Ég ætla að leyfa mér að fullyrða það að Þorsteinn Halldórsson, þjálfari…

Ég ætla að leyfa mér að fullyrða það að Þorsteinn Halldórsson, þjálfari íslenska kvennalandsliðsins í knattspyrnu, sé mögulega í erfiðasta þjálfarastarfinu á Íslandi í dag.

Landsliðsþjálfarinn stendur frammi fyrir því erfiða verkefni að þurfa að skila úrslitum í hús, en á sama tíma er líka gerð ákveðin krafa um það að liðið spili skemmtilegan, áferðarfallegan fótbolta þar sem liðið getur haldið boltanum innan liðsins.

Það að vinna 1:0 er ekki lengur talið gott og gilt ef frammistaðan er ekki sannfærandi. Liðið lék tvo leiki í nýliðnum landsleikjaglugga, gegn Danmörku og Þýskalandi, og báðir leikirnir töpuðust.

Frammistaðan var samt sem áður ásættanleg en á sama undirstrikaði hún hversu langt við erum á eftir bestu knattspyrnuþjóðum heims og til að hafa það hugfast þá er Danmörk einungis tveimur sætum fyrir ofan okkur á heimslistanum, þótt það megi auðvitað setja stórt spurningarmerki við þann ágæta lista.

Stemningin í kringum liðið er því miður líka við frostmark. 1.245 áhorfendur á landsleik á Laugardalsvelli á þriðjudegi. Þar af voru 245 þeirra örugglega þýskir. Það er ekkert eðlilega sorglegt. 1.712 mættu á leikinn við Dani. Næsti leikur liðsins gegn Wales, hinn 1. desember í Cardiff í Þjóðadeildinni, er líklega einn sá mikilvægasti sem liðið hefur spilað í langan tíma.

Landsliðið þarf að vinna þjóðina aftur á sitt band að einhverju leyti og þær fá frábært tækifæri til þess á móti Wales. Þær eiga að vinna þann leik og þær eiga líka að geta sýnt góða frammistöðu sóknarlega, nokkuð sem marga er farið að lengja eftir. Þeir skora sem þora.