Rósa Haraldsdóttir sjúkraliði fæddist í Reykjavík 17. ágúst 1943. Hún lést á hjúkrunarheimilinu Sléttu 18. mars 2024.

Foreldrar hennar voru Solveig Hjörvar húsfreyja, f. 2. apríl 1921, d. 4. júlí 1995, og Haraldur Samúelsson loftskeytamaður, f. 2. janúar 1910, d. 4. ágúst 1992. Systkini: Helgi, f. 17. nóvember 1940, d. 19. mars 2019, Sigríður, f. 26. apríl 1942, d. 12. júní sama ár, Guðrún, f. 23. september 1944.

Eiginmaður Rósu hét Björn Einar Þorláksson, mjólkurfræðingur og bóndi, f. 29. júní 1939, d. 5. júlí 1994. Þau giftust 19. febrúar 1966. Foreldrar Björns voru Þorlákur Björnsson og Ingibjörg E.E. Indriðadóttir. Rósa eignaðist sex börn: 1) Jóhann Þorsteinsson, f. 20. janúar 1963. Maki: Elfa Elfarsdóttir, f. 20. júlí 1958. Dætur þeirra eru Tanja Guðrún, f. 1988, maki Jakob T. Þórðarson, og Eva María, maki Almar G. Ingvason. Barnabörnin eru fjögur. 2) Agla Sigríður, f. 11. desember 1965. Maki: Jóhann Ö. Ingimundarson og eiga þau dótturina Birnu Kolbrúnu, f. 2006. Fyrir átti Jóhann þrjú börn, Hafþór, Ólaf og Lindu. Barnabörnin eru átta. 3) Þorlákur Sindri, f. 22. desember 1967. Maki: Olga Björnsson, f. 24. febrúar 1981, og eiga þau soninn Björn Inga, f. 2023. Fyrir átti Olga Anastasíu Yaroslav og Mischa og Sindri fóstursynina Sigurbjörn og Sólon. 4) Solveig, f. 30. júlí 1971, d. 9. október 2012. 5) Ingibjörg Rósa, f. 12. júlí 1976. 6) Haraldur, f. 21. september 1982.

Rósa sleit barnsskónum á heimili móðurforeldra sinna, fyrst í Fjalakettinum og svo við Suðurgötu. Foreldrar hennar skildu og fór Rósa þá í fóstur til föðursystur sinnar og hennar manns í Garðabæ, Siggu og Jóa, sem einnig fóstruðu bróðurson Jóa, Gunnar Pál Jakobsson. Þar átti Rósa ástríkt heimili og kallaði hjónin ætíð mömmu og pabba, og Gunna bróður sinn. Rósa flutti tímabundið aftur til móður sinnar og systkina, eftir að Solveig giftist Þorsteini Eiríkssyni yfirkennara, sem þá bjuggu í Brautarholti á Skeiðum. Að loknu gagnfræðaprófi frá Flensborg starfaði Rósa m.a. við umönnun á Kópavogshæli, Skálatúni og sem skrifstofustúlka á Tímanum. Eftir fæðingu elsta sonarins fékk Rósa iðnsamning hjá sjóntækjafræðingi en varð frá að hverfa eftir alvarlegt bílslys og sex mánaða sjúkrahúsdvöl. Þá fór hún í Kvennaskólann á Blönduósi þar sem hún kynntist tilvonandi eiginmanni sínum sem var mjólkurfræðingur við Mjólkurstöðina á Blönduósi og hófu þau búskap þar nyrðra, en móðir hennar og stjúpi ættleiddu elsta soninn sem dvalið hafði hjá þeim frá bílslysinu. Á Blönduósi eignuðust Rósa og Björn þrjú börn og byggðu einbýlishús á Mýrarbraut. Árið 1974 fluttu þau þvert yfir landið er þau keyptu jörðina Eyjarhóla í Mýrdal af foreldrum Björns. Þar fæddust tvö yngstu börnin og Rósa sinnti stóru heimili þar sem var mikill gestagangur og sumardvalarbörn. Rósa var virk í Kvenfélagi Dyrhólahrepps og einnig ferðuðust þau Björn nokkuð innanlands með Búnaðarfélaginu.

Útför Rósu fer fram frá Skeiðflatarkirkju í Mýrdal í dag, 6. apríl 2024, klukkan 13.30.

