Jón Jens Kristjánsson vitnar í DV þar sem segir að Hannes Hólmsteinn hafi skellt sér á ball hinna ríku og frægu í Ríó.
Meðan að skekja harðlynd hret
heiðar, víkur og annes
þá er í Ríó að kveðja ket
kempan okkar, Hannes,
Limra eftir Helga Ingólfsson:
Hún Dódó er stórgerð og stæðileg,
en stækjan af dömunni' er hræðileg.
Allt stagl nær þó skammt:
Hún staðhæfir samt
að fýlan sé mestmegnis fræðileg.
Stefán B. Heiðarsson kveður:
Stundum flækist fyrir mér
fjárans rímið.
Hausinn á mér hitna fer,
heldur límið?
Sigurður Breiðfjörð kvað:
Prestar hinum heimi frá
hulda dóma segja.
En skyldi þeim engum bregða í brá,
blessuðum, nær þeir deyja?
Munum vér ei þora þá
í þeirra húspostillum
auðmjúklega að eftirsjá
ýmsum pennavillum?
Stephan G. Stephansson kvað:
Láttu hug þinn aldrei eldast eða
hjartað.
Vinur aftansólar sértu,
sonur morgunroðans vertu.
Í Limrubókinni segir að Ketill Þórisson í Baldursheimi í Mývatnssveit hafi verið mjög ættfróður, svo mjög að hann rengdi faðerni nánast hvers einasta manns. Friðrik Steingrímsson orti:
Í ættfræðinni er Ketill árans refur
ekki mörgum háa einkunn gefur.
Hann veit upp á hár
í hartnær þúsund ár
hver hjá hverri hvenær sofið hefur.
Úr Babtistafræðum eftir Jónas Árnason:
Hann Bóas var blíðari og hýrari
en bróðir hans Jóhannes skírari.
En það úrslitum réð
að andlega séð
var Jóhannes skírari skýrari.
„Álftin yndisfagra“ eftir Pál Jónasson í Hlíð:
Hún var fögur og freistandi og næs
en fékk sér víst of mikinn maís.
Hún eltist og þreyttist
og óðara breyttist
í feita og gargandi gæs.,¶ rauðkembinginn hlæja,¶ stokköndina stíma taum,¶ stelkinn ullu tæja.