Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Falið er nafn í fyrstu línu.
Farinn að vaxa á höfði þínu.
Sveimar um nætur silfurbjartur.
Svo er hann dágóður kökupartur.
Guðrún Bjarnadótttir leysir gátuna með þeirri skýringu, að „lúsíferar“ sé latínusletta sem þýðir að bera ljós:
Máni Svavars músíserar.
Máni vex á stöku haus.
Máni á lofti lúsíferar
og lyst á kökumána gaus.
Þá er það lausn Helga R. Einarssonar:
Fram kom Máni í fyrstu línu.
Fægður máni á höfði þínu.
Sveimar máni um himinhvel.
Hálfmáninn æ bragðast vel.
Harpa á Hjarðarfelli leysir gátuna svona:
Mannsnafnið er Máni sem hér bíður.
Máni ber um lítinn skalla vott.
Bjartur máni um heiðan himin líður.
Hálfmáni er sætabrauðið gott.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Máni er nafn á manni einum.
Máni á höfði þér dylst ei neinum.
Máninn lýsir í myrkri bjartur.
Máni er líka flatkökupartur.
Þá er limra:
Freygerður, frúin hans Mána,
sem fór upp á jökulgjána
og síðan kom ei,
sagði: „ó, key,
hann finnst, þegar fer að hlána“.
Síðan er ný gáta eftir Guðmund:
Veðrahrollur í mér er,
aldan hrín við klett og sker,
kári blæs og byltir sér,
býsna þung er gáta hér:
Höfuð sinnar ættar er.
Afar mikið siglutré.
Bráðfeitt kjöt til boða þér.
Blómaskraut á velli sé.
Þessar limrur fylgdu lausn Helga R. Einarssonar:
Ekkert má nú
Adam í Eden var
og Eva var líka þar,
hann á 'ana leit
í eplið svo beit,
erótískt kærustupar.
Minnimáttarkennd
Mikið er Nína mín nýtin,
nægjusöm kona og skrýtin.
Hún elskar sinn mann,
það er mig, ég er hann,
meðaljón, pínulítinn.