Brekkur ekkert mál á rafmagnshjólinu

Þegar farið er um Meradalaleið í átt að eldgosinu við Litla-Hrút eru göngugarpar í miklum meirihluta en líka fjöldi hjólreiðafólks.

„Frá Suðurstrandarvegi og svo langt sem komist verður að brún nýja hraunsins fórum við á um það bil hálftíma. Leiðin er greið, þó að undirlag sé gróft á stöku stað. Brekkurnar eru rétt fyrst og ekkert mál og þegar þeim sleppir eru þessir rúmu sjö kílómetrar léttir yfirferðar,“ segir Alda Áskelsdóttir úr Hafnarfirði. Morgunblaðið hitti hana við gosstöðvarnar nú í vikunni þar sem hún og Hrafn Steinar Sigurðsson, sonur hennar, voru í hjólatúr.

Vindur skiptir ekki máli

Rafmagnshjól njóta vaxandi vinsælda og Alda fór að eldgosinu á slíkum fák. „Á þessu tæki, sem ég keypti í fyrra, kemst maður á 20-25 kílómetra hraða og hver hleðsla dugar í 60-80 kílómetra ferðalag. Ferðir á rafmagnshjóli verða líka mjög þægilegar; allar brekkur verða bókstaflega vinir manns og hvernig vindurinn blæs skiptir hreinlega ekki máli,“ segir Alda. Hún kveðst alla tíð hafa stundað hjólreiðar, þótt í mismiklum mæli hafi verið. Þetta hafi hún gert sér til ánægju og heilsubótar, án þess þó að hafa tekið hlutina eftir fastmótaðri reglu eða skipulagi.

„Hér í Hafnarfirði er ágæt aðstaða fyrir hjólreiðar, svo sem stígur niðri við höfnina. Einnig góðar tengingar milli bæjarhluta og inn í Reykjavík. Þetta er mjög til bóta og ég vænti þess að haldið verði áfram á þessari sömu braut,“ segir Alda.

Úr Hafnarfirði, um Krýsuvík að Suðurstrandarvegi austan við Grindavík, þar sem farið er að eldgosinu, tekur ferðin um hálftíma og þá eru reiðhjólin fest á bíl og svo vippað af þegar komið er á staðinn. „Svo hjóluðum við bara af stað. Rafhjólið reyndist mér vel en sonurinn var á veglegu fjallahjóli sem reyndist honum vel. Úr þessu varð útivist og mjög dýrmæt samvera fyrir okkur bæði, en sá félagslegi þáttur gerir hjólreiðar skemmtilegt sport,“ segir Alda.

Traust og gott tæki

„Síðustu daga hefur allstór hópur fólks farið að gosslóðum á reiðhjóli og þá fyrst og fremst Íslendingar,“ segir Dagur Jónsson sem hefur verið við Reykjaneselda síðustu daga sem landvörður á vegum Umhverfisstofnunar. „Meradalavegurinn, leið E sem svo er kölluð, hentar mjög vel til hjólreiða. Þó er mikilvægt að fólk sem þetta fer sé þokkalega vant á reiðhjóli, sem þarf þá að vera sterkbyggt og á góðum, grófum dekkjum.“

Eldgosin á Reykjanesi eru nú orðin þrjú á jafn mörgum árum og í þeim öllum hafa þúsundir útivistarfólks lagt land undir fót til þess að fylgjast með því einstaka sjónarspili sem jafnan fylgir náttúruhamförum.

„Ég hef farið um þetta svæði alveg þvers og kruss, bæði gangandi og á hjóli og þekki staðhætti vel. Ekkert þessara þriggja eldgosa á síðustu árum hefur verið jafn auðvelt að nálgast á reiðhjóli og einmitt það sem nú stendur. Þar kemur til að leiðin á svæðið er ekki ýkja löng og hækkunin ekki nema rúmir 100 metrar. Í raun má segja að hér séu reiðhjól mjög heppilegur ferðamáti, eins og svo margir hafa áttað sig á síðustu daga,“ segir landvörðurinn.