María Matthíasdóttir fæddist 16. apríl 1928. Hún lést 28. janúar 2024.

Útför Maríu fór fram 15. febrúar 2024.

Elsku hjartans amma okkar. Mikið er sárt að þurfa að kveðja þig. Þú hefur alla tíð verið stór og dýrmætur hluti af lífi okkar mæðgna og því er þetta mikill missir. Vegna þess hversu nánar við vorum eigum við ótal minningar sem hlýja okkur í sorginni og munu gera í söknuðinum.

Ættmóðirin sjálf, amma Mæja, var glæsileg kona, alltaf svo vel til höfð og smart. Heimilið hennar var óaðfinnanlegt í hverri heimsókn. Við nutum þess að sitja með ömmu í eldhúskróknum og spjalla um lífið undir tónum útvarpsins. Amma bauð yfirleitt upp á nýbakaðar kökur eða heimsins bestu pönnukökur ásamt paprikustjörnum og appelsíni.

Amma var einstaklega handlagin og framleiddi mörg listaverkin úr gleri, postulíni og útsaumi sem við fengum að njóta góðs af og þykir okkur einstaklega vænt um þau.

Í æsku heimsóttum við ömmu og afa mikið á Dunhagann og amma kom oft til okkar með strætó upp í Mosó. Við fengum ömmu í heimsóknir til Lúxemborgar og áttum tíma með henni í Sæluvíkinni okkar. Amma fékk sér sykur með kaffi og var ekki mikið að stressa sig á síðasta neysludegi eins og undirritað barnabarn. Ég gleymi seint þeim degi á Grandavegi þegar við frændsystkinin fundum kanil sem hafði runnið út hið herrans ár 1999. Mín kona var nú ekki að kippa sér upp við þó nokkur ár.

Amma var svo fyndin og kallaði oft fram mikinn hlátur. Hún horfði sjaldan í linsuna á myndavélinni þegar verið var að taka myndir og tók sjálf oft á tíðum höfuðlausar myndir af öðrum. Amma var ótrúlega hreinskilin og sat ekki á skoðunum sínum. Hún var stundvís og var yfirleitt farið að lengja eftir mér mörgum klukkutímum áður en umræddur tími var runninn upp sem ég ætlaði að sækja hana á. Þessi magnaða kona og frábæri karakter veitti okkur mikla hlýju, gleði og hlátur enda allra best með húmorinn, hreinskilnina og góðmennskuna sína.

Sigurbjörg María og langamma áttu kærleiksríkt samband og voru miklar vinkonur. Sigurbjörg María minnist skemmtilegra heimsókna til langömmu þar sem þær lituðu, spjölluðu, föðmuðust, flettu myndaalbúmum og fóru í göngutúra. Einnig átti amma alltaf nammi í skál sem heillaði litla nöfnu. Fyrir stuttu síðan kallaði amma á hana þegar hún var í heimsókn hjá henni á Sléttuvegi og ropaði í eyrað á henni. Þetta atriði fannst Sigurbjörgu ótrúlega fyndið. Það var gaman að fylgjast með því að húmorinn fór ekki langt þó að minnið dalaði með árunum.

Elsku amma mín, síðasta heimsóknin mín til þín verður mér alltaf minnisstæð. Ég gekk inn til þín og þú sast eins og drottningin sem þú varst, nýkomin úr hárlagningu. Ég brosti til þín og hrósaði þér fyrir það hvað þú litir nú vel út. Þú horfðir á mig, brostir og sagðir „ég þekki þig“. Eftir að hafa týnt þér undanfarin ár hlýjaði þetta hjartanu alveg ólýsanlega mikið.

Elsku amma, þú varst alltaf til staðar fyrir okkur bæði í gleði og sorg og fyrir það verðum við þér ævinlega þakklátar. Við minnumst þín með mikilli ást, hlýju og söknuði.

Þú faðmar pabba/afa Ásgeir frá okkur.

Guð geymi þig, elsku amma.

Við elskum þig.

Þínar

Rakel og Sigurbjörg María.