Óli Ágúst fæddist á Akranesi 11. ágúst 1940. Hann lést á Gran Canaria 18. febrúar 2023.

Foreldrar hans voru Ólafur Sigurðsson, f. 21. október 1907, d. 9 nóvember 1981 og Ástrós Guðmundsdóttir, f. 2. mars 1915, d. 24. maí 1988.

Systkini Óla eru Sigurður Guðmann, f. 17. janúar 1936, d. 12. febrúar 2023, Guðmundur, f. 2. október 1942, d. 7. febrúar 1998, Ágústína, f. 1. desember 1947, Hugrún, f. 9. nóvember 1949 og Ásmundur Þórir, f. 15. september 1958.

Óli giftist 23. desember 1963 Jóhönnu Björgu Bjarnadóttur, f. 27. mars 1939, d. 8. júní 2000. Foreldar hennar voru hjónin Emilía Sigtryggsdóttir, f. 23. ágúst 1898, d. 4. maí 1985 og Bjarni Þorsteinsson, f. 16. desember 1895, d. 18. mars 1977.

Börn Óla og Jóhönnu eru: 1) Rósa Emilía, f. 2. ágúst 1962, maki Gunnar Ársælsson, f. 13. febrúar 1963, börn þeirra eru: a) Halldór, f. 20. maí 1981, d. 23. október 2012, hann á 4 börn, b) Sindri, f. 9. desember 1988, sambýliskona Kristín Ólafsdóttir, f. 15. júlí 1988, þau eiga 1 barn, c) Guðrún Björg, f. 17. júní 1998.

2) Ólafur Bjarni, f. 13. júní 1964, maki Eydís Ásgeirsdóttir, f. 29. apríl 1962, börn hans eru: a) Birgir Þór, f. 8. júlí 1999 og b) Jóhanna Björg, f. 28. júní 2001, sambýlismaður Daníel Edward, f. 26. júlí 1998, þau eiga 2 börn.

3) Sigrún, f. 4. júlí 1965, maki Árni Þorbergsson, f. 19. febrúar 1964, börn þeirra eru: a) Guðfinna, f. 26. júlí 1985, maki Arnar Elíasson, f. 1. apríl 1980, þau eiga 3 börn, b) Björgvin Óli, f. 12. nóvember 1987, maki Fanney Lára Sandholt, f. 18. janúar 1989, þau eiga 4 börn, c) Brynjar, f. 28. maí 1992, sambýliskona Ásta Lóa Madslund, f. 30. desember 1992, þau eiga 1 barn.

4) Jóhannes, f. 27. ágúst 1966, maki Þórdís Viðarsdóttir, f. 17. janúar 1966, börn þeirra eru: a) Karl Eyjólfur, f. 30. júní 1995, sambýliskona Hanna Maggí Einarsdóttir, f. 7. júlí 1997, þau eiga 2 börn, b) Hanna Lilja, f. 7. nóvember 1996. Barnabarnabörn Óla eru 16 talsins.

Óli fluttist í Þykkvabæinn 1949 með foreldrum sínum og bjuggu þau í Baldurshaga fyrstu árin. Árið 1963 kaupir Óli ásamt Jóhönnu jörðina Vatnskot 1 með foreldrum Óla og stundar þar búskap og kartöflurækt. Óli stundaði jafnframt sjómennsku frá Vestmannaeyjum og Þorlákshöfn og vann við virkjanaframkvæmdir samhliða búskapnum.

Óli giftist seinni konu sinni, Sigurveigu M. Andersen, 8. október 2005 og flyst þá á Selfoss. Sigurveig er fædd 9. október 1951, foreldrar hennar voru Anna Bjarnadóttir, f. 15. janúar 1923, d. 28. maí 2002 og Ingvald Andersen, f. 7. maí 1923, d. 30. júní 2012. Börn Sigurveigar eru Kolbrún Anna, Svanhildur Inga og Þóra Margrét, barnabörn Sigurveigar eru 13 talsins.

