Jóhannes Nordal seðlabankastjóri er til moldar borinn í dag. Góður vinur hans skaut að mér minnismiða, svohljóðandi: „Í dag rifjum við upp hin margvíslegu afrek Jóhannesar Nordal í þjóðmálum. En bak við embættismanninn bjó mikill öðlingur, hjartanlegur vinur vina sinna sem nú minnast hans með söknuði. Þessi hlýhugur streymir frá vísum hans í jólakortum sem við fengum, veiðifélagarnir hjá Kristni í Björgun við Tungulæk.
Kristins fríði kappaflokkur
kyrjar nú allur jólavers.
Helgi, Eykon og Árni kokkur,
einnig Kalli og Jóhannes.
Vonglaður hugsar vorsins til
með völlu græna og fisk í hyl.
Niðurdimmar næturnar
um næsta vor mig dreymir
og ljúfan Tungulæk sem þar
lygn í Skaftá streymir.“
Sigurður Nordal orti þessa stöku, sem varð fleyg:
Yfir flúðir auðnu og meins
elfur lífsins streymir.
Sjaldan verður ósinn eins
og uppsprettuna dreymir.
Stökur Jóhannesar eru ortar til gamans til að gleðja vini sína. Það er þessi hlið á ferskeytlunni sem gerir hana svo lifandi. Ég tek dæmi af Matthíasi Jochumssyni þegar hann yrkir til strákanna bróðursona sinna:
Heyrðu Mangi, Matti, Jón
miklu sterku andans ljón
heyrið mína hjartans bón:
hættið þið nú að vera flón!
Hér yrkir hann um klárinn sinn:
Verður ertu víst að fá
vísu gamli Jarpur
aldrei hefur fallið frá
frækilegri garpur.
Og að síðustu:
Bráðum kveð ég fólk og frón
og fer í mína kistu –
rétt að segja sama flón
sem ég var í fyrstu!
Gamalt dansstef:
Senn kemur sumarið,
sólin blessuð skín,
víst batnar veðrið
þá veturinn dvín.