Ingólfi Ómari datt í hug að luma að mér eins og einni vísu. „Á þessum laugardagsmorgni er veðrið bjart og fallegt og sólin er farin að skína.“
Lægir vind og léttir til
ljósar myndir skarta.
Veitir lyndi vonayl
veðrið yndisbjarta.
Jón Jens Kristjánsson yrkir á Boðnarmiði:
Á Fróni þekki ég fjöllin blá
með fénað á grónum hjalla
sex hundruð ofar sjávarmáls
sem eru í hættu valla
þó blýantsnagarar bregði á leik
og bendi á nokkurn galla
að þau muni ekki þola beit
í 30° halla.
Hafsteinn Reykjalín Jóhannesson yrkir um stelkinn:
Stelkur reistur stendur,
stoltur í veg-kanti.
Brjóstið hvíta breiðir,
brattur, hvergi smeykur.
Lítur yfir landið,
leggur egg í hreiður.
Eftir ungum bíður,
eykst þá stolt og heiður.
Kjarabaráttulimra dagsins eftir Anton Helga Jónsson:
Sem þrautreyndur lífeyrisþegi
ég þegi nú eigi og segi:
mér er um og ó
það er komið nóg
ég ónýtum þegjanda fleygi.
Hallmundur Guðmundsson yrkir Kanaríljóð á degi 27:
Sólin hérna skín nú skært
og skreytir himnatjöldin
Með slíku skrauti vel er vært
– að veltast fram á kvöldin.
Helgi Ingólfsson yrkir:
Ei grænfingruð þykir hún Gróa
þótt glófa hún setji á lófa.
Hennar uppskera öll
um algróinn völl
var einasta rassgatarófa.
Hún Brynka er brókarlaus glenna
sem brunar er tekur að fenna.
Með pilsin sín upp
hún afhjúpar hupp,
en enginn má sköpum þar renna.
Páll Ólafsson sá hey í skóm konu sinnar:
Ég vildi ég fengi að vera strá
og visna í skónum þínum
því léttast gengirðu eflaust á
yfirsjónum mínum.
Öfugmælavísan:
Hunda elskar hrafninn mest,
hleypur jarðföst þúfa,
tófa er í tryggðum best,
tálsömust er dúfa.