Einar K. Guðfinnsson sendi mér góðan póst: „Vordagarnir hafa verið bjartir en kaldir. Kristjana Sigríður Vagnsdóttir á Þingeyri yrkir“:
Kuldinn hrekkir kátan mann
kæfir bros á vanga.
Vindur strekkir, verkið kann
vandi er út að ganga.
Fæ ég allt, en fæst mér ber
fuglinn úti tístir.
Kaffisopinn kær er mér
kuldinn úti nístir.
Margt er það sem gamlir geyma
gamlir draumar lyfta streng.
Lít ég oft i lognið heima,
langar mig í liðinn feng.
Á Boðnarmiði segist Friðrik Steingrímsson hafa fundið hálffulla bjórdós í bílskúrnum og mundi þá eftir að hafa fengið sér sopa þegar hann var að fella net seint í janúar, - þetta var lítil dós:
Aldeilis bætir um betur
bjór sem ég opnaði'í vetur,
hann yljar mér enn
eftir óveður þrenn.
Það er undur hvað einn lítill getur.
Björn Ingólfsson svarar: „Mann grunar að fleiri hafi komist í þennan bjór“:
Í dollunni dágóðar restar
og dreggjar á botninum, sestar.
Svo fékk hann sér smakk
og fann er hann drakk
að flugurnar þær voru bestar.
Friðrik Steingrímsson aftur:
Dreggjarnar dásemdum líkar
svo dandala góðar sem slíkar,
kæta mitt geð,
og góðar þar með
pöddur af próteini ríkar.
Gunnar J. Straumland:
Friðrik sá dauðvona bjór í bauk
brosti og hristi makkann.
Svo vitaskuld áður en yfir lauk
örvasa bjórinn drakk hann.
Magnús Halldórsson:
Maðurinn fær magnað hrós,
mitt „like“ set.
Fyrir það að finna dós
og fella net.
Ásta Sverrisdóttir:
Hófdrykkjuna mikið met
en markið kannski þarna set?
Ef opnað bjór ég aldrei get,
utan þess að fella net?
„Á fögru sumarkvöldi“ eftir Guðmund Arnfinnsson:
Ljómar Sunnu lokkaflóð,
leikur á munni vísa góð,
brosir Gunna glöð og rjóð,
geislar brunnu á ránarslóð.