Hólmfríður Bjartmarsdóttir, Fía á Sandi, setti inn nýja mynd af sér á fésbók, þar sem hún situr í gullstól sem fenginn var að láni hjá jólasveininum. Hún segir marga hafa strítt sér á stólavalinu og spurt hvort hún ætli í forsetaframboð. Eins og nærri má geta svarar hún í bundnu máli:
Ég býð mig nú fram, í bjartsýni von og trú
og berst fyrir stólnum, í ljósvaka- miðlum og blöðum
Því Siggi minn yrði svo ágæt
forsetafrú.
Hann færi svo vel í upphlut, á
Bessastöðum.
Sigrún Haraldsdóttir kastar fram fallegri vísu – eins og hennar er von og vísa:
Enginn forðar eigin grandi,
allt til spillis fer,
böl er hversu bráðdrepandi
blessað lífið er.
Það má vel sækja heilræði í smiðju Þorgeirs Magnússonar, sem er í anda Piets Heins:
Oft mun rétt það allra fyrsta
er í hugann kemur.
Brenni sneið, er best að rista
brauðið aðeins skemur.
Guðrún Bjarnadóttir lætur ekki sitt eftir liggja:
Fínt er að róa fram í gráðið,
finnst hverjum ellismelli,
og brenni sneið er besta ráðið
að borða hana í hvelli.
Jón Jens Kristjánsson setur á sig limruhattinn:
Sighvatur býr uppí bjálkanum
í bænum þar yst á kjálkanum
þreytandi flestum
þylur hann gestum
það sem hann las í Fálkanum.
Jón Ingvar Jónsson og Hjálmar Freysteinsson könkuðust oft á þegar Leirinn, póstlisti hagyrðinga, var og hét. Eitt sinn var Jón Ingvar daufur í dálkinn:
Er gekk ég vestur Grandaveg
af gömlum leiðum vana
eina vísu orti ég.
Ekki man ég hana.
Gekk ég niður Gnoðarvog
gneypur mjög og þagði
góða vísu gerði og
gleymdi henni að bragði.
Hjálmar reyndi að stappa
stálinu í Jón Ingvar:
Leikmenn jafnt og lærðir prestar
mér löngum færðu sanninn heim
að jafnan eru bögur bestar
ef búið er að gleyma þeim.