Covid-19-„bólusetningar“

Nú þegar fólk er almennt að átta sig á því að covid-19-„bólusetningarnar“ komu ekki í veg fyrir smit og stemma þar af leiðandi ekki stigu við útbreiðslu Covid-19 er ekki úr vegi að líta yfir farinn veg.

Tölfræði um gagnsemi bólusetningarinnar sem var aðgengileg á covid.is sýndi breytingu frá árangri yfir í neikvæða útkomu á stuttum tíma haustið 2021. Viðbrögðin voru að hætta að birta gögnin.

Til viðbótar er fólk farið að vakna upp við þann vonda draum að aukaverkanirnar eru verulegar. Eins og búast mátti við þegar væntingar eru miklar og um er að ræða hornstein lyfjavísinda sem hefur haft því sem næst guðlega ímynd þá treysta fáir sér til að ræða málið enda viðkomandi samstundis stimplaður sem bólusetningaandstæðingur.

Þegar fregnir bárust um 95% árangur þessara líftæknilyfja þá var eins og allar raddir um að þessi leið út úr faraldrinum væri ekki fær þögnuðu á augabragði.

Skoðum fyrst aðeins hvað þessi 95% árangur þýddi. Talan var fengin út frá því að 1% af þeim sem fengu lyfleysu mældist með PCR-staðfest smit á móti 0,05% þeirra sem fengu virka efnið tveimur vikum eftir seinni skammtinn yfir rúmlega tveggja mánaða tímabil. Þessi tala hafði því ekkert með alvarleika eða minnkun á smitútbreiðslu að gera.

Skoðum þá hvað var sagt og hvað mátti ræða áður en þessi 95% árangur var tilkynntur. Nokkrir bentu á að bólusetningar í formi stungulyfja gætu ekki komið í veg fyrir smit þar sem þau framkalla aðallega ónæmisviðbrögð í blóði (IgM, IgG) en ekki í slímhúð (IgA). Allir vita að smitið byrjar í yfirborði öndunarfæranna þar sem engin blóðrás er, bara slímhúð. Aðrir minntu á að aldrei hefði tekist að hanna bóluefni sem gagnaðist gegn kórónuveirum og tilraunir til þess gert illt verra, í það minnsta í dýrum. Síðan voru margir sem sögðu að þróun bóluefnisins myndi taka mörg ár.

Hverjar eru líkurnar á því að hægt væri að fara úr framleiðslu fyrir tilraunir yfir í að framleiða milljarð skammta á nokkrum mánuðum? Það er alveg augljóst að útilokað var að gera það þannig að góðir framleiðsluhættir (GMP) væru uppfylltir. Sem dæmi hafa rannsóknir sýnt að „DNA plasmid“ finnst í of miklum mæli. Rannsóknir á aukaverkunum eftir framleiðslulotum sýna líka mikinn mun milli lotna og þurfti ekki að koma neinum á óvart.

Lítum aðeins á hvernig Pfizer mRNA-líftæknilyfið virkar. Í hverjum skammti sem sprautað er inn í vöðva eru milljarðar agnarsmárra fitukúla (LNP) sem innihalda gervi-mRNA (modRNA). Ástæðan fyrir því að notað er ónáttúrulegt mRNA er að líkaminn brýtur mRNA hratt niður. Þetta modRNA brotnar mun hægar niður. Margt bendir til þess að þetta sé verulegt vandamál. Fitukúlurnar sem innihalda modRNA eru með þann eiginleika að þær eiga auðvelt með að renna saman við yfirborð frumna í líkamanum óháð frumutegund og við það kemst modRNA-efnið inn í viðkomandi frumu. Á yfirborði fitukúlnanna er þó frostlagarefni (PEG) sem tefur þennan samruna. Það eykur að sjálfsögðu líkurnar á því að samruninn eigi sér stað langt frá stungustað.

Þegar modRNA-efnið kemst inn í frumur fara þær að framleiða SARS-CoV-2-broddprótínið. Þetta prótín færist síðan í miklum mæli yfir á yfirborð frumna þar sem ónæmisfrumur líkamans sjá það og geta brugðist við. Ef ónæmiskerfið virkar rétt þá drepur það allar frumur sem hafa þetta broddprótín á yfirborði sínu. Ef þessar dauðu frumur væru bara í kringum stungustað á handlegg væri þetta kannski ekki mikið vandamál. Það er hins vegar svo að fitukúlurnar fara í nokkrum mæli út í blóðrásina og ferðast þar um allan líkamann. Líkurnar á þessu aukast verulega ef stórar æðar skaðast við innstungu og í verstu tilfellum ef sprautað er óvart beint í æð.

Dýrarannsóknir sýna að þessar fitukúlur ferðast í allt of miklum mæli um allan líkamann og enda í öllum líffærum, þó í mismiklu magni. Hvað gerist ef frumur í hjarta fara að framleiða broddprótínið og eru drepnar? Jú, þá skaðast hjartað og þar sem það lagar sig að mjög litlu leyti verður skaðinn viðvarandi. Í verstu tilfellum leiðir þetta til dauða og það jafnvel löngu síðar þar sem skaðinn getur verið einkennalaus en samt leitt til rafleiðnitruflana sem setja takt hjartans úr jafnvægi.

Að lokum er vert að minna á eitt mesta hneyksli læknisfræðisögunnar. Að mínu mati er það sú afneitun sem átti sér stað varðandi ónæmi eftir sýkingu. Því var jafnvel haldið fram að þetta nýja líftæknilyf framkallaði mun betra ónæmi fyrir SARS-CoV-2-veirunni en sýking og því mikilvægt að sprauta þá sem voru búnir að veikjast. Það sjá allir í dag hversu mikil vitleysa þetta var!

Núna eru allir landsmenn búnir að komast í tæri við þessa veiru, nema kannski nýfædd börn. Hvernig dettur þá nokkrum í hug að hagur sé af því að sprauta eina ferðina enn með þessu líftæknilyfi? Þegar árangurinn getur ekki verið jákvæður þá er bara áhættan af aukaverkunum eftir.

Þessi líftæknileið við að framkalla ónæmi er út frá þessu dæmd til að valda skaða. Augljóslega þarf að rannsaka hvort aukaverkanir eftir þessi líftæknilyf skýri gríðarleg umframdauðsföll sem náðu hámarki í mars 2022 hér á landi og fyrirfinnast enn.