Hermigervilsgervi

Íslenska rafpoppsenan hefur fram að þessu verið alveg lokuð bók fyrir mér. Þess vegna vissi ég ekki hverju ég átti von á þegar hljómsveitin FM Belfast steig á svið á tónlistarhátíðinni Aldrei fór ég suður um páskana. Rúsínan í pylsuendanum. Fyrr í útsendingu RÚV 2 hafði verið rætt við talsmenn sveitarinnar, yfirvegað fólk sem mætt var á svæðið með börnin sín, þannig að ég átti svona frekar von á vel spíruðu gáfumannapoppi.

Ekki aldeilis. Slegið var upp balli frá fyrstu nótu og þegar kom að viðlaginu í virðingarvotti þeirra Belfastliða við Prins heitinn póló þá vorum við hundurinn báðir byrjaðir að hoppa heima í stofu. Það sætir svo sem engum sérstökum tíðindum með hundinn, hann hoppar reglulega af engu tilefni, en ég átti ekki orð yfir stuðið á sjálfum mér. En gleðin á sviðinu og í salnum, þar sem hver einasti maður hoppaði, var bara bráðsmitandi.

Af mörgum vel hressum var Hermigervill hressastur og þegar mest gekk á var hann kominn úr buxunum. Um tíma var meira að segja annar Hermigervill á sviðinu. Það reyndist vera Óskar Logi úr The Vintage Caravan í dulargervi. Maður hafði raunar ekki undan að fylgjast með fjörinu og ég náði ekki hoppinu úr mér fyrr en undir morgun. En það var vel þess virði.