Þorvaldur Valgarðsson (Valdi á Miðfelli) fæddist á Akranesi þann 24. júlí 1945. Hann varð bráðkvaddur í Hvalfjarðarsveit þann 5. ágúst 2023.

Foreldrar hans voru Guðný Ingibjörg Þorvaldsdóttir, f. 15.2. 1922, d. 21.5. 2014, og Valgarður Lyngdal Jónsson, f. 14.11. 1916, d. 1.8. 2010. Þorvaldur var elstur barna þeirra og systkini hans eru Jón, f. 1946, m. Heiðrún Sveinbjörnsdóttir, f. 1948, Jónína Erla, f. 1948, Elín, f. 1953, m. Bjarni Steinarsson, f. 1956, d. 2021, Valdís Inga, f. 1958, m. Sæmundur Víglundsson, f. 1957, Jóhanna Guðrún, f. 1962, m. Bragi Guðmundsson, f. 1945, og Kristmundur, f. 1965. Einnig elst upp með þeim yngsti bróðir Guðnýjar, Böðvar Þorvaldsson, f. 1940, maki Þórunn Árnadóttir, f. 1947.

Í nóvember 1953 flyst Þorvaldur að Eystra-Miðfelli í Hvalfjarðarstrandarhreppi ásamt foreldrum sínum og systkinum. Hann gengur í bændaskólann að Hvanneyri árið 1964 og útskrifast þaðan 1967. 1969 gerist hann bóndi að Eystra-Miðfelli ásamt foreldrum sínum, Jóni bróður sínum og Heiðrúnu konu hans.

Í febrúar árið 1977 kynnist Þorvaldur Dröfn Sumarliðadóttur, f. 26.7. 1944, d. 8.8. 1979, foreldrar hennar voru Sigríður Guðmundsdóttir, f. 14.1. 1909, d. 2.8. 1958, og Sumarliði Halldór Guðmundsson, f. 18.7. 1903, d. 16.2. 1973. Giftast þau í nóvember 1978, eiga þau saman einn son, Friðrik Drafnar, f. 19.7. 1979. Dröfn átti af fyrra hjónabandi þrjá syni, þá Halldór Jónasson, f. 29.5. 1965, m. Þóra Björk Guðmundsdóttir, f. 4.5. 1965, Sigurð W. Jónasson, f. 25.5. 1967, m. Sanita Skodzus, f. 20.12. 1978, og Jónas W. Jónasson, f. 23.9. 1971. Barna- og barnabarnabörn eru sautján talsins.

1979 taka þeir bræður alfarið við búinu að Eystra-Miðfelli af foreldrum sínum og ráku þar myndarbú saman.

Þorvaldur var í Leikflokknum sunnan Skarðsheiðar og gegndi formennsku í honum frá 1985 og þar til hann lagðist af um 2000. Hann tók líka virkan þátt í kórstarfinu í sveitinni og söng með kirkjukór Saurbæjarkirkju lengi vel.

1996 kynnist Þorvaldur Valgerði Gísladóttur, f. 17.11. 1944, d. 19.2. 2021, og hefja þau sambúð að Eystra-Miðfelli 1997. Valgerður átti fjögur börn af fyrra hjónabandi, þau Önnu Ósk Lúðvíksdóttur, f. 1965, Hjört Lúðvíksson, f. 1966, m. Kristín Sigurey, f. 1969, Bjarka Lúðvíksson, f. 1972, m. Rannveig Björk Guðjónsdóttir, f. 1974, og Rósu Björk Lúðvíksdóttur, f. 1980, m. Hrafn Einarsson, f. 1980. Barna- og barnabarnabörn hennar eru 24 talsins.

Bjuggu þau að Eystra-Miðfelli þar til haustið 2009 er þau flytja á Akranes. Búa fyrstu árin að Álmskógum, flytjast svo 2015 að Sólmundarhöfða og búa þar til æviloka.

Þorvaldur gekk í félag eldri borgara á Akranesi fljótlega eftirkomuna á Skagann og var hann virkur í allri félagsstarfsemi þess, var hann einnig í söngstörfum á Skaganum og söng bæði með kór eldri borgara og með karlakórnum Svönum.

Útförin fer fram frá Hallgrímskirkju í Saurbæ í Hvalfjarðarsveit 18. ágúst 2023 klukkan 13. Athöfninni verður streymt frá vef Akraneskirkju: https://www.akraneskirkja.is/

Það var árið 1976 sem fráskilin þriggja barna móðir mín gerðist ráðskona á Eystra-Miðfelli fyrir ungan bónda sem var þá að hefja búskap. Þau urðu fljótt ástfangin og giftu sig í nóvember 1978.

Þau eignuðust síðan Friðrik í júlí 1979 en hún lést innan við mánuði frá fæðingu hans eftir stutta en erfiða baráttu við illvígt krabbamein.

Við tók mjög erfiður tími hjá okkur öllum. Sólskinið hafði verið fjarlægt úr lífi okkar og það gat aldrei orðið aftur eins gott og það var en Valdi ákvað á þessum erfiða tíma að ganga okkur þremur bræðrum í föðurstað því vont hefði enn getað versnað fyrir okkur ef hann hefði ekki gert það. Við hefðum þá líklega þurft að alast upp sitt í hverju lagi einhvers staðar annars staðar og er ég honum því alltaf afskaplega þakklátur fyrir það því ég var alls ekki sterkur einstaklingur þarna aðeins sjö ára gamall.

Það var gott að alast upp í sveitinni með Valda, Nonna, Heiðu og þeirra fjölskyldu, sem er allt gott fólk.

