Um ástandið í kringum Úkraínu

Frá 24. febrúar 2022 hefur Rússland staðið að sérstökum hernaðaraðgerðum til að afhervæða og afnasistavæða Úkraínu. Undanfarið hefur æ oftar borið á góma loforð vestrænna stjórnmálamanna, sem hljóma eins og hótun, til að „halda upp á“ afmæli séraðgerðanna með því að innleiða næsta skammt af andrússneskum úrræðum og auka sendingar á þungavopum til valdhafa í Kænugarði.

Reyndar hafa ásakanir svokallaðs „vestræns samfélags” um „tilefnislausa árás”, ómað alla síðustu tólf mánuði. Hræsnisleg fullyrðing um að Rússland hafi „án ástæðu” ráðist á „meinlausa“ Úkraínu er meðal þeirra sem málsvarar núverandi Kænugarðsstjórnar hafa haldið sem mest á lofti. Í grein minni „Fighting Nazism in Ukraine and the West’s standoff with Russia“ (“Um baráttu gegn nasisma í Úkraínu og andstöðu Vesturlanda við Rússland“) sem var birt í maí í fyrra var ítarlega fjallað um orsakir Úkraínukreppunnar og kaldrifjaðar aðgerðir Washington-stjórnar og bandamanna hennar í Atlantshafsbandalaginu til að hervæða Úkraínu og breyta landinu í stökkpall til að geta ógnað beint öryggi rússneska sambandsríkisins. Allt sem sagt var í þeirri grein hefur staðist próf tímans og er enn í gildi.

Innanlandsátök í Úkraínu voru fyrst og fremst afleiðing þjóðfjandsamlegrar stefnu öfgahægriafla sem tóku við stjórn í Kænugarði eftir að blóðugt valdarán var framið með virkri aðstoð Bandaríkjanna og leiðandi Evrópulanda árið 2014. Sanngjörnum kröfum alþýðu Donbass um rétt til að tala rússneska tungu (hún var satt að segja einfaldlega bönnuð), kenna börnum sínum á því tungumáli og heiðra minningu forfeðra sinna sem höfðu hetjulega bjargað heiminum frá fasisma í Föðurlandsstríðinu mikla svaraði Kænugarðsvaldið með því að saka alla íbúa suðausturhluta landsins um „landráð“ og senda fastaher og refsisveitir skipaðar nýnasistum til að brjóta niður mótmæli. Þar af leiðandi létu 14.000 manns lífið fyrir byrjun ársins 2022. Þetta eru sannar staðreyndir. Sá sem vogar sér að afneita þeim lifir í fjarstæðukenndum, orwellskum veruleika.

Alþekkt er að Rússland leitaðist við að gera allt sem nauðsynlegt var til að finna diplómatíska lausn á deilunni án þess að vera deiluaðili sjálft og tók þátt í undirbúningi og undirritun aðgerðapakkans í Minsk ásamt Þýskalandi, Frakklandi og Úkraínu í febrúar 2015. Öryggisráð SÞ samþykkti aðgerðapakkann með ályktun nr. 2202. Valdhafar í Kænugarði héldu þó áfram að gera banvænar atlögur að Donbass. Eftirlitsnefnd ÖSE hefur staðfest hundruð þúsunda brota á vopnahlé. Nýlega gengust fyrrverandi þátttakendur í Minsk-ferlinu – Angela Merkel kanslari Þýskalands, Francois Hollande forseti Frakklands og Petro Poroshenko forseti Úkraínu – við því að yfirvöld í Kænugarði, Berlín og París ætluðu sér ekki að standa við samninga sem höfðu náðst í Minsk. Þeir væru víst gerðir í þeim eina tilgangi að „vinna sér tíma“ til að styrkja og vopna valdhafa í Kænugarði. Þessi kaldranalega „opinberun“ þeirra afhjúpar best raunveruleg markmið Vesturveldanna, það er að breyta Úkraínu í uppsprettu óstöðugleika og spennu við landamæri Rússlands. Jens Stoltenberg aðalritari NATO staðfesti á dögunum að bandalagið hefur verið að undirbúa átök við Rússland frá 2014. Í anda þessarar sömu röksemdafærslu höfnuðu yfirvöld í Washington og Brussel samtali í tengslum við rússneskar tillögur um gagnkvæmar öryggistryggingar sem voru kynntar í desember 2021.

Árið sem er liðið frá upphafi séraðgerðanna afhjúpaði andrússneskt eðli margra í vestrænu elítunni. Bandaríkin og önnur aðildarríki Atlantshafsbandalagsins háðu blendingsstríð gegn Rússlandi sem á sér engin fordæmi. Þau álíta það ekki fyrir neðan virðingu sína að grípa til ólöglegra, nánar tiltekið glæpsamlegra, ráðstafana, þ.e.a.s. að stela fjármálaeignum rússneskra einstaklinga og lögaðila, eyðileggja samevrópskt orkuverkefni sem Rússland fjármagnaði að mestu leyti og sá fyrir auðlindum (um er að ræða upplýsingar sem afhjúpa tengsl Bandaríkjanna við sprengingar Nord Stream-gasleiðslanna), hóta rússneskum stjórnmálamönnum, blaðamönnum og aðgerðasinnum, hvetja til vopnaðra árása innan landamæra Rússlands, bera upplognar og falsaðar sakir um stríðsglæpi á rússneska hermenn o.s.frv.