Óli og Sigurveig bjuggu á Selfossi, vann hann þar bæði í byggingarvinnu og við vörubílaakstur en árið 2010 flytja þau til Vestmannaeyja.

Útför Óla fer fram frá Þykkvabæjarkirkju í dag, 17. mars 2023, og hefst athöfnin klukkan 14.

En komin eru leiðarlok

og lífsins kerti brunnið

og þín er liðin æviönn

á enda skeiðið runnið.

(Höfundur ók.)

Já, lífskerti hjá Óla er slokknað. Núna er dagsverkinu lokið, ætíð ljúfur, glaðlegur, glettinn og spaugsamur. Þegar maður hugsar um Óla kemur alltaf fyrst í hugann hversu ljúfur og gamansamur hann var. Mér hlotnaðist sú gæfa að kynnast Óla snemma á lífsleiðinni. Fyrst sem unglingur í sveitinni og síðar sem hluti af fjölskyldu hans sem tengdasonur og eiginmaður hennar Rósu.

Það var alltaf gott að vera návistum við hann. Faðmlagið þéttingsfast og rembingskoss. Það var alltaf gott að koma til þeirra Óla og Jóhönnu meðan hún lifði, einnig Óla og Veigu eftir að hann flutti úr Þykkvabænum til hennar. Óli vildi aldrei láta hafa neitt fyrir sér og kvartaði aldrei yfir neinu, þannig var hann. Það hafa verið einstök forréttindi að fá að vera hluti af hans lífi og fyrir það verð ég ætíð þakklátur.

Óli var góður sögumaður og einstaklega fróður um fólk og staði. Hann hafði dálæti á sveitinni og fjallahringnum sem heilsaði honum á morgnana. Það voru oft fjörlegar samræðurnar með honum og gaman þegar hann komst á flug og fór að segja manni sögur og atvik sem ekki mátti hafa eftir. Ef við bættum svo aðeins meiri lögg í koníaksglasið átti hann það til að halla aftur hurðinni og bæta við að stelpurnar frammi þyrftu ekkert að heyra þetta.

Börnin okkar Rósu eiga yndislegar minningar um afa sinn og sóttu þau oft stíft að fá að verða eftir í sveitinni hjá honum og Jóhönnu. Það var samt stundum betra að amma væri heima því þá var hafragrauturinn ekki eins og deig og sósurnar voru heldur ekki komnar þrjá mánuði fram yfir síðasta neysludag. En hann var góður í eldhúsinu og pönnukökubaksturinn flæktist ekki fyrir honum og var hann oft búinn að henda í pönnsur ef von var á gestum. Eins höfðu vinir Dóra orð á því hversu unglegur afi hans væri, þegar sást til hans á hnjánum alveg upp við skjáinn að spila tölvuleiki. Væri hann fertugur í dag ætti hann örugglega Playstation 5-tölvu og spilaði við alla því allir vor jafnir fyrir honum, ungir sem aldnir, hann kom eins fram við alla. Líka fólkið sem við sáum ekki. Stríðinn gat hann verið við barnabörnin og hafði stundum rangt við í spilum en alltaf með útskýringarnar tilbúnar eða sendi þeim jólagjafir sem vöktu kátínu. Jafnvel geisladisk með Árna Johnsen svo þau gætu æft sig fyrir næstu töðugjöld og sungið með.

Já, Óli var einstakur og mannbætandi samferðamaður. Það verður gott að hugsa til þín þegar við fjölskyldan stöndum við árbakkann í framtíðinni og horfum á fjallahringinn sem mætti þér á morgnana í Vatnskoti. Nú ertu kominn í sveitina aftur með fjallahringinn og Hólsána sem flytur Rangárnar síðasta spölinn til sjávar.

Þú opnast sjónum fagri fjallahringur,

í faðmi þínum vagga okkar stóð.

Þar halda vörðinn Hekla’ og Þríhyrningur

en hljóðlát Rangá kveður draum kennd ljóð.

