Ólafur Stefánsson skrifar á Boðnarmjöð: „Það er enginn öfundsverður af að vera túristi á landinu þessa dagana, í foráttuveðri og fordæmalausum verkföllum og eiga ekki nótt sér vísa“:
Nú til kemur Siggu og Teits.
Að túristum gróflega' er veist.
Þeir húslausir hanga
með hélu um vanga
og fá ekki rönd við reist.
Guðmundur Arnfinnsson yrkir „Uppgjafahermaður“:
Einn dag hætti Víglundur djarfi
að djöflast í Þorfinni Skarfi
og Þórólfi Galta
og Þjóðólfi halta,
en það var af kulnun í starfi.
Davíð Hjálmar Haraldsson um tíðindi dagsins:
Ekki þau vilja eiga láta hjá sér.
Vargar þau eru og verða alveg frá sér.
Bítast þau ær svo báðum þeirra á sér.
Halldór og Sólveig hænur ættu að fá
sér.
Hvorki menn né hesta sakaði þegar bíll Bergþóru Þorkelsdóttur forstjóra Vegagerðarinnar fór út af veginum. Jón Atli Játvarðarson kvað:
Gróf er leið til Gómorra,
grimm við þessa vetrarsnerru.
Brunar út af Bergþóra
á bensínlausri hestakerru.
Í bókinni Bragarblómi eftir Ragnar Inga Aðalsteinsson er ljóðið Mikið um að vera á skerinu. – Útdráttur úr skýrslu:
Þótt íslenskir striti og úðri
og ómældu sói hér púðri
með áform svo merk
um sín vönduðu verk þá
endar það oftast í klúðri.
Jóhann frá Flögu segir frá því í Vísnasafni sínu, að eitt sinn hafi Sveinn lögmaður Sölvason verið staddur á Hólum í Hjaltadal og ræddi við Ingibjörgu Sigurðardóttur, konu Gísla biskups Magnússonar. „Bar svo til að hrafn sat á stofustöng og gall.“ Þá kvað Sveinn:
Hrafn situr á hárri stöng;
höldar mark á taki.
Ei þess verður ævin löng
sem undir býr því þaki.
Frú Ingibjörg svaraði:
Engin hrakspá er það mér
þó undan gangi eg nauðum
en ef hann kvakar yfir þér
ekki seinna dauðum.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein