Opið bréf til landlæknis

Undanfarnar vikur hef ég ítrekað reynt að fá embætti landlæknis til að svara fyrirspurnum frá mér er lúta að meðferðarúrræðum hins opinbera fyrir einstaklinga með kynáttunarvanda, sér í lagi hjá börnum. Í dag eru slíkar meðferðir framkvæmdar með ósannreyndum og skaðlegum aðgerðum sem þar með eru brot á hegningarlögum og í raun sakamál. Svör embættisins skauta ítrekað framhjá þessum kjarna málsins og því er ekki um annað að ræða en að senda opið bréf og vekja opinberlega athygli á athæfi hins opinbera.

Á Íslandi snýst sú meðferð að miklu leyti á notkun svokallaðra hormónablokkera eða kynþroskabælandi lyfjagjöf til barna og ungmenna sem tjá kynama/kynáttunarvanda. Öll ríki Norðurlanda, nema Ísland, hafa nú hætt notkun þessara lyfja vegna skaðsemi þeirra. Sú staðreynd, auk mikils safns vísindarannsókna frá öllum heimshornum, styður við þá niðurstöðu að meðferðarúrræðin á Íslandi séu ógagnreynd og óvísindaleg og þar með í trássi við lög.

Við spurningunni „hvenær mun landlæknir beita sér fyrir því að notkun þessara lyfja verði hætt á Íslandi?“ gefur embættið þau svör að á Landspítalanum „starfa sérfræðingur þar í samræmi við nýjustu alþjóðlegu leiðbeiningar World Professional Association for Transgender Health, WPATH“. Hafa íslenskir sérfræðingar fært erlendum hagsmunasamtökum ákvörðunarvald yfir íslenskum ungmennum? Gerir landlæknir sér grein fyrir að hann er að setja heilbrigði íslenskra ungmenna í hendur á aðgerðasinnum í dulargervi sérfræðinga?

Þegar hormónagjöf til ungmenna er gagnrýnd er því ítrekað slegið fram að meðferðin sé afturkræf. Að þegar neyslu lyfjanna sé hætt gangi líkaminn til baka. Þetta er rangt, eins og margoft hefur verið sýnt fram á. Meðferðarúrræði Landspítalans eru ekki vegur með akreinar í báðar áttir. Þau eru einstefna. Í raun er alveg stórfurðulegt að heyra heilbrigðisyfirvöld halda svona fram eftir að hafa hamast gegn hormónanotkun vaxtarræktar- og kraftlyftingafólks í áratugi með þeim rökum að hún valdi óafturkræfum skaða.

Spurt um brot á hegningarlögum vísar embættið einfaldlega í aðra löggjöf, lög um landlækni og lýðheilsu nr. 41/2007. Óafturkræf og skaðleg áhrif lyfjagjafar á íslensk ungmenni vegur ekki þyngra en þetta í huga embættisins.

Það er mál að linni. Þögnin er ærandi. Spor annarra ríkja hræða. Slóði ungmenna liggur geldur og lasinn eftir þessar meðferðir sem stundaðar eru í þessum skrifuðum orðum á Íslandi. Mörg þjást að auki af alls kyns kvillum, svo sem beinþynningu og hjartasjúkdómum. Þau geta ekki snúið aftur. Þau geta ekki upplifað eðlilegan kynþroska og uppgötvun á sjálfum sér, en flest ungmenni sem greinast með kynama eru í raun samkynhneigðir einstaklingar einhvers staðar á einhverfurófinu.

Sem færir mig að næsta punkti: Aðförin gegn samkynhneigð. Ég er samkynhneigður en það rann ekki að fullu upp fyrir mér fyrr en ég var orðinn kynþroska. Hefði ég verið ókynþroska ungmenni í dag væri eflaust búið að greina mig með kynama og þrýsta á foreldra mína að handtaka kynþroska minn og láta sneiða af mér kynfærin. Í stað þess að vera hamingjusamlega giftur samkynhneigður karlmaður væri ég eitthvað annað. Eitthvað ónáttúrulegt úr hillum lyfjafyrirtækjanna.

Samkynhneigðir hafa í langa hríð barist fyrir tilverurétti sínum. Ekki réttinum til að vera eitthvað, eða kröfu um að aðrir breyttu sér einhvern veginn og hvað þá tungumálinu. Nei, bara réttinum til að vera til. Núna er vegið að þessum rétti. Núna á að grípa samkynhneigða áður en þeir ná kynþroska, dæla í þá lyfjum, taka af þeim kynfærin og kalla trans. Þetta eru hreinsanir á þjóðfélagshópum, ekki ólíkar þeim sem vafasamir menn hafa stundað á fyrri tímum á til að mynda þroskaheftum og sígaunum.