Á Boðnarmiði yrkir Guðmundur Beck Á heimleið:
Skörð og tinda skrýðir mjöllin
skuggum sveipast jörðin,
sólabláminn signir fjöllin
sáir bliki í fjörðinn.
Gunnar J. Straumland skrifar við ljósmynd af hrút: Í fjárhúsunum á Krossi í Lundarreykjadal hitti ég þennan töffara:
Móbotnuflekkóttur fýr,
ferhyrndur, stoltur og sver.
Árvökull, skarpleitur, skýr.
skæreygður, fallegur er.
Limrur eftir Jón Jens Kristjánsson:
Úr Lóni var lítið að frétta
að lokum samt gerðist þetta
að Hans náði flækjum
úr heyrnartækjum
og heyrði þá saumnál detta.
Er Þorvaldur hitti Hávarð
í hittifyrra þá varð
fáum um sel
er þeir fóru með vel-
flest ljóð eftir Byron lávarð.
Kristján Eldjárn orti:
Ljúft er að láta sig dreyma
og líða um heima og geima.
En það er helvíti hart
að hugsa svo margt
að það hafist ekki undan að gleyma.
Jóhann frá Flögu segir svo frá: Þegar Skálholtskirkja brann á dögum Ögmundar biskups var haft eftir kerlingu nokkurri, sem mun hafa þótt í meira lagi skrafgjörn: „Mörgum þótti ég málug. Þó gat ég þagað, þegar Skálholtskirkja brann.“ Er talið, að hún hafi vitað um eldinn, en ekki sagt frá. Um það var gerð þessi staka:
Margir kalla mig málugan mann.
– Mælti kerling orðskvið þann. –
Þagað gat ég þó með sann,
þegar hún Skálholtskirkja brann.
Mývargurinn er hin mesta plága í Mývatnssveit. Um hann kvað Sigmundur Árnason (Blót-Sigmundur) á Vindbelg:
Af öllu hjarta eg þess bið
andskotann grátandi.
Að flugna óbjarta forhert lið
fari í svarta helvítið.
Illugi Helgason orti einnig um mývarginn:
Gylfi hæða golhvassan
gefi vind á landnorðan
með ofviðri magnaðan
mývarginn svo drepi hann.