Hafsteinn Reykjalín Jóhannesson yrkir á Boðnarmiði:
Lóan er komin landsins til,
lifnar bros á vörum.
Þó að snjór enn þeki gil
þá er hann á förum.
Philip Vogler Egilsstöðum heldur áfram:
Landans geðið léttir ætíð lóa um vor
létt svo þyki sprækum spor,
spáir ei í hor og slor.
Helgi Zimsen segir ágætt að vera bjartsýnn, en hefur samt áhyggjur af þessari lóu.
Fjandinn með báli og brandi
blandar nú gosið og vandi
virðist hér stór
og vorið það fór
… en lóan er komin að landi.
Ingólfur Ómar Ármannsson á síðasta orðið:
Ennþá herðir kuldakló
kylja gustar nöpur.
Norpar lóa út í mó
hrakin köld og döpur.
Gunnar J. Straumland yrkir:
Þeir sem blíða bullið tjá
busla mest en vaða grynnst.
Við ættum helst að hlusta á þá
hógværu sem gaspra minnst.
Limrur eftir Hannes Sigurðsson:
Hildur var alltaf í önnum
og eignaðist börn í hrönnum.
Fyrst eitt og svo tvö
síðan átta og þá sjö,
með einungis átján mönnum.
Hún tók þetta svona í törnum
og tefldi ekki fram neinum vörnum.
Hún elskaði menn
og þá alla í senn,
en hafði aldrei neitt gaman af börnum.
Kári Erik Halldórsson segir að lífið sé afstætt:
Úr ýmsu fólk dó hér í denn,
og deyr víst úr sitthverju enn.
En sumir þó lifa
ég segi og skrifa,
lengur en langelstu menn.
Eiríkur Jónsson spyr: Kannast einhver við þessa samsuðu?
Latur maður lá í skut
Latur var hann þegar hann sat
Latur fékk oft lítinn hlut
En latur gat þó étið mat.
Kanaríljóð. Dagur 36 eftir Hallmund Guðmundsson:¶Nú heima ríkir hríðarkóf¶en hér er dandalablíða.¶Og ef mér ei veldi vitið hóf,¶- þá væri ég barn að smíða.¶Benedikt Jóhannsson segir á alþjóðlega hamingjudeginum:
Fornu mörg ég fræðin nam
um fjölmargt hafa þau upplýst mig:
Vísast er hamingja' að vera í ham
og vera fær um að hemja sig.