Ingólfur Ómar sendi póst: Nú er góa gengin í garð með rigningu og roki, hvað það endist lengi er ekki gott að segja: Frumstiklað – valhent Geiflar sig og griðum spillir góa tíðum vætusöm með vindum þíðum

Ingólfur Ómar sendi póst: Nú er góa gengin í garð með rigningu og roki, hvað það endist lengi er ekki gott að segja:

Frumstiklað – valhent

Geiflar sig og griðum spillir góa tíðum

vætusöm með vindum þíðum.

Á föstudaginn skrifaði Ingólfur Ómar: Heill og sæll Halldór á þessum föstudagsmorgni. Ég notaði tímann og skrapp út á Álftanes og fór þar í góðan göngutúr í þessu fallega veðri og Snæfellsjökullinn sást vel í morgunbirtunni:

Lýsir klökug byggðaból

og bjartan hökul fjalla.

Mild og vökul morgunsól

merlar Jökulskalla.

Á Boðnarmiði yrkir Hallmundur Guðmundsson Kanaríljóð – dagur 15:

Engan hér ég drösul dreg,

dásamleg er vistin.

Veisluföngin veruleg,

– á víni góð er lystin.

Umsókn hafnað eftir Hjálmar Freysteinsson:

Áslákur telur sig eiga sjans

og sækir um stöðu eiginmanns

Völu í Gili,

en Vala í Gili

er vitlaus í Indriða bróður hans.

Og Stafaganga eftir Hjálmar:

Á því er varla neinn vafi

að velgengni mesta þeir hafi

sem hafa þann sið

að hika ekki við

að nota staðlausa stafi.

Limra eftir Kristján Karlsson:

Eitt sinn var kerling á Kroppi

svo kulvís hún gekk á sloppi.

Þegar út á það setti

karlsauður frá Kletti,

þá sagði 'ún „er betra að ég hoppi?“

Káinn yrkir um Hlýjar „viðskökur“ (eins og þar stendur):

Í „sófanum“ sat hún og brosti,

svanhvítur hálsinn var ber,

hundinn við hlið sína kyssti,

en höndina rétti að mér.

Björn Halldórsson í Laufási kvað:

Ráðskonan mín rís nú upp

rétt sem tungl í fyllingu.

Klórar hún sér á hægri hupp

með hátíðlegri stillingu.

Sveinbjörn Beinteinsson orti um Samlíf:

Þótt ég færi vítt um veg

var ég þér alltaf nærri;

hvar sem þú ert þar er ég

þó ég verði fjarri.