Ingólfur Ómar sendi póst: Nú er góa gengin í garð með rigningu og roki, hvað það endist lengi er ekki gott að segja:
Frumstiklað – valhent
Geiflar sig og griðum spillir góa tíðum
vætusöm með vindum þíðum.
Á föstudaginn skrifaði Ingólfur Ómar: Heill og sæll Halldór á þessum föstudagsmorgni. Ég notaði tímann og skrapp út á Álftanes og fór þar í góðan göngutúr í þessu fallega veðri og Snæfellsjökullinn sást vel í morgunbirtunni:
Lýsir klökug byggðaból
og bjartan hökul fjalla.
Mild og vökul morgunsól
merlar Jökulskalla.
Á Boðnarmiði yrkir Hallmundur Guðmundsson Kanaríljóð – dagur 15:
Engan hér ég drösul dreg,
dásamleg er vistin.
Veisluföngin veruleg,
– á víni góð er lystin.
Umsókn hafnað eftir Hjálmar Freysteinsson:
Áslákur telur sig eiga sjans
og sækir um stöðu eiginmanns
Völu í Gili,
en Vala í Gili
er vitlaus í Indriða bróður hans.
Og Stafaganga eftir Hjálmar:
Á því er varla neinn vafi
að velgengni mesta þeir hafi
sem hafa þann sið
að hika ekki við
að nota staðlausa stafi.
Limra eftir Kristján Karlsson:
Eitt sinn var kerling á Kroppi
svo kulvís hún gekk á sloppi.
Þegar út á það setti
karlsauður frá Kletti,
þá sagði 'ún „er betra að ég hoppi?“
Káinn yrkir um Hlýjar „viðskökur“ (eins og þar stendur):
Í „sófanum“ sat hún og brosti,
svanhvítur hálsinn var ber,
hundinn við hlið sína kyssti,
en höndina rétti að mér.
Björn Halldórsson í Laufási kvað:
Ráðskonan mín rís nú upp
rétt sem tungl í fyllingu.
Klórar hún sér á hægri hupp
með hátíðlegri stillingu.
Sveinbjörn Beinteinsson orti um Samlíf:
Þótt ég færi vítt um veg
var ég þér alltaf nærri;
hvar sem þú ert þar er ég
þó ég verði fjarri.