Lóan er komin að kveða burt snjóinn orti Páll Ólafsson forðum um sumarboðann lóuna. Hugi Ólafsson tekur upp þráðinn þar sem frá er horfið:
Lóan er komin, sá lánlitli fugl,
sem laus er við árstíðagreind;
hennar vorsöngvar hljóma sem voðalegt rugl
þegar veturinn bítur í reynd.
Hún dirrindí kveður um draumhlýja sól
sem dúnhnoðra fjörgar með yl
á meðan hún skjálfandi finnur sér skjól
undir skafli í norðvestanbyl.
Með fölskum tóni sín fattleysisljóð
hún flytur á vorlausum stað
og lóan er elskuð af íslenskri þjóð
einmitt og mest fyrir það.
Greint var frá því fyrir skemmstu að Árni Johnsen væri fallinn frá. Hann var vinmargur, átti marga hlýja strengi í brjósti sínu og var jafnan hrókur alls fagnaðar. Og svo var hann mikill vísnavinur, bæði í söng og starfi. Gott dæmi um það eru bækurnar bráðskemmtilegu Þá hló þingheimur.
Arinbjörn Vilhjálmsson minnist hans:
Nú Eyjafólkið fyllist sorg
er finnur Árni róna
og á engilhörpu í himnaborg
hengir arnarklóna.
Bjarki Karlsson bregður á leik:
Fyrst skróp heitir skólaforðun
er skjótun á fólki þá morðun?
Hvort er feimni þá löskun
eða löskunarröskun
á samfélagsþáttökuþorðun?
Jón Jens Kristjánsson kastar fram limru:
Sagt er um Guðmund frá Geysi
að hann götur á rafskútu þeysi
helst til of greitt
og hái ekki neitt
nema heyrnar- og gleraugnaleysi.
Í gömlu handriti fann ég limru eftir skáldið Kristján Karlsson:
Dimmt er vestur hjá Djúpi
og draugar á hvítum hjúpi
fara leið sína um allt.
Það er andskoti kalt.
Og ekkert gaman á Núpi.
Með þessu fylgir athugasemd skáldsins í léttum dúr: „Þarna er Vestfjörðum rétt lýst, þó að ég hafi ekki hugmynd um það.“