Jón B. Stefánsson sendi mér góðan póst: Eftir að hafa lesið limru Kristjáns Karlssonar um vist á Núpi í Vísnahorninu í dag varð þessi vísa til:
Í orðastað fyrrverandi nemanda:
Þótt sjaldan í kirkjunni krjúpi
og kannski oft freklega súpi
á fölgrænum fleyg
ég fer alltaf sveig
framhjá minningum mínum á Núpi.
Mér þykir rétt að rifja upp limru Kristjáns:
Dimmt er vestur hjá Djúpi
og draugar á hvítum hjúpi
fara leið sína um allt.
Það er andskoti kalt.
Og ekkert gaman á Núpi.
Helgi R. Einarsson lætur hér sem oftar limrur fylgja lausn sinni á laugardagsgátunni:
Lausn
Láru á Lækjarbakka
langaði' að eignast krakka
og bar upp þá bón
við bóngóða Jón
því flest er nú látið flakka.
Fjarlægðin gerir fjöllin blá
Stína var hrifin af Stjána
stórglæsilegum kjána.
Það fór fyrir bí
bara af því
að brúin var lögð yfir ána.
Eyjólfur Ó. Eyjólfsson skrifar á Boðnarmjöð: Mér var boðið í dásamlegt vöfflukaffi í gær. Þar sátu og átu þrír karlar, alvitrir og óskeikulir, og þrjár konur svo fagrar að því verður ekki með orðum lýst. Ég lofaði gestgjafanum einni limru þegar ég kvaddi hálfklökkur og saddur:
Karlfólkið gamalt og grátt
gasprar svo mikið og hátt
að nágrannar kvarta
meðan kvendýrin narta
í vöfflukjöt viðbrennt og hrátt.
Haustið er farið að minna á sig segir Ingólfur Ómar Ármannsson:
Kári gnauðar kólnar tíð
kveður bára í nausti.
Sölna grösin foldar fríð
finn ég keim af hausti.
Anna Dóra Gunnarsdóttir svarar:
Með árum ég damla á öldufaldi,
óðara birtist mér naustið.
Sú árstíð sem er mér í uppáhaldi
alltaf mun vera haustið.
Jón frá Garðsvík yrkir:
Ég er vitur eftir á.
Aðra menn ég þekki
sem hvert böl í byrjun sjá.
Betra er seint en ekki.