Ingólfur Ómar gaukaði þessari vísu að mér á föstudag:
Ef vinsemd þín er virt og dáð
vil ég á það minna.
Að þú hefur samúð sáð
í sálarakur hinna.
Pétur Stefánsson skrifar mér: Nú þegar vorið er að fæðast er ekki úr vegi að gauka til þín einni vísu þar að lútandi:
Birtan eykst og baðar skjá,
bjartar vonir glæðast.
Ljúft finnst mér að líta á
langþráð vorið fæðast.
Philip Vogler Egilsstöðum skrifaði mér á föstudag: Í fyrrinótt var ég andvaka og efri vísuhelmingurinn að neðan kom mér nánast fullmótaður í hug. Í gær bar ég nokkrar gerðir síðari helmingsins undir konu hér fyrir austan sem er aðeins yngri en ég en ólst upp við sterka málræktar- og ljóðahefð. Fyrst og fremst er hún til í að segja heiðarlega álit sitt á uppkasti mínu þótt ég spyrji hana sjaldan.
Fæðingin var flókin en að lokum hreifst hún af eftirfarandi gerð. Á Boðnarmiði og máttlitlu eigin fésbókarsíðunni minni finnst mér stundum að vísur hverfi einfaldlega út í bláinn eftir nokkra klukkutíma.
Allavega þykir mér vænt um eftirfarandi stöku sem eingöngu við tvö á Héraði höfum fyrr séð. Ef þér sýnist mátt þú birta hana í Vísnahorni og þá verður hún eins og glæný.
Því miður oft í minni poka
maður þarf að láta.
Ævi- til ef lítur –loka
léttir ei að gráta.
Einn sunnudagsmorgun segist Dagbjartur Dagbjartsson hafa séð áletrun á bekk í strætisvagnaskýli líkt og þarna hafi setið stúlka – skulum ætla það – kvöldið áður og skrifað með penna við hlið sér á bekkinn:
Það er margt líkt með strákum
og strætisvagni;
maður hleypur ekki á eftir þeim
sem maður hefur misst af
- heldur bíður –
því að það kemur alltaf annar
og þeir eru hver öðrum líkir
- ekki satt?
Jökull Jónsson svaraði:
Flóra manns er merkileg
og margur ansi tregur
en viti menn! því Jökull (ég)
Jóns er venjulegur.