Ingólfur Ómar Ármannsson skrifar á Boðnarmjöð: „Gos er hafið enn á ný norðan Sýlingarfells og hraun er farið að renna yfir Grindarvíkurveg“:
Foldin rifnar, funarjóð
fjalls við rætur brennur.
Hraunsins elfur eldrauð glóð
yfir veginn rennur.
Ég hitti karlinn á Laugaveginum og spurði almennra tíðinda. Hann svaraði snöggur upp á lagið:
Ef þú spyrð er ekkert gott að frétta.
Í útvarpinu er rabb og raus.
Á Reykjanesi eldur laus.
Anton Helgi Jónsson skrifar á Boðnarmjöð: „Bækur eru ágætar en þegar kemur að því að dreifa ljóðum til landsmanna geta aðrir miðlar stundum náð betri árangri.
Margur fengi mettan kvið,
má því nærri geta,
yrði fólkið vanið við
vind og snjó að éta.
Í nokkur hundruð ár hefur þessi vísa eftir Jón Þorláksson á Bægisá verið til í bók uppi í hillu án þess að ég tæki eftir henni en í gær birtist hún mér óvænt á kartöflupoka sem ég keypti úti í búð. Ég varð svo glaður að ég ákvað að kaupa aldrei kartöflur frá neinum öðrum kartöflusala jafnvel þótt ég fyndi prentvillu og undarlega stafsetningu á umbúðunum. Nema hvað, kartöflurnar eru góðar og sagðar vera úr „Íslenzkri Móðurmold“ en sá frasi kallaði auðvitað á vísu.
Bjóðist íslenzk móðurmold
mettur ropar landinn
þó að gamalt hey sé hold
hress er andinn.“
Ingólfur Ómar Ármannsson kveður:
Að yrkja mér er ansi létt
orðum saman kuðla.
Bögur mínar bind ég þétt
bæði í rím og stuðla.
Helgi Jensson gefur það sem hann kallar „Kannski heilræði“:
Sum orð meiða satt er það
Sama hvað þú heldur.
Gæta þarftu þrotlaust að
því sem skaða veldur.
Hugsa skaltu hvaða orð
hæfa ræðu þinni,
svo orðin sem þú berð á borð
að bættri framtíð vinni.
Limra eftir Gunnar J. Straumland:
Fönnin nú hleðst upp í haugum,
helkaldur svartþröstur flaug um,
bölvaði í hljóði
og byrjaði á ljóði
en fraus þá og fór svo á taugum.