Limra eftir Kristján Karlsson:
„Andartak, ef ég hef tíma,“
sagði íslenskumaður í Lima.
Það falaði hann stúlka,
hún lá breidd uppá búlka
eða bekk, ef þú kannt ekki að ríma.
Hér er önnur limra eftir Kristján með athugasemdinni: Þarna er Vestfjörðum rétt lýst, þó að ég hafi ekki hugmynd um það:
Dimmt er vestur hjá Djúpi
og draugar á hvítum hjúpi
fara leið sína um allt.
Það er andskoti kalt.
Og ekkert gaman á Núpi.
Jón Arnljótsson skrifar: Heyrði einhvern hávaða í fjarska og taldi stafa frá nálægum (1 km+) vegi. Fór svo að velta fyrir mér hvort ég hefði stolið fyrstu hendingunni, það var eitthvað kunnuglegt við hana. Það er að vísu ekki svo, en hún kallast á við hendingu úr ljóði Þorbergs Þorsteinssonar um djöfulinn. Magnað ljóð sem ég kunni eitt sinn utanbókar, en ekki lengur:
Berst úr austri brak og gnýr,
bílar valda þessu.
Einn fer burtu, annar snýr
aftur heim frá messu.
Gunnar J. Straumland veltir vöngum:
Í heilanum má hugsanlega finna
hugsun sem er tær – og sitthvað fleira.
Ég vildi að ég vissi aðeins minna.
Ég vildi að ég skildi eitthvað meira.
Limra eftir Hólmfríði
Bjartmarsdóttur:
Fé skaltu fljótlega eyða
fjármunir valda mér leiða.
Bjóðist mér fé
ég barasta sé
skatta sem skylt er að greiða.
Af Gretti sterka eftir Hjálmar Freysteinsson:
Ungur var Grettir með gort
við glímur og hverskonar sport,
hann var ólmhuga og ör
hann var útlægur gjör,
það var allt fyrir Ritalínskort.
Fuglalimra eftir Pál Jónasson í Hlíð; Hjónasvipur:
Á Stapanum eitt sinn bjó álka
í ektastandi með fálka.
Hún elskaði valinn
sem var alveg hreint galinn,
og álkulegri en álka.