Á mánudaginn laumaði Ingólfur Ómar að mér eins og einni vísu sem ekki þarfnast skýringar:
Gleður mest og léttir lund
lagast flest því betur.
Afbragðs hestur öl og sprund
alltaf hresst mig getur.
Pétur Stefánsson gaukaði að mér þessari vísu nú þegar haustveðráttan er farin að segja til sín sem setur gjarnan kvíðahroll í suma.
Ennþá versnar veðráttan,
veröld fölna lætur.
Setur hroll í margan mann
myrkar haustsins nætur.
Áfram er kveðið um hauskúpufundinn í Ráðherrabústaðnum. Ólafur Stefánsson kvað:
Til tíðinda eitt sinn við Tjörnina bar,
er troðfull af gleðskap var stofan,
að höfuð af einni höggvið var,
á hæðinni fyrir ofan.
Ólafur Ingimarsson um Hauskúpu á háalofti og skuli nota harðan norðlenskan framburð á hv:
Í ráðherrabústaðnum hvíldina kaust
þó kórinn ei yfir þér syngi.
Ég vona að almættið hirði í haust
hausana af fleirum á þingi.
Jón Jens Kristjánsson yrkir þar sem eldisfiskur skekur laxveiðiheiminn:
Líða til sjávar laxveiðiárnar fögru
löngum til gróða, en nú virðist fátt um ráð
djúpt niðrí hyljunum blandað er illu blóði
blasir við útrýming, því hefir margur spáð
haft er á orði að heimilisfastir stofnar
halloka fari og verði eldi að bráð.
Helgi Björnsson um laxveiði:
Vissulega vænlegt telst
í veiðiskap að baksa.
Og út úr því að hafa helst
hnúð- og eldislaxa.
Limran Tveir góðir eftir Jónas Árnason:
Það er staðreynd að Glámur var strangeygður
og að lengi hann Grettis beið langeygður.
En Gretti mest brá
er hann Glám leit og sá
að hann einnig var andskoti rangeygður.
Önnur limra eftir Jónas: Fyrr mætti vera!
Já, menn hafa oft karpað um Kiðafljót
og líka um svonefnda siðabót.
Samt álít ég að
enginn efist um það
að humarinn hafi mörg liðamót.