Elsku mamma mín er farin og tómarúmið sem hún skilur eftir er stórt. Í minningunni er mömmufaðmurinn alltaf opinn og hlýr, alltaf mjúkur, alltaf öruggur. Mamma mín hafði ótrúlegan aðlögunarhæfileika og sýndi mikla þrautseigju allt sitt líf. Ytri aðstæður breyttu plönum hennar reglulega en við hver straumhvörf endurskapaði hún sig, tók nýja stefnu og gerði gott úr öllu án nokkurs biturleika. Þvert á móti notaði hún léttleika og glettni til að takast á við lífið. Barnæskan var flókin og oft erfið, mömmu langaði að mennta sig meira en það var ekki í boði. Hún var Reykjavíkurskvísa, hlustaði á Kanaútvarpið og hékk niðri á Hallærisplani í hælaháum skóm. Hún varð ung móðir og stefndi þá á að læra eitthvað en þá kom bílslysið sem breytti öllu. Mamma stórslasaðist í baki og lá í sex mánuði á Landakotsspítala þar sem hún var látin liggja flöt, horfði upp í loftið og fékk stöku sinnum að hlusta á útvarpið á sjúkrastofunni. Heimsóknartímar voru takmarkaðir og helst ekki fyrir lítil börn svo hún sá drenginn sinn sjaldan. Ég undra mig oft á því hvernig mamma hélt sönsum þetta tímabil. Til að jafna sig og komast aftur út í lífið fór hún norður á Blönduós í Kvennaskólann og þar breyttust plönin aftur því hún kynntist pabba. Þau voru komin með þrjú börn og nýbúin að klára húsbyggingu þegar bróðir pabba dó skyndilega og pabba langaði að taka við búi foreldra sinna í hans stað. Mamma samþykkti að prófa búskap í tvö ár en þrátt fyrir að verða aldrei nein búkona urðu árin rúmlega 20 að Eyjarhólum. Við litli bróðir minn bættumst í hópinn og ég trúði auðvitað ekki öðru en að þetta líf væri akkúrat það sem foreldrar mínir hefðu planað. Oft var þröngt í búi en þar kom útsjónarsemi mömmu sér vel. Hún var snillingur í að nýta matarafganga og galdra fram máltíðir úr litlu. Hún bjó til öskudagsbúninga og öskupoka úr tilfallandi efni og úr sér gengnum flíkum, föndraði bolluvendi úr jólapappír og lét okkur aldrei finna fyrir skorti. Svona hélt ég bara að heimilislífið væri allsstaðar og var orðin fullorðin þegar ég áttaði mig á því að á tímabilum vorum við beinlínis fátæk. En aldrei fátæk af ást, hlýju og umhyggju foreldra okkar. Mamma var sérstaklega næm og vissi alltaf hvort eitthvað væri að brjótast um í kollinum á mér, án þess að ýta á mig. Hún bara beið og var til staðar þegar þögul tárin vættu hálsakot hennar. Hún þurfti ekki alltaf að vita hvað væri að, hún bara bauð faðminn. Ég var kannski dálítið sérstakt barn með mikið ímyndunarafl, lifði til hálfs í eigin heimi og byrgði margt inni og mamma sýndi því alltaf tillitssemi, reiðubúin að standa með mér þótt hún skildi ekki alveg hvað ég væri að hugsa. Eftir fráfall pabba sýndi mamma enn á ný hversu þrautseig hún var, flutti til Reykjavíkur og keypti sér íbúð í blokk, fór aftur út á vinnumarkaðinn og meira að segja í nám, loksins á sjötugsaldri. Og einkunnirnar voru slíkar að mig svíður að hugsa til þess hverju hún hefði getað áorkað hefði henni verið gert kleift að mennta sig hálfri öld áður. En mamma velti sér ekki upp úr því, hún hafði ánægju af því að starfa við umönnun og eignaðist góðar vinkonur í vinnufélögum sínum. Ferðaþrá hennar fékk loks útrás og fóru þær stöllur í margar utanlandsferðir, auk þess sem mamma fór í skemmtilegar ævintýraferðir með systur sinni og mági og heimsótti bæði mig og bróður minn meðan við bjuggum erlendis. Hún lagði enda oft áherslu á að ég skyldi skoða heiminn og komast að því hvað nákvæmlega ég vildi áður en ég færi að festa mig yfir börnum. Vegna búsetu erlendis og aðstæðna þar gat ég ekki varið miklum tíma með mömmu fyrstu tvö árin eftir að hún greindist með heilabilun. En svo flutti ég til hennar síðasta árið sem hún bjó heima og sá daglega hvernig þessi grimmi sjúkdómur veikti hana smátt og smátt, en lærði á sama tíma að njóta augnabliksins því það er allt og sumt sem við höfum. Við mamma áttum mörg góð augnablik síðustu árin og ég trúi því að hún hafi þekkt nærveru mína fram á síðustu stund, þekkt faðminn, hlýjuna, öryggið. Loks get ég kvatt mömmu mína sem ég hóf að syrgja fyrir fimm árum. Takk mamma mín fyrir að vera svona sterk, takk fyrir að veita mér bestu barnæsku sem ég hefði getað hugsað mér og takk fyrir að innræta mér lífsgleði og þrautseigju.

Sjáumst aftur, elsku mamma mín.

Þín,

Ingibjörg.