Á Boðnarmiði er Ólafur Stefánsson með skemmtilega upprifjun og skýringu: „Ég heyrði fyrst af Leifi Haraldssyni frá Háeyri á Eyrarbakka, og vísu hans um ungu skáldin, í tíma hjá Þórði Kristleifssyni 1957 eða 8. Leifur mun hafa ort þessa vísu í kringum 1940, þegar hann var kostgangari á Ingólfskaffi í Reykjavík. Vísan fór á flug, og sagði Þórður okkur að hann hefði hitt á Leif á götu, stuttu á eftir, og óskað honum til hamingju með landsfleyga vísu, Leifur hafði verið nemandi Þórðar í Héraðsskólanum hálfum áratug fyrr.
Þórður hafði vísuna áreiðanlega svona: „Ungu skáldin yrkja kvæði“.
Ekki gat það verið „Atómskáldin yrkja kvæði“ því það orð sást fyrst í Atómstöðinni hjá HKL 1948, og í nútímamerkingu tveimur árum síðar.
Að byrja „Ótal fávitar yrkja kvæði“ er eins og hver önnur dauðans vandræði, og hefði aldrei dugað til að lyfta vísunni á flug. Gæti þó verið betrumbæting höfundar, sem ekki vildi styggja kunningja í skáldahópi.
Í bók Daníels Ágústínussonar um æskuvin sinn, Leif, nefnir hann allar þrjár útgáfurnar og lætur nokkuð laust og bundið með að gera upp á milli, en laumast svo til að að hafa vísuna svona á bókarkápu undir mynd af Leifi.
Ungu skáldin yrkja kvæði
án þess að geta það.
Á Ingólfskaffi ég er í fæði
án þess að éta það.
Það segir sína sögu.“
Gunnar Hólm Hjálmarsson segir að byrjað sé að ræða um mögulega forsetaframbjóðendur, þar á meðal eru nefndir fyrrverandi og núverandi ráðherrar.
Ráðherrana ræða má
sem reyndu dægurskarkið
en yfirstíga þurfa þá
13% markið.
Steinn Kristjánsson yrkir limru:
Ástvaldur kyssti hana Unnsu,
Óliver, Pétur og Gunnsu
og Katrínu og Geir
en hann kyssir ei meir,
kominn með þvílíka frunsu.
Öfugmælavísan:
Krumma sá í krambúð ég
kaupa varning nýjan,
út á borðið elskuleg
að honum rétti krían.