Gátan er sem endranær eftir Pál Jónasson í Hlíð:
Við kulda og hita kennt það er,
og kletta líka, trúðu mér.
Á einu sleðinn fljótur fer,
í flestum bílum skylda hér.
Svo er stundum fagurskreytt og Fjallkonan ber.
Þá er það gátan, segir Harpa í Hjarðarfelli:
Hita- klárt og kuldabelti
Um klettabelti rollu elti
Stakt þá belti er
Styður belti hér
Stokka- er það belti
Hér er lausnin mín segir Knútur H. Ólafsson:
Hita- og kuldabeltin eru breið.
Um beltin klettanna leiðin er ei greið.
Öryggisbelti eru' í bílunum fínum,
búast svo Fjallkonur gullbeltum sínum.
En vasklega' á belti sínu vélsleðinn
áfram þýtur.
Sigmar Ingason svarar:
Víst eru beltin býsna mörg,
Í fjöllunum bæði brött og körg.
Fjallkonur á fyrri tíð
fögur belti sýndu lýð.
Á fjallvegum eru þau farartálmar og skuggabjörg.
Guðrún B. leysir gátuna:
Kuldabeltið, klettabeltið,
og kærast mér er hitabeltið.
Á einu belti er vélsleði.
Erla spennti sætisbeltið.
Stokkabeltið bauð að veði,
því býsna dýrmætt. Klárast sveltið!
Úlfar Guðmundsson svarar:
Hnattræn belti um hitaskil.
Hamrabelti ég klífa vil.
Sleðabelti snöggt flytur til.
Sætisbelti niður festa.
Stokkabelti fegrar Fjallkonuna besta.
Sjálfur skýrir Páll gátuna:
Í kuldabelti kuldinn er,
klettabelti úr grjóti er,
í bílum flestum belti er,
á belti sleðinn fljótur er.
Og stokkabeltið fagurskreytta fjallkonan ber.
Svo er stundum fagurskreytt og Fjallkonan ber.
Síðan er ný gáta eftir Pál:
Úr hafinu má hana fá,
heiti á vísnaskáldi.
Grandi bjargar fingri frá,
finnast víða brött og há.
Öfugmælavísan:
Heyrt hef ég baulu hörpu slá,
hestinn organ troða,
fílinn smíða fínan ljá,
flærnar brauðið hnoða.