Á sama tíma örlar á kvíða er leiðtogar Vesturlanda segja að „lönd þeirra séu ekki í stríði gegn Rússlandi“ en lofa samt að styðja við gjörspillta Kænugarðsstjórnina eins lengi og þess verður þörf. Jens Stoltenberg, aðalritari Atlantshafsbandalagsins, segist meðal annars vera þess fullviss að „vopnavæðing Úkraínu er leiðin til friðar“. Óþarfi er þó að gera sér tálvonir. Vesturveldin kæra sig lítið um örlög úkraínsku þjóðarinnar. Það sem skiptir þau mestu máli er að Rússland bíði strategískan ósigur.

Í dag taka flest aðildarríki Atlantshafsbandalagsins þátt í því að útbúa og þjálfa úkraínskan herafla, Ísland þar á meðal, sem hefur ekki einu sinni á að skipa eigin her (við hæfi er að minna á þátttöku yfirvalda í Reykjavík í flutningi á vopnum og hergögnum til Úkraínu með innlendum fraktflugfélögum). Óumflýjanlegt er að kreppan dýpki og ástandið stigmagnist enn frekar.

Frá febrúar 2022 hefur Úkraínuher gert 16.000 skotárásir á Donbass-lýðveldin með vopnum og skotfærum framleiddum í Atlanthafsbandalaginu þar af 105.000 skot með mikilli hlaupvídd. Stórskotaliðsárásir Úkraínuhers á alþýðulýðveldin Donetsk og Lúgansk, Kherson- og Zaporosjé-héruð urðu 4.574 óbreyttum borgurum að bana á síðasta ári, þar af 153 börnum. Nokkur þúsund manns særðust, þ.m.t. 279 börn.

Vitaskuld veigra vestrænir fjölmiðlar sér við að segja frá „óþægilegum“ fréttum, svo sem og afla sér áreiðanlegra upplýsinga úr rússneskum heimildum. Því er nýlegt gullkorn Joseph Borells, utanríkisráðherra Evrópusambandsins, um að „bann við rússneskum fjölmiðlum sé sama og að standa vörð um málfrelsi“ mjög lýsandi.

Á sama tíma eykur „garðurinn umkringdur frumskóginum“ (enn ein skilgreiningin í boði Borells) látlaust umfang hergagnasendinga, m.a. á þungum skriðdrekum, til vopnaðra sveita Úkraínumanna sem hika ekki við að tileinka sér hernaðaraðferðir hryðjuverkamanna. Óbreyttir borgarar eru notaðir sem hlífiskjöldur, landsprengjum er varpað á borgir úr fjarlægð, flugskeytakerfum og stórskotaliði, m.a. klasasprengjum, er beitt gegn íbúðahverfum, skotskýli eru útbúin í leikskólum, skólum, sjúkrahúsum, kirkjum og íbúðablokkum. Verið er að koma í veg fyrir brottflutning almennings frá átakasvæðum, rússneskir stríðsfangar eru pyntaðir og skotnir til bana.

Vel á minnst. Oft heyrist frá fyrrverandi kollegum okkar frá Vesturlöndum að ekki sé að finna neina nýnasista í Úkraínu eða að þeir séu afar fáir og að nýnasistasamtök séu víða í mörgum löndum, jafnvel í Rússlandi. Þess vegna eigi ekki að taka mark á yfirlýsingum Rússa um að Kænugarðsstjórnin sé nasísk í eðli sínu. Hvað það varðar er mikilvægt að benda á að ólíkt Úkraínu gerir hvorki Rússland né nokkur önnur siðmenntuð þjóð öfgaþjóðernissinna að þjóðarhetjum, reisir ekki styttur af handbendum Hitlers og skírir ekki götur í þeirra höfuð. „Afrek“ þeirra eru ekki kennd í skólum o.s.frv.

Eins og oft áður í sögu Rússlands, þá verður hollusta við föðurlandið og óhagganleg trú á að sannleikurinn sé með okkur til þess að sameina rússnesku þjóðina í baráttunni við mannfjandsamlegar hugmyndir nýnasista. Hetjudáð hermannsins sem kom aftur á friði í Evrópu er heiðruð í Rússlandi. Seint líður úr minni hvaða afleiðingar hljótast af alúð og undanlátssemi við nasísku heimsmyndina.

Hverjum hugsandi manni er fullkomlega ljóst í dag að Úkraína er ekkert nema verkfæri í höndum Bandaríkjanna og Atlantshafsbandalagsins til að geta valdið Rússlandi sem mestum skaða. Fyrir þá sök eru þau staðráðin í að berjast við landið okkar „til síðasta Úkraínumannsins“. Þegar yfirvöld í Washington og London sáu að góðar horfur voru á því að Rússland og Úkraína gætu náð ásættanlegu samkomulagi í apríl 2022, neyddu þau Kænugarðsstjórnina til að slíta viðræðum. Seinna, eins og vitað er, höfnuðu úkraínsk yfirvöld alfarið hugmyndinni um samtal við Rússland.

Ljóst liggur fyrir að tilraunir Vesturveldanna til að „einangra“ eða „slaufa“ Rússlandi bíða afhroð. Í millitíðinni hafa rússneskir hermenn náð góðum árangri í að eyða vopnabúnaði frá NATO á því svæði þar sem séraðgerðirnar fara fram. Enginn vafi leikur á því að Rússland tryggir öryggi sitt og skapar jákvæðar aðstæður fyrir áframhaldandi, stigvaxandi þróun. Sagan mun um síðir leiða hið rétta í ljós.