamall hafðir aldrei stigið á skíði á ævinni en eftir að Bogi fór með þig fyrstu ferðina niður Hlíðarfjall varð ekki aftur snúið og þú naust þess að skíða upp frá því – í fjóra áratugi – bæði heima og erlendis.

En nú er komið að leiðarlokum. Öll þessi 73 ár hefur okkur aldrei orðið sundurorða. Allir sem til þekkja vita að það er vegna þinna einstöku mannkosta en ekki minna. Hlýr, orðheldinn, yfirvegaður, sterkur og bóngóður. Maður sem talaði ekki af sér. Drengur góður. Hafðu þökk fyrir samferðina, elsku Óli.