Oft er slegið á létta strengi í sláttuvísum, eins og rifjað var upp í vísnahorninu á þriðjudag. Nú gerðist það að á þessu góða hausti var Ágúst Ingi Ketilsson á Brúnastöðum enn í heyskap um tuttugasta október. Þá kvað Guðmundur Stefánsson í Hraungerði:
Ekki vitund ögn þeim lái
októbers þó nýti sól
og Brúnastaðabændur slái
breiður túna fyrir jól.
Guðmundur gerði svo bragarbót því langt er til jóla:
Á Brúnastöðum framkvæmd flýta
og fagra sólargeisla nýta.
Á haustblíðunni hafa mætur
og heyskap stunda um veturnætur.
Í sláttuvísum eru tilefnin af margvíslegum toga. Hrekkjavakan er að vísu afstaðin, en þessi vísa um draugadugnað hefði vel sómt sér á þeim degi – þar sem framliðnir voru kallaðir til verks:
Mikið gengur Melstað á,
menn þar lúa hrinda.
Tíu raka, en tólf þar slá
og tuttugu heyið binda.
Að heyskapnum loknum er haustið á næsta leiti. Eins og Stephan G. Stephansson dregur fram í Tíðarfarinu:
Slegna hlíð og hirtan völl
hreggin tíðu næð'um.
Jörðin bíður afklædd öll,
eftir hríðar klæðum.
Guðrún M. Benónýsdóttir á Hvammstanga kastaði einnig fram hringhendu:
Sláttu greiði garpurinn
grænu deyðir stráin.
Alltaf reiðist andi minn
út þá breiðist ljáin.
Júlíana Jónsdóttir frá Akureyjum var á alvarlegum nótum í sláttuvísum sínum og heimfærði þær upp á mannfólkið:
Hugsandi ég horfi á
hvað ég er að vinna,
saklaus hegg ég sundur strá;
síst er vægð að finna.
Ó, hvað nauðug læt ég ljá
lífi þeirra granda;
varnarlaus ei flúið fá,
falla þar sem standa.
Við erum eins og önnur strá,
enduðum lífs að fetum
fyrir dauðans föllum ljá,
flúið ekkert getum.
Hvarflar mér í huga þá
hitt, sem fæstir rækja,
hvenær dauðinn kuldastrá
komi mitt að sækja.