Helgi Elísabetarson

Helgi fæddist 14. apríl 1993 í Reykjavík. Hann lést 21. mars 2024.

Foreldrar hans eru Anna Elísabet Gestsdóttir og Jóhann Indriði Kristjánsson. Stjúpforeldrar hans eru Sigurður Grétar Sigurðsson og Guðný Rut Gunnlaugsdóttir.

Helgi ólst upp hjá mömmu sinni í Reykjavík fyrstu árin en fór reglulega til pabba síns og Guðnýjar Rutar konu hans á Akureyri. Helgi var næstelstur í stórum systkinahópi. Sammæðra eru Sigríður Helga, fædd 1989, Sölvi Sigurður, fæddur 1994, María, fædd 1996, Benjamín Jafet, fæddur 2002 og Engilbjört Theodóra, fædd 2003 og samfeðra eru Ísak Orri, fæddur 1996 og Almar Leó, fæddur 2003.

Þá var Helgi móðurbróðir fjögurra augasteina, þeirra Benjamíns Þórs, Matthildar Rögnu, Hrafnbergs Loka og Axels Kára, sem hann hélt mikið upp á.

Helgi flutti með mömmu sinni og tveimur systkinum til Akureyrar haustið 1999 þegar mamma hans hóf nám við Háskólann á Akureyri. Helgi tók 1. bekk í Glerárskóla og 2. bekk í Brekkuskóla. Vorið 2001 flutti fjölskyldan á Hvammstanga þegar Lísa og Siggi hófu sambúð. Helgi gekk þá í Grunnskóla Húnaþings vestra og kláraði 10. bekkinn þar. Um tíma lagði hann stund á gítarnám og þótti efnilegur. Í 10. bekknum lék hann lykilhlutverk í skólaleikriti á árshátíðinni, en það blundaði alltaf í honum ástríða fyrir leiklist og kvikmyndum og mikil sköpunarþörf. Snemma komu listrænir hæfileikar Helga í ljós. Hann var mjög músíkalskur, hafði fallega söngrödd og var einstakur teiknari.

Að loknum grunnskóla hóf hann nám í Fjölbrautaskóla Norðurlands vestra haustið 2009 og bjó þar á heimavist þá önn. Það haust flutti fjölskyldan suður í Garð á Suðurnesjum. Hann kom í Garðinn um áramót og hélt áfram námi við Fjölbrautaskóla Suðurnesja. Þar var hann á listabraut um tíma enda lágu styrkleikar hans einkum á því sviði. Nokkur sumur starfaði hann hjá bænum og var m.a. flokksstjóri unglingavinnu eitt sumar. Eftir að hann hætti í skólanum starfaði hann um tíma hjá Airport Associates, einnig hjá IGS og þá einnig hjá Nesfiski í Garði. Einnig naut hann þjónustu hjá VIRK og Samvinnu um tíma. Helgi stundaði nám við Follo-lýðháskólann í Noregi veturinn 2015-2016 með áherslu á listgreinar. Helgi átti ágætan tíma þar og eignaðist nokkra góða vini sem hann hefur haldið sambandi við til hins síðasta. Hann flutti aftur heim til Íslands í desember 2017 og fór þá á vorönn 2018 aftur að starfa hjá Nesfiski í Garði. Helgi glímdi við fíknisjúkdóm í mörg ár. Hann gerði nokkrar tilraunir til að ná bata en allt kom fyrir ekki, fíknisjúkdómurinn tók alltaf yfirhöndina. Frá 20. febrúar lá hann inni á deild A7 á Landspítalanum í Fossvogi. Líffærin biluðu eitt og eitt og fékk hann friðsælt andlát.

Útför hans fór fram í kyrrþey 5. apríl 2024. Duftker hans mun hvíla í gröf afa hans, Gests Sigurðar Ísleifssonar, í Gufuneskirkjugarði.

