Þungarokksbundin þeysireið

Fyrsta plata Nykurs kom út 2013 og sú næsta 2016. Trommu- og bassaleikarar hafa runnið í gegnum bandið en þeir Guðmundur Jónsson, gítarleikari, laga- og þúsundþjalasmiður, og Davíð Þór Hlinason, söngvari, gítarleikari og lagasmiður, hafa verið um borð frá upphafi vega. Á þessari plötu eru með þeim þeir Jón Svanur Sveinsson bassaleikari (var einnig á Nykri II) og Magnús Stefánsson trommari, fyrrverandi félagi Guðmundar úr Sálinni hans Jóns míns auk þess að hafa verið í Utangarðsmönnum, Egó og fleiri sveitum.

Tónlistin á Nykri III er þungarokk. Stundum þungt rokk (já, það er munur). Keyrslan snertir á hlemmiskeiði sígildra sveita eins og Iron Maiden eða þá nýgildra sveita eins og Mastodon og stundum detta menn niður á hefðbundnari, áttunda áratugar ramma. Hið illþýðanlega „hard rock“ (harðrokk hefur aldrei flogið) og nikkað til meistara eins og Rainbow. Það er proggað á köflum, það er ýjað að þjóðlögum og passað upp á jafnvægi gotneskra skugga og bjartari, melódíubundnari spretta. Þetta er um leið afskaplega íslensk tónlist, jafnvel heimilisleg! Dimma er meira í algeru þungarokki en það eru andleg og stemningsleg líkindi á milli þessara tveggja. Þungarokkssveitir fólksins. Um leið er Nykur þægilega umvafinn blæ fortíðar, hljómsveitir eins og Start og Drýsill svo ég nefni heimaræktaðar, frónverskar bárujárnssveitir. Söngrödd Davíðs, sem er til þess að gera „venjuleg“ rokkrödd fremur en rífandi, hás eða óperuleg, undirstingur þessa tengingu.

Verkinu er hleypt af stokkunum með laginu „Haltu fast“. Grimm riff í bland við smekklegar slaufur opna það og „gummísk“ melódían er strengd í gegnum smíðina, veri það vers eða viðlag. Lögin hér eru fæst einföld, brýr eins og sagt er skjóta reglulega upp kolli og hér er það gítarglingur um miðbikið sem leiðir út í hraðaaukningu og hálfgildings sóló. Lagi svo lokað með rödduðum söng og epískum þyngslum. „Tíminn rennur út“ skartar tvígítar að hætti Maiden, framvindan þung framan af en um miðja vegu kemur Guðmundur inn með stuðningsrödd og lagið stökkbreytist. Gítarflúr litar næstu mínútu sem eins lags millikafli og það er proggað af einurð. Míníópera næstum því sem er síðan leidd til lykta með enn öðrum kafla. Tilkomumikið og þessi tvenna sýnir manni yfirleguna og viljann til að fara ekki endilega einföldustu leiðina.

Platan er þó fjölbreytt. „Ástin er rugl“ er næsta poppað, alltént í samhenginu, og „Órar dvína“ er dimmt og mikilúðlegt með einkennandi þjóðlagastefi, Jethro Tull í sínum þyngsta fasa jafnvel.

Textarnir eru frábærlega vel ortir (allir eftir Guðmund) og hér er tema, glíma mannsins við sjálfan sig. Guðmundur er íslenskumaður góður og hér eru „hælbítar í
skötulíki“, „veður válynd“, draumfarir sem „hvíla eins og mara“ o.s.frv. Tungumálið brúkað og það er nærandi að nema það. Eigi ætla ég að bölsótast út í „stöðu þess í dag“, hlutir þróast en persónulega nýt ég þess alltaf að heyra klóka notkun á hinu ylhýra. Í lokalaginu, „Glímurnar þrjár“, eru temu allra platnanna afhjúpuð: „Fyrsta
glíman er við guð / Önnur glíma, aðrir menn / Glíma þrjú, við
sjálfan þig“.

Spilamennska öll er þá upp á tíu. Innkoma Magnúsar er sterk og aðrir eru á flugi, mikið um glúrnar gítarhugmyndir út í gegn, veri það riff eða melódíur. Guðmundur og félagar eru heima í þessari tónlist og vonandi að klárnum verði ekki lagt þó að líklega verði söðlað um hugmyndalega í kjölfar þessa þríleiks.