Má bjóða mér upp í dans?

Haraldur hefur spilað djass, fönk, rokk og alls kyns stefnur á löngum ferli (og hefur einnig ort ljóð og málað myndir). Hann sýslaði margt og mikið er hann bjó í Austurríki, lék þar með hljómsveitinni Ground Floor sem lék djassað söngvaskáldalegt þjóðlagapopp og gaf út tvær plötur. Hann hefur samið efni fyrir aðra (plötuna Green með Clazz, plötuna Embrace með Hörpu Þorvaldsdóttur) og gefið út undir margvíslegum hljómsveitanöfnum, bæði með íslenskum og erlendum listamönnum (Freaks of Funk er t.d. ein sveitin). Hann hefur þá verið æði virkur í íslensku tónlistarlífi undanfarin ár og leikið með hinum ýmsu hljómlistarmönnum, einkum djössurum.

Tango for One er leikin af latín-djasstríóinu sem nefnt er í innganginum, Limp Kid, og er það klár vísun í meistara Astor Piazzolla. Platan inniheldur nýjar tónsmíðar eftir Harald undir suður-amerískum áhrifum og var tekin upp af Ómari Guðjónssyni í Studio Hofsstöðum snemma árs 2022.

Platan er á streymisveitum en aukinheldur í forláta vínylpressu sem pakkað er í glæst, opnanlegt umslag. Glæsimyndir eftir Marínó Flóvent fylgja og prýðir ein slík þessa grein. Haraldur lýsir því í kynningartexta sem er í téðu opnu-umslagi að hann og Andrés hafi lengi fylgst að og spilað saman, auk þess sem Andrés hafi reynst honum vinur í raun þegar þurfti að setja nótur á blað og hugsa endaleikina í tónlistarsköpuninni. Ekkert hafi þá legið eftir þá félaga á plasti og því vildi Haraldur breyta. Til stóð að gera tiltölulega einfalda gítar/kontrabassaplötu en námsferill Haraldar við LHÍ, sem hófst 2020 (og er hann útskrifaður í dag), breytti þessu. Þar kynntist hann Matthíasi Hemstock sem var þá að uppfræða nemendur um latín-takta. Nám það hafði mikil áhrif á okkar mann sem fór fljótlega að skrifa þesslega tónlist. Fór svo á endanum að Matthías kom inn til að taka upp plötuna með honum og Andrési.

Og á suðrænum slóðum erum við sannarlega. Þannig er tónlistin, hrein og klár. Unun að heyra spilamennskuna, nema hvað, Andrés er einn af okkar allra bestu gítarleikurum og stíll Matthíasar fer aldrei fram hjá manni og gildir þá einu hvaða stefnu hann er að reiða fram. Haraldur er sömuleiðis toppspilari og það er mikil og góð stemning á plötunni, menn bókstaflega „í takti“ hver við annan. Ég get illa tjáð mig um tónfræðilegar forsendur plötunnar og hvort að Haraldi sé að takast að „skilja“ þessa latín-takta betur, eins og hann lýsir í áðurnefndum kynningartexta en ég finn flæðið, finn fyrir framvindunni. Lögin eru mismunandi að gerð, opnunarlagið, „St. Fromagé“ er kvikt og grallaralegt, jafnvel bíómyndalegt og ég sit við höfnina og bíð eftir Bond. „Amaris first song“ er melankólískara, það húmar að og elskendur svipast um hvor eftir öðrum. Og titillagið er jafnvel enn hryggðarlegra enda dansar okkar maður einn. Og svo má áfram telja. „Gengið fyrir meinhornið“ er næsta undurfurðulegt, slagverk nokk einstakt og „fjarrænt“ og svo er haldið í næsta Bleika Pardus-legt hljómaferðalag. Andrés er slyngur að vanda, þræðir lykkjur af miklum glans og Matthías passar að setja „avant-garde“ snúning á herlegheitin. Eins og sést, þetta er kirfilega í latín-djass kassanum en skemmtilegar sprungur koma á hann líka. Okkur er haldið á tánum.

Suðrænn djass með nefi Haraldar Ægis Guðmundssonar, takk fyrir. Hverju hann tekur upp á næst, vandi er um slíkt að spá, en það verður ábyggilega eitthvað spennandi, eitthvað nýtt, eitthvað öðruvísi, enda hefur Haraldur hingað til keyrt sinn tónlistarferil nokkurn veginn með þeim hætti.