Hún sat með hlutinn í höndunum og velti fyrir sér hvað hefði farið úrskeiðis. Hvernig stóð á því að þetta var komið alla leiðina þangað? Litli drengurinn hennar sem var farinn en samt ekki farinn. Fína nýmálaða gestaherbergið sem öllu átti að bjarga var orðið að neyslurými á örfáum dögum. Þau hjónin höfðu aðeins skroppið til Noregs í smátíma og hann lofaði að halda sér í lagi á meðan – en samt. Innst inni vissi hún að hann gæti þetta ekki einn – það er eðli sjúkdómsins – en samt fór hún frá honum. Elsku drengurinn hennar með sinn yndislega húmor, sem náði svo oft að sjá sjöundu hliðina á teningnum – er farinn og vill ekki finnast í þetta skiptið. Núna stýrði uppgjöfin ferðinni. „Mamma! Ég vil bara fá að deyja í friði! Ég er orðinn svo þreyttur á því að vera þreyttur! Þetta átti aldrei að fara svona.“ Hún handfjatlaði hlutinn sem sagði allt um ástandið. Fallegi drengurinn hennar var ekki lengur með lífið í lúkunum – og hún gat nákvæmlega ekkert gert – vanmátturinn var algjör. Það aleina sem hún vildi í öllum heiminum var að sjá hann halda á lífinu sínu – verða heill á ný – en hún vissi það núna að hann verður aldrei samur – reynslan hans mun sjá um það. Að sitja við rúmstokkinn án þess að hafa höndina hans til að halda í og augun til að horfa í – var þjáning. Að ná ekki að segja við hann öllum stundum hversu mikið hann sé elskaður. Hún vissi að ef hún legðist í hugsanir þá yrði allt miklu erfiðara – hún varð að halda áfram eins og allir sérfræðingarnir hvöttu þau öll til að gera. En þeir þekkja hann ekki eða sakna – hvernig geta þeir vitað sem ekki þekkja? – Hún gat ekki gert sér þetta enn eina ferðina að hugsa svona mikið um aðstæður sem hún hafði ekki stjórn á – hún varð að halda áfram að laga til og koma gestaherberginu í fyrra horf. Allt þar inni sem minnir á hvernig lífið hans er orðið verður að fara í ruslið. Hvernig gat þessi tiltekni hlutur orðið svona stór partur af lífi hans – hann sem var alltaf svo hræddur við sprautur. Einu sinni þurfti hún að gera samning við hann að hann fengi Disney-mynd að gjöf ef hann leyfði konunni að taka úr honum blóð og í dag er sprautan lífgjafinn hans. Nei, nú varð hún að slaka á heilanum – að kryfja hverja einustu stund og að reyna að finna skýringu var bara til að æra óstöðugan. – En hvað ef hann myndi deyja akkúrat á þessari mínútu og sprautan komin í ruslið? Fyrir þrjátíu árum voru þau svo nálægt hvort öðru að þau deildu sama blóði og núna er allra síðasti blóðdropinn farinn og ekkert situr eftir nema minningar um það sem einu sinni var.

Mamma.

Oft hefur verið sagt að enginn eigi að aðra manneskju heldur fái hana að láni og fyrir 31 ári fengum við þig til okkar að „láni“ og mikið lán sem það var og það getum við aldrei fullþakkað. Elsku Helgi okkar. Sem barn varstu fullur af orku, blíðu, knúsum og uppátækjum. Þú komst mjög reglulega til okkar hvort sem var í skamman tíma í senn eða lengri og varst fljótur að aðlagast í hvert sinn og þú áttir hvert bein í norðanfólkinu þínu. Þegar þú varst þriggja ára fæddist Ísak og á milli ykkar myndaðist strax einstök taug sem aldrei hefur slitnað. Sjö árum seinna kom svo Almar og þú passaðir vel upp á hann líka. Litlu bræður þínir voru þér svo mikils virði og þú varst duglegur að segja þeim það. Sem krakki og unglingur varstu með hljómmikla dimma rödd, háan hlátur, mikla matarlyst, hlustaðir á svakalega skrítna tónlist (að mati undirritaðrar) og hlustaðir hátt, gast setið og spjallað út í eitt, varst með sterkar skoðanir, gekkst um eins og þú værir með einkaþjón á eftir þér að tína upp fötin þín og knúsin þín urðu fastari og hlýrri. Fullorðni Helgi var okkur oft fjarri vegna sjúkdómsins en þegar þú komst til okkar fór allt á sekúndubroti í sama farið. Spjallið, hláturinn og knúsin þín.

