Í Tímaritinu Helgafelli í október 1953 eru stökur úr Vísnabók Stíganda, en skáldið kaus að halda nafni sínu leyndu. Hér er „Lax í sjó“:
Hann er að sveima um höfin blá
og huliðsgeima víða.
Hann er að dreyma um ós og á
og æskuheima blíða.
Haustkveðja:
Svellar drag og sölnar jörð
sumardagar líða.
Kveð ég Skaga- fagran -fjörð,
fjöll og haga víða.
Langferðavísur.
Þegar ég lagði á Langasjó
í ljóma æsku minnar
átti ég nesti og nýja skó,
nóg til fararinnar.
Fátæk hafði fóstra mín
ferðaklæðin skorið.
Hún hefur ekkert hýjalín
í hempuna mína borið.
Um veröld alla leið mín lá.
Að lokum ferðir dvína.
Skemmti mér best að skoða þá
í skinnsálina mína.
Kannske ég eigi eitthvað þar
eftir í skjóðuhorni,
svo nægi mér enn um náðirnar
nestisbitinn forni.
Jóhann frá Flögu segir frá því, að Jón Jónsson á Hafsteinsstöðum í Skagafirði hafi mætt í rétti á móti presti, sem var nýkominn frá messu. Kastaði hann þá fram vísu þessari:
Það er sómi þeirri stétt,
þegar prestur stígur
fram úr stólnum fyrir rétt,
flækir mál og lýgur.
Ingólfur Þorsteinsson kvað:
Oft ég þá get öfundað,
ekki skal því leyna,
best sem koma orðum að
öllu sem þeir meina.
Enn segir Jóhann frá því, að oft hafi verið þröngt í búi hjá Guðríði Jónsdóttur húsfreyju í Múlakoti, Lundarreykjadal. Eitt sinn fór maður hennar með hest er Bleikalingur hét út á Skipaskaga og var búið þá bjargarlaust. Þá kvað Guðríður:
Heyrðu, drottinn, sárt ég syng,
særð af hungri löngu:
Sendu björg á Bleikaling
börnunum mínum svöngu.
Kveðið um smið, sem ekki þótti sérlega duglegur:
Hann er að látast hrinda í lag,
hann er að fáta og leita,
hann er að máta heilan dag,
hann er að játa og neita.