Þessari vorvísu var gaukað að mér og fylgdi sögunni, að hún væri ort fyrir mörgum árum:
Veðráttan er hagstæð, vindurinn er logn
og vorið er að koma bak við skýin.
Þeir segja mér í Grindavík að hundar éti hrogn
en hamingja sé fallin ofan í dýin.
Á 16. degi yrkir Hallmundur Guðmundsson Kanaríljóð og birtir á Boðnarmiði:
Þó puði drjúgt og prumpi hér
– er postularnir skálma,
– þá augum fyrir margt er mér
og marga lít ég pálma.
Guðmundur Hagalín sat að sumbli á Hótel Íslandi. Þar kom Bjarni frá Vogi, þekkti hann ekki og spurði hver hann væri. Kynnti Hagalín sig þá með þessari hispurslausu sjálfslýsingu:
Eg hef farið yfir Rín,
eg hef drukkið brennivín,
ég er hundur, ég er svín,
ég er Gvendur Hagalín.
Baldvin Halldórsson kvað:
Ellin herðir átök sín
enda sérðu litinn.
Ævi-ferðafötin mín
fara að verða slitin.
Indriði Þorkelsson á Fjalli orti, þegar Pétur Jónsson ráðherra á Gautlöndum lést. Hinir ráðherrarnir munu hafa verið Jón Magnússon forsætisráðherra og Magnús Guðmundsson:
Er frétti ég lát hins mæta manns,
mér varð á að spyrja svo:
Fyrst guð tók einn úr óstjórn lands
á þá fjandinn hina tvo?
Sigurður Helgason á Jörva orti svo um Glym í Botnsdal:
Botns af háu brúnum fláu
breytinn þrymur,
vatni bláu fleytir fimur
fossinn sá er heitir Glymur.
Jóhanna Friðriksdóttir ljósmóðir kvað:
Þegið gætni, heimska, hik,
héðan þó ég víki.
Ég ætla að skreppa augnablik
inn í himnaríki.
Hjálmar Freysteinsson orti um flókin fjölskyldutengsl:
Lísbet talar lon og don
lofsamlega, það er von,
um fjarverandi,
fyrrverandi
tilvonandi tengdason.
Öfugmælavísan:
Hákarlinn í hnakk ég sá
hesti gröðum ríða,
flugu og eldfjall fljúgast á,
fálka kurla og svíða.