Það er eðlilegt að eldgosið á Reykjanesi verði skáldum og hagyrðingum að yrkisefni. Gunnar J. Straumland yrkir Jarðelda:
Drynur Heljar druna
drýpur glóð á nípu
brenndur kviku brandur
bleikur liðast reykur.
Geigvænlegur gígur
gleiður myndar hreiður
grjóteggja í grýtu
gárast nornahárin.
Ingólfur Ómar Ármannsson yrkir:
Kvikan undir kraumar skæð
kölski illa lætur.
Loksins hefur opnast æð
upp við fjallsins rætur.
Magnús Halldórsson rifjar upp að hann var ungur að vinna í Rvk. og hitti á mann sem vildi kenna honum að nota stangarmél:
Stífa keðju stampast við,
stígur þykkjan.
Afturábak og út á hlið,
álpast bikkjan.
„Gleymdi að segja manninum þessa vísu, nú er það of seint. Þetta var rokugjarn hestur bleikur, sem maðurinn átti.“
Ólafur Stefánsson þakkar kærlega fyrir góðar afmæliskveðjur: „Segi eins og afi minn Árni í viðtali við Matthías Johannessen: „Held að sé enn teymingur eftir.““
Eftir lífsins lull og vos,
og langa ferð,
í burðarminni fæ brennu' og gos,
af bestu gerð.
Helgi Ingólfsson um það hvernig koma skuli bók á framfæri fyrir jólin:
Ef bók mín ei í Bónus fer
og birtist svo á listum,
ég siga á ykkur heilum her
af hörðum feministum.
Páll Jónasson frá Hlíð yrkir limruna Eftirmæli:
Látinn er Brandur á Bóli
bölvaður þverhaus og fóli,
hann átti sér tík
sem var ömmu hans lík
og kött sem var kolsvartur drjóli.
Og hér er limran Postulaástir eftir Pál:
Gunna frá Hásteinahjalla
heillaði í Verinu alla
nema Pétur og Pál
Pálsson frá Skál.
Þeir elskuðu skegg sitt og skalla.
Öfugmælavísan:
Lóan hefur lipra hönd,
leysir marga hnúta,
selur vefur sokkabönd,
svínið vefur dúka.