Á boðnarmiði á Guðmundur Arnfinnsson limruna Hundakæti:
„Ég af því hef endalaust gaman
og engist af hlátri“, kvað daman,
„þegar hundurinn minn
tekur hringsnúninginn,
til að hann nái endunum saman“.
Um helgina skrifaði Friðrik Steinsgrímsson: „Einhvern tíma orti ég þetta við svipaðar veðrabreytingar“:
Kuldinn hann bítur í kinnar og tær
svo krókloppið hamast mitt hjarta,
vorið er horfið sem var hér í gær
með vermandi sólgeislann bjarta.
Ég þrestina heyr' ekki þylja sitt lag
né þytinn frá vængjanna slætti,
það næddi hér vindur svo napur í dag
að náttúran vorstörfum hætti.
Nú leggst ég á koddann í lotningu bið
um lognkyrrð og sólskin og hita,
um fallegu blómin og fuglanna klið
og ferskleika sumarsins lita.
Hallmundur Kristinsson fylgist vel með:
Alltaf er lífið í borginni best;
batnandi hagur.
Í umræðu Silfursins fegraði flest
fallegur Dagur.
Limrur eftir Jón Jens Kristjánsson:
Runólfur talar af rausn um
að rétt sé að hyggja að lausnum
og kenna þær öllum
en kemur af fjöllum
og klórar sér bara í hausnum
Björgúlfur bóndi á Grundum
birtist á hlaðin' á Lundum
„sæll vertu, góði“
sagði þá Fróði
og sigaði á 'ann hundum
Ódæll var Arnljótur Markan
í Ólsen þar gilti harkan
hjá Svanhildi grimmu
„Settu út fimmu“!!!
þá setti hann alltaf út fjarkann
Broddi B. Bjarnason segir að sumardagurinn fyrsti sé rétt ókominn:
Þegar sólarleysi lýkur,
léttist hugans þor.
Út í bláinn vetur víkur.
Vaknar blessað vor.
Gamall húsgangur:
Rauður bera manninn má,
mun hann vera þungur,
eins og þytur er að sjá
yfir hrun og klungur.