Sigurður Helgi Hlöðversson

Góður vinur minn, Sigurður Hlöðversson kvikmyndatökumaður, er fallinn frá. Við kynntumst fyrst þegar hann gekk til liðs við nýstofnaða akureyrska sjónvarpsstöð, Aksjón, fyrir síðustu aldamót, en áður hafði hann unnið sem myndatökumaður bæði hjá RÚV og Stöð 2. Siggi Hlö var mikill happafengur fyrir stöðina vegna reynslu sinnar og fagmennsku, en hann var líka einstaklega þægilegur í samskiptum, samviskusamur og skemmtilegur. Siggi hafði skoðanir á ýmsum málum og stundum sterkar, en hann var líka rólyndur og hafði gott jafnaðargeð og ég man aldrei eftir því að hann hafi lent upp á kant við nokkurn mann þann tíma sem við unnum saman. Eftir að samstarfi okkar lauk við að koma á fót fyrstu sjónvarpsstöðinni á Akureyri héldust góð vináttubönd alla tíð. Heilsu hans hrakaði síðustu árin en við hittumst síðast í desember og áttum saman gott spjall að vanda. Ég votta börnum hans og ástvinum mína innilegustu samúð.

Ár er hjól í aldarvagni. Tíminn líður hratt. Ég eldist með sama hraða og samferðamenn mínir og sumir þeirra heltast úr lestinni. Ættingjar, vinir og samverkamenn. Þannig er lífið. Við ráðum engu um upphafið og endinn, en eigum að spinna þráðinn þar á milli. Sá þráður verður ekki alltaf hnökralaus.

Þegar ég hóf störf hjá Sjónvarpinu á Akureyri undir lok síðustu aldar sótti ég alla tækniþjónustu til Samvers við Grundargötu. Þangað var gott að leita, því hjá Samveri starfaði skemmtilegt hæfileikafólk. Meðal þeirra var Sigurður vinur minn Hlöðversson, sem nú er horfinn í Sumarlandið. Ég þekkti Sigurð ekki fyrir þetta samstarf, enda var hann sunnanmaður að upplagi. En hann tók mér vel og var áhugasamur og hugmyndaríkur í samvinnu.

Eftir að Sigurður hætti störfum hjá Samveri var hann lengi tökumaður og klippari með mér við fréttavinnslu fyrir Sjónvarpið. Það var gott að vinna með Sigga; hann var óhemju duglegur og ósérhlífinn og ég gat alltaf treyst því að hann skilaði mér nægu myndefni í góða frétt. Hann átti líka gott með að nálgast fólk þar sem við komum, við mismunandi aðstæður. Hann hikaði ekki við að vaða eld og brennistein til að ná góðum myndum. Og hann var bóngóður; alltaf tilbúinn í slaginn hvenær sólarhringsins sem ég hringdi. Við vorum að vísu ekki alltaf sammála um alla hluti, báðir með sterkar skoðanir á myndatökum og mynduppbyggingu. En hann var tilbúinn til að taka leiðbeiningum og nýta sér úr þeim það sem nýtanlegt var. Hann las sér líka mikið til um kvikmyndatökur og var alltaf vaxandi sem tökumaður og klippari meðan á okkar samstarfi stóð.

Siggi sagði mér stundum frá árum sínum sem línumaður hjá Rarik. Þar störfuðu miklir ævintýramenn og hörkunaglar. Þessir jaxlar berjast inn til dala og upp til fjalla hvernig sem veður er. Oft í öskrandi byl. Þeir klífa upp í staura og möstur til að berja ísingu af línum og fyrir kemur að teflt er á tæpasta vað. Siggi sagði mér margar göslarasögur frá línuárunum og ég er ekki frá því að hann hafi stundum saknað þess tíma. Siggi var nefnilega alltaf svolítill „göslari“, sem hafði gaman af ævintýrum og harki. En hann pældi líka í alvarlegri hlutum, hugarorkunni og öðru því sem við ekki sjáum. Stundum var hann ekki sérlega hlýlega klæddur við tökur í kalsa; ég nota bara innri orku til að halda á mér hita, var svarið þegar ég fann að þessu við kappann.

Síðustu árin voru Sigga stundum erfið eftir að heilsan gaf sig. Hann var greindur, vel lesinn og kunni skil á ótrúlegustu hlutum. Það var honum því sárt síðustu misserin að finna ekki það í minninu, sem hann vissi að átti að vera þar. Hann var því ferðbúinn hygg ég blessaður og ég bið þess að hann hafi fengið gott leiði. Ég er ekki frá því að hann sé byrjaður að brasa eitthvað skemmtilegt í Sumarlandinu. Sennilega akandi um á stórri amerískri drossíu frá sjötta áratug síðustu aldar, með uppbrettar ermar, sígó í munnvikinu, kók í hendi, Presley í spilaranum og allt í botni.

Góða ferð gæskur.