Valdi fann aftur ástina þegar hann kynntist Valgerði árið 1996, það var okkur fjölskyldunni mikið ánægjuefni. Valgerður var einstaklega þolinmóð og góð kona, mér leið alltaf vel í hennar návist og barna hennar. Ég er þakklátur fyrir þau kynni.

Valdi veikist fyrst um áramót 2008-2009. Þá fór ég, á meðan hann dvaldi á sjúkrahúsi, upp á Miðfell til að hjálpa til með bústörf og vorum við Valgerður þar saman í algerri óvissu, þarna á dimmasta og kaldasta tíma ársins, því veikindi Valda voru alvarleg og útlitið tvísýnt um tíma. En með hækkandi sól fór allt betur en á horfðist og hann jafnaði sig upp að ákveðnu marki. Það kom þá fram við læknisskoðun að hann væri með hjartagalla, meðfæddan, sem hafði alla tíð verið honum þungur steinn að bera án þessa að vita af því. Það var þá um sumarið orðið fullreynt, nú yrði hann að hætta bústörfum.

Valdi breyttist mikið á þessum tíma, frá því að vera feiminn og fámáll var hann orðinn allur opnari og ánægðari með sig.

Þegar Valgerður lést missti hann flugið og varð einmana á ný. Ég hringdi reglulega í hann og ræddum við mikið saman um fortíðina, framtíðina, tilfinningar og það sem lífið hafði kennt okkur.

Þann 24. júlí síðastliðinn komu þau Ella og Bergný Dögg með hann Valda til mín á Stokkseyri. Hann átti afmæli þann dag en það varð hans síðasti afmælisdagur. Við áttum dásamlegan sólríkan dag saman sem endaði svo með því að við kvöddumst í síðasta sinn. Ég áttaði mig á því eftir að þau fóru að við föðmuðumst þar í fyrsta sinn og þá varð það líka í síðasta sinn, en Valdi var aldrei mikið fyrir faðmlög. Þann 5. júlí síðastliðinn fór hann í heimsókn til mömmu í kirkjugarðinn á Saurbæ eftir að hafa átt góðan dag með Friðriki uppi á Miðfelli en hann kom ekki aftur til baka úr þeirri heimsókn. Það er einhvern veginn ekki hægt að vera eitthvað ósáttur við það og hvað þá þegar hann hafði valið sér stað við hlið mömmu í kirkjugarðinum og þau eiga sama útfarardag, 18. ágúst. Örlögin völdu þennan dag ásamt dánarstað og stund sem er sú sama og hjá Valgarði föður hans en hann lést líka á laugardegi um verslunarmannahelgi um kl. 16:30 þannig að þetta er allt mjög vandlega skipulagt hjá örlögunum.

Það sem situr eftir þegar ég horfi til baka á þessum tímamótum er óendanlegt þakklæti fyrir Valda.

Meira á: www.mbl.is/andlat

Jónas Welding Jónasson (Jonni).

Nú kveð ég hann Valda, kæran frænda minn, og mikið var ég heppin að hann Valdi skyldi vera frændi minn. Valdi var alltaf rólegur, yfirvegaður og einstaklega góður, það var alltaf gott að vera í kringum hann. Þegar ég var barn var mikill samgangur á milli heimila okkar og alltaf jafn gaman að hitta Valda og Friðrik. Þegar ég fer að muna eftir mér eru Jonni, Siggi og Dóri orðnir hálffullorðnir og fluttir úr sveitinni en þeir voru tíðir gestir heima, mér til mikillar ánægju enda vandfundnir svalari frændur. Mamma fór reglulega með okkur í heimsókn á Eystra-Miðfell og þá var hápunktur heimsóknarinnar að borða formkökurnar sem Valdi frændi bakaði af mikilli list og leika með He-Man-dótið hans Friðriks frænda. Þegar Valdi fór í bændaferðir gisti Friðrik oft hjá okkur og þá skemmtum við okkur vel saman. Valdi var mjög góður við okkur systurnar og virtist alltaf vera með á hreinu hvað væri á vinsældalistanum hjá okkur á jólum og afmælum (kannski Friðrik hafi hjálpað með það) en það sem situr sterkast eftir er að hann talaði við mann af áhuga þegar við hittumst. Þegar ég varð eldri og við fluttum af Skaganum þá minnkaði samgangurinn en alltaf þótti mér jafn vænt um Valda frænda. Það var mikil gæfa fyrir Valda að kynnast henni Völlu og fá hana inn í líf þeirra feðga. Elsku Friðrik, Jonni, Siggi og Dóri, ég sendi ykkur og fjölskyldum ykkar innilegar samúðarkveðjur.

Aðalheiður
Snæbjarnardóttir.

Við Þorvaldur vorum að undirbúa þriðju og síðustu keppni eldri borgara á Akranesi og Borgarbyggð í pútti þegar hann varð bráðkvaddur 5. ágúst, en það gerðum við sem formenn íþróttanefnda í félögum okkar. Samstarf okkar að íþróttamálum eldri borgara hefur varað í mörg ár. Haldið mörg mót í boccia og pútti og samvinnan ætíð verið mjög góð. Aldrei varð ég vitni að því að þessi hægláti og ljúfi maður skipti skapi. Hann var þó hreint ekki skaplaus og hafði skoðun á málum. Síðustu árin kynntumst við æ betur og fór vel á með okkur. Þorvaldur var hógvær og þægilegt að vinna með honum. Stundum fannst okkur að hann hefði mátt taka sterkar til orða þegar gengið var á hlut hans og félaga hans. Ég vil með þessum fáu orðum þakka honum fyrir ánægjuleg kynni og samvinnu í áranna rás. Votta fjölskyldu hans innilega samúð við fráfall hans.

Ingimundur
Ingimundarson.