(Sigurjón Guðjónsson)

Hafðu hjartans þökk,

mér horfin stund er kær.

Í minni mínu klökk

er minning hrein og skær.

(Páll Janus Þórðarson)

Takk fyrir allt sem þú varst okkur.

Meira á http://mbl.is/andlat

Gunnar Ársælsson
og fjölskylda.

Það má sjá afa fyrir sér standa í forstofunni í Vatnskoti í rauða vinnugallanum, setja á sig brúna hattinn og vinnuvettlingana, því hann er nefnilega að fara út að brasa eitthvað eftir að vera nýbúinn að fá sér kaffisopa og brauðsneið með smjöri og osti. Að koma til hans í Þykkvabæ var yndislegt og þar passaði afi alltaf upp á það langmikilvægasta og það var að alltaf væri til ís handa okkur barnabörnunum í frystikistunni góðu. Afi var nefnilega gestrisinn maður, rólegur og umhyggjusamur en oft skemmtilega stríðinn. Umhyggjuna mátti sjá í mörgum litlum verkum hjá honum. Sem dæmi þegar hann stöðvaði bílinn á miðjum veginum og gekk ákveðinn út, kraup niður og lagði veikan og ræfilslegan fuglsunga í hattinn sinn og fór með hann heim og hjúkraði þangað til hann komst til heilsu.

En í Vatnskoti var hvergi skemmtilegra að vera en þegar stórfjölskyldan var saman komin við matarborðið, því þar mynduðust góðar stundir. Oft var spilað og þar átti afi góða takta, sem dæmi barði hann alltaf smá hnefanum í borðið, rétt áður en hann setti spilið sitt út. Það var líklega gert til að reyna að blekkja andstæðingana sína. En þegar hann spilaði kana og manna og hafði reiknað út að hann væri búinn að tapa spilinu, þá átti hann það til að henda öllum spilunum sínum á borðið, dreifa úr þeim í bland við spilin sem voru nú þegar í borðinu, bara svo það væri ekki nokkur leið að finna út sannleikann, og sagði svo ákveðið „ég er búinn að vinna“.

Afi reyndi ekki aðeins að blekkja andstæðinga sína í spilum, það mætti kannski segja beint út að hann hafi stundum svindlað og fundist það einstaklega skemmtilegt. Brynjar rifjaði upp þegar þeir spiluðu eitt sinn sjóorrustuspilið. Af einhverjum furðulegum ástæðum hitti Brynjar aldrei á hans skip. En þegar spilið var búið og öll skipin hans Brynjars sokkin, þá vildi hann fá að sjá skipin hans afa, af því eitthvað fannst honum þetta dularfullt. Það stóð ekki á svörum hjá þeim gamla, þegar hann sagði „ég setti aldrei út mín skip, þau voru öll í landi, í slipp“. Það er auðvelt að sjá fyrir sér fallega glottið á honum sem bara hlýtur að hafa komið upp á þessari stundu.

Við systkinin rifjuðum upp margar góðar minningar með afa og líka lok allra heimsókna okkar til afa. Þá stóð hann alltaf á planinu alveg þangað til við sáum hann ekki lengur. Þá komu oft tár, því við vildum ekki kveðja, við vissum líka að það yrði líklega mjög langt þangað til við myndum sjást á ný. En í dag veifum við afa okkar í síðasta skiptið og gerum það alveg þangað til hann hverfur okkur sjónum. Hann veifar okkur líklega til baka, jafnvel blístrandi á sinn listahátt lagið Hótel jörð og er þá viðeigandi á þessari stundu að hugsa um textann sem segir að tilveran okkar sé vissulega undarlegt ferðalag, sem við erum aðeins gestir í.

Takk fyrir að leyfa okkur að vera í þínu ferðalagi og takk fyrir allar minningarnar, þær eru okkur mikilvægar.

Þín barnabörn,

Guðfinna, Björgvin Óli og Brynjar.