Við óskuðum svo innilega og heitt að þú næðir þér upp úr veikindunum þínum. Þú varst maður svo mikilla möguleika, fullur af sköpun, hvort sem það var myndlist, tónlist eða kvikmyndir. Eldaðir dásamlegan mat, varst góður hlustandi og sannur vinur vina þinna, tókst alltaf jákvæða pólinn í hæðina. Eins óbærilega sárt og það er að kveðja þig vorum við svo þakklát fyrir að hafa fengið að vera hjá þér síðustu dagana og knúsa þig aftur og aftur. Hlæja saman og gráta saman, tengjast að nýju, þakka fyrir þig og hvert annað og segja þér að þú yrðir alltaf elskaður, allt yrði í lagi.

Nú grætur sorg mín gengnum vonum yfir,

genginni von, sem fyrrum átti þrótt,

því slíkum dauða drúpir allt, sem lifir,

er dagur ljóssins verður svartanótt.

Þú söngst mér guð þinn, gleði á liðnum árum,

þann guð, sem fegrar hverja mennska sál,

þótt líf þitt væri ein þraut af þúsund tárum,

sem þöktu hjartans dýpstu leyndarmál.

Þú komst og fórst með ást til alls, sem grætur,

á öllu slíku kunnir nákvæm skil.

Þín saga er ljós í lífi einnar nætur,

eitt ljós, sem þráði bara að vera til.

Hið tæra ljóð, það óx þér innst við hjarta,

sem ástin hrein það barst í sál mér inn.

Og nú, þótt dauðinn signi svip þinn bjarta,

þú syngur ennþá gleði í huga minn.

Ó, minning þín er minning hreinna ljóða,

er minning þess, sem veit hvað tárið er.

Við barm þinn greru blómstur alls þess góða.

Ég bið minn guð að vaka yfir þér.

(Vilhjálmur frá Skáholti)

Elsku fallegi, blíði Helgi okkar. Takk fyrir að leyfa okkur að hafa þig að láni, lánið er okkar.

Þar til við hittumst að nýju, knús.

Pabbi, Guðný,
Ísak og Almar.

Þurfti þetta að fara svona?

Þegar tíminn úti er.

Allir vildu bara vona

að vegur lífsins fyndist hér.

Vandi fylgdi vali þínu,

veginn þekktir ekki vel.

Fjandinn fjötraneti sínu

fast þér hélt í átt að hel.

Síðan þegar viljinn vaknar

verður það þá alltof seint?

Finnur vel hve sárt þú saknar,

samveru með borðið hreint.

Elskaður af öllum þínum,

áttir kærleika og ást.

Vont að sjá á eftir sínum,

sigla burt og bara þjást.

„Guð hann yfirgefur engan,“

orðin munni þínum frá.

Lýsist upp með hug listfengan,

ljósið hans þú munt nú sjá.

Öll él birtir upp um síðir.

Bak við skýin þar er sól.

Við þér blasa vegir víðir,

verandi hjá Drottins stól.

(Siggi pabbs)

Sigurður Grétar Sigurðsson.

Ég var aðeins fjögurra ára gömul þegar þú fæddist. Ég tók hlutverk mitt sem stóra systir þín mjög alvarlega og var mjög montin þegar ég fékk að skipta á þér, gefa þér að borða og stýra vagninum í göngutúrum. Þú varst einstaklega sætt barn, svona módel-fallegur! Ljóshærður, með björt blá augu og brosmildur. Það fór ekki á milli mála að þú myndir verða stór og sterkur enda áhugasamur um mat og alltaf líkamlega hraustur. Þú varst mikill húmoristi og það var alltaf gaman að horfa á grínmyndir með þér, sérstaklega Jim Carrey-myndir. Þú varst samt líka viðkvæmur og ljúfur. Ég var svo heppin að eiga alltaf sterka og fallega tengingu við þig, því þegar það fór að halla undan fæti hjá þér, þá sama hvað varstu alltaf tilbúinn með faðminn þegar ég hitti þig og alltaf var hægt að ræða hlutina jafnvel þótt þeir væru óþægilegir fyrir þig. Samtölin okkar voru alltaf einlæg og kærleiksrík enda rifumst við aldrei né sýndum óvirðingu í garð hvort annars. Svo skipti engu máli þótt langur tími liði á milli hittinga – alltaf varstu glaður að sjá mig og alltaf var það góð tilfinning að knúsa þig og kyssa. Ég mun aldrei gleyma þegar ég sá þig fyrst uppi á deild A7 síðasta sumar, þá var ég ekki búin að hitta þig í langan tíma. Við horfðumst í augu og tárin streymdu niður kinnarnar hjá okkur báðum. Við þurftum ekki að segja neitt enda var nóg að horfa hvort á annað. Þegar ég horfði í augun þín þá sá ég ekki ungan veikan mann liggjandi í sjúkrarúmi heldur sá ég litla fallega ljóshærða Helga með björtu bláu augun. Þú varst staddur á Hvammstangabrautinni, útitekinn eftir sumarið og að drekka eitthvað úr tveggja lítra flösku eða borða ca 8 stk. af brauðsneiðum. En í raunveruleikanum varstu uppi á spítala, búinn að fara illa með líkamann og áttir erfitt með að sætta þig við að staðan væri orðin svona. Þetta var sorgleg stund sem ég mun aldrei gleyma. Í fullkomnum heimi hefðir þú orðið listamaður að sýna verkin þín í galleríi úti í bæ eða leika í bíómyndum einhvern hjartaknúsara með Brad Pitt-brosið. Ég mun alltaf sakna þín, elsku bróðir.

Sigríður Helga systir.

Elsku Helgi, með fallegu djúpu röddina sína, bláu augun og hlýja knúsið.

Það hryggir mig mjög að kveðja þig, þú áttir allt það besta skilið en sjúkdómurinn fer ekki í manngreinarálit. Ég tel sjálfri mér trú um það að þú hafir vitað að þú varst elskaður alveg fram á síðustu stundu og ert enn, þú verður alltaf stóri bróðir minn, þó ég verði einn daginn eldri en þú varðst nokkurn tímann. Þær góðu stundir sem við áttum verða mér alltaf mjög kærar og hafa rifjast reglulega upp fyrir mér á síðustu vikum, skemmtilegast er að þær tengjast eiginlega allar mat. Þá þú að kenna mér einhver ráð í matreiðslu, við að versla í matinn, prófa eitthvað nýtt eða rífast yfir því hver kláraði síðustu sneiðina. Undir það síðasta skipti það mig miklu máli að þú fengir nóg að borða og svipurinn þegar þú sást malt-dósina, saltpillurnar og snakkið sem ég kom einn daginn með var alveg óborganlegur, þakklátasti maður í heimi yfir maltdós! Þú kunnir að meta allt sem var gert fyrir þig, stórt og smátt. Ég er þakklát fyrir tímann sem við áttum saman og þeir sem við áttum saman síðustu vikurnar þínar eru mér ómetanlegir, ég er þakklát fyrir tímann sem þú gafst börnunum mínum, hversu góður þú varst alltaf við þá sama hversu óþolandi þeir voru, ég ætla alltaf að vera þakklát fyrir allt eins og þú varst.

María systir.