Gátan er sem endranær eftir Guðmund Arnfinnsson:
Þetta góður gripur er.
Gríðar fjöldi manna hér.
Þarna finnast víf og ver.
Velflestir þau hafa'á sér.
Þá er að reyna við gátuna, segir Harpa á Hjarðarfelli:
Hér er þarfaþingið nú.
Þing eru haldin víða.
Í þingum eru þessi hjú.
Þing má láta bíða.
Sjálfur skýrir Guðmundur gátuna þannig:
Víst er góður gripur þing.
Geysi fjölmennt er hér þing.
Ástarmótin eru þing.
Eru kynfærin svo þing.
Þá er limra:
Til Þingvalla þrenningin skundar
og þar um framhaldið grundar
á samstarfi sínu
sérdeilis fínu
og full af sáttahug fundar.
Síðan er ný gáta eftir Guðmund:
Dagurinn af djúpi rís,
drótt af svefni vakna kýs,
sól í gegnum skýin skín,
í skyndi fæddist gátan mín:
Þessi maður þykir smár.
Þetta getur verið sár.
Líka blásinn belgur er.
Býsna krepptur þessi ver.
„Dettur fátt í hug“ eftir Indriða Þorkelsson á Fjalli:
Dettur hugann ekkert í
úr þeim miklu hæðum
þegar ég undir þaki bý
þó að rigni gæðum.
Enn yrkir hann og nú „Flest fallvalt“:
Ljóminn, sem á loftið brá,
lendir í myrkra kverkum:
Sá er dauðans dómur á
Drottins snilldarverkum.
Alltaf er gott að rifja upp stökur Páls Ólafssonar:
Að launa hvað þú laugst á mig
Loðmfirðinga-rógur!
hrykki ekki' að hýða þig
Hallormsstaða-skógur.
Og:
Illa fenginn auðinn þinn
áður en lýkur nösum
aftur tínir Andskotinn
upp úr þínum vösum.
Páll kvað undir predikun í Heydalakirkju:
Að heyra útmálun Helvítis
hroll að Páli setur;
eg er á nálum öldungis
um mitt